[Anonim]

Toprağa ilk dokunuş, ilk sarılış… Sıcaktı toprak, gökyüzünün olamadığı kadar… Beni sarmaladı şefkatle, beni içine aldı sevgiyle…
Sevdim onu… Seviyorum dedim yaşamayı seninle birlikte… Toprağın derinliklerinde, karanlık sıcaklıklarda güveni hissettim…
Zaman geçtikçe büyüdüm, çoğaldım… Yerimde duramaz hale geldim…
Güneşi özledim… Yıldızlara merhaba demek istedim…. Terk ettim toprağı. Sıcaklığını, şefkatini. Bir sabah çiçekler açarken gökyüzünü gördüm yeniden…
Öylesine mavi, öylesine sınırsız, öylesine özgür…
Aktım, gittikçe büyüyerek… Beni sarmalayan toprağa dokunarak aktım…
Nereye gittiğimi bilemeden… Sadece yaşamı ögrenebilmek için aktım…
Benimle çiçekler açtı ağaçlarda, topraktan otlar fışkırdı delicesine…
Ben onlara yaşamı sunarken, cevap veremediler bana yaşam nedir diye sorduğumda… Büyümek istedim… Daha hızlı akmak, denize kavuşmak istedim…
Aktım gökyüzünün görünmediği ıssız ormanların arasından, yıllardır kımıldamaktan korkan taşları peşimde sürükleyerek, başkaldırırcasına …
Başakların rüzgârla dans ettiği ovalara geldiğimde duruldum…
Onları seyredebilmek için yavaşladım… Sordum uçuşan kelebeklere yaşamı…
Rüzgarla dans mı diye?.. Cevap vermediler bana…
Denizi aradım uzaklarda, görebilmek için köpürdüm, taştım ona dokunabilmek için.
Sonra bir sabah, daha güneş ışıklarını serpmeye başlamamışken dünyaya, uzaklarda maviliği gördüm…
Gördüm orada canlılığı, başkaldırmışlığı, hasreti…
Kavuşmak istedim bir an önce, sarılmak istedim…
Koynuna girmek istedim bir sevgili gibi…
Sevişmek istedim onunla… Yaşamı istedim ondan…
Dokunduğumda denize, balıklar kaçtı benden, suyum karıştı denize…
Bir oldum onunla…
Ufacık bir damlaydım, bulut oldum, toprak oldum, deniz oldum, okyanus oldum. Kapladım dünyayı canlılığımla. Dalgalarla oynarken derinliklere karıştım…
Derinliğin sessizliğinde güzellikleri buldum…
Yaşam gizlenmiş güzellikler midir diye sordum denize?
Cevap alamadım… İnsan olmak istedim…
Yaşamın ne olduğunu öğrenirim diye…
Döl oldum genç bir erkeğin ateşli vücudunda…
Yıldızlı bir gecede can oldum bir dişiyle…
Büyümeye başladım içinde olduğum insana fark ettirmeden… Büyüdüm, büyüdüm…
Aynı toprak gibi sıcak ve karanlık bu yer bana güven verdi, huzur verdi… Zaman geçtikçe, yerime sığamaz hale geldim… Güneşe sarılmak istedim…
Yıldızları görmek, denizle konuşmak istedim…
Yaşamı insanlara sormak istedim… Işıkla tekrar kavuştuğumda
özgürlüğümü hissettim yeniden… Küçük bir su damlasıyken
gezdiğim gökyüzünü yeniden görebilmek mutluluk verdi…
Büyüdüm zamanla… Diğer insanlarla birlikte, zamanla birlikte…
Sordum insanlara yaşam nedir diye?.. Cevap veremediler…
Bir gün aşık oldum birisine, neden diye sormadan kendime…
Bir kuş gibi özgürce, bir nehir gibi delicesine akarak,
bir deniz gibi sınırsızca sevdim birisini…
O zaman anladım ki; YAŞAM SEVGİDİR… SADECE SEVGİ.

RABBİN SEVGİSİ ve IŞIĞINDA KALIN.
isa-hac5:papatya:

[Anonim]

Ben içine kapanıp yaşamında hiç planı kalmayan bütün ümitleri bitmiş bir hiç iken Rabbimiz İsa Mesihin ismi ile yeniden canlanıp yaşamaya coşmaya başladım. Rabbimizin bereketi ile etrafıma neşe canlılık sevgi dağıtmaya başladım bu yazı benim duygularımı anlatmakta.

Rabbim İsa Mesih tüm ümitsizleri bereketlesin onlara esenlik versin. Amin
hisusa
hamdolsun3
isamesihyasiyor

[Yazar]

Yazılar