[Anonim]

Yaşam amacınızı bilmek ister miydiniz?

Bir çekici düşünün. Çivi çakmak için tasarlanmıştır. O bu iş için yaratılmıştır. Alet kutusunda yaşar ve çivi çakmak için dışarı çıkar.

Bir de çekicin bir ruhu, bir bilinci olduğunu düşünelim. Günlerce alet kutusunda kilitli kalmıştır. İçeride durur ve bekler, ancak ne için olduğunu bilemez. Sanki bir şeyleri kaçırıyordur ama onun ne olduğunu bilemez.

Bir gün birisi onu alet kutusundan çıkartır ve onunla şömine için bazı dalları kırar. Çekiç canlanır. Tutuluyor, kullanılıyor, dallara vuruyor… Çekiç mutlu olur. Buna rağmen, gün sonunda kendini hala eksik hisseder. Dallara vurmak eğlenceliydi ama yeterli değildi. Bir şey hala eksikti…

O günü izleyen günler boyunca sık sık kullanılır. Bir janta, tekrar şekil verir, bazı kayaları patlatır, bir masanın yerinden çıkan bacağını yerine sokar. Ancak hala eksik bişeyler vardır. Daha çok hareket etmek ister. Olabildiğince daha fazla şeyleri kırmak, bir şeyleri patlatmak, bir şeyleri göçertmek ve mümkün her türlü vuruşu gerçekleştirmek ister. Yeteri kadar vurmadığını ve tatmin olmadığını hisseder. Daha da kötüsü, bu hareketlerin içindeki eksikliğin çözümü olduğuna inanır.

Bir gün kutudan çıkartıldığında bir çiviye doğru hedeflenir ve onu çakar. Birden çekicin kafasında bir şimşek çakar. Artık gerçekten ne için tasarlandığını anlar. Onun yaşam amacı çivi çakmaktır. Diğer bütün eylemler artık sönük kalmıştır. Çekiç, ruhunun ne aradığını artık bilmektedir.

Bizler ise Tanrı’nın benzerliğinde, O’nunla bir ilişki kurmak için yaratılmışızdır. Tanrı ile ilişki içinde olmak bizim ruhlarımızı nihai anlamda tatmin edecek olan tek şeydir. Tanrı’yı bilene kadar birçok harika tecrübemiz olmuştur ancak bir çivi çakmamışızdır. Bizler bazı soylu maksatlar için kullanılmışızdır ancak bunların hiç biri bizim tasarlandığımız amaç değildir, soylu maksatların hiçbiri ruhumuzu tamamen tatmin etmemiştir. Augustine, bu durumu şöyle açıklamıştır: “Tanrım, Sen bizi Kendin için yarattın ve Sende olana kadar yüreklerimiz asla huzur bulmayacaktır.”

Tanrı ile olan bir ilişki bizim ruhumuzun açlığını söndürecek olan tek şeydir. İsa Mesih şöyle demiştir: ” «Yaşam ekmeği Ben’im. Bana gelen asla acıkmaz, bana iman eden hiçbir zaman susamaz».” Biz Tanrı’yı bilene kadar, aç ve susuzuzdur. Biz açlığımızın ve susuzluğumuzun tatmin olması için bir çok şey “içeriz” ve “yeriz” ancak tatmin olamayız.

Biz çekiç gibiyiz. Biz bosluğu neyin dolduracağını bilmeyiz. Ancak Nazi esir kampında olan Corri Ten Boom, tek tatminin Tanrı’da olduğunu bilmiştir: “Bizim mutluluğumuzun kaynağı, bizlerin İsa Mesih aracılığı ile Tanrı’da olmamızdır. Tanrı’nın sevgisine güvenebiliriz. . .Kayamız en büyük kötülükten bile güçlüdür.”

Eğer hayatımızdan Tanrı’yı uzak tutarsak içimizdeki bosluğu başka şeylerle doldurmaya çalışırız ancak o şeyler asla yeterli olmaz. O şeylerden daha fazla tüketiriz, hatalı bir şekilde fazlasının cevap olacağını düşünürüz ama sonunda tatmin olmamış bir şekilde kalırız.

Bizim en büyük arzumuz Tanrı’yı bilmek, Tanrı’yla bir ilişkiye sahip olmaktır. Niçin? Çünkü bizler bu şekilde tasarlanmışızdır. Peki sen çivini çaktın mı?
_________________________

Bir sitede bu gün okma fırsatı buldum. Çok beğendim. Burada bulunanlar ile paylaşmak istedim.

http://www.kampusweb.com/index.html

[Anonim]

Amin Araf kardeşim….

[Anonim]

Sevgili Araf karde$im bu siteye girdim ve cok beyendim ve beni de etileyen bir konu vardi onun burda payla$ istiyorum konu:Tandriya ula$mak
İsa Mesih’i Rabbimiz ve Kurtarıcımız olarak KABUL ETMELİYİZ. Bundan sonra Tanrı’nın sevgisini ve yaşamımız için olan planını bilebilir ve uygulayabiliriz.

Mesih’i Kabul Etmeliyiz
“Kendisini kabul edip adına iman edenlerin hepsine Tanrı’nın çocukları olma hakkını verdi. ” (Yuhanna 1:12)

İsa Mesih’i İman Yoluyla Kabul Ederiz
“İman yoluyla lütufla kurtuldunuz. Bu sizin başarınız değil, Tanrı’nın armağanıdır. Kimsenin övünmemesi için iyi işlerin ödülü değildir.” (Efesliler 2:8-9)

İsa Mesih’i yaşamımıza aldığımızda yeniden doğarız. (Yuhanna 3:1-8’i okuyun)
Isa Mesihi kişisel olarak çagirmaliyiz
Tövbe nedir: İncildeki anlamıyla kişinin günahlarından nefret ederek kendi tuttuğu yoldan dönmesi ve kurtuluş için kendisini Tanrı’nın adaletine ve merhametine teslim etmesidir. “Bazılarının gecikmiş saydığı gibi Rab, vaadini yerine getirmekte gecikmez, ama size karşı sabrediyor. Çünkü hiç kimsenin mahvolmasını istemiyor, herkesin tövbeye gelmesini istiyor.” (2. Petrus 3:9)
şte kapıda durmuş, kapıyı çalıyorum. Biri sesimi işitir ve kapıyı açarsa, onun yanına gireceğim; ben onunla, o da benimle, birlikte yemek yiyeceğiz. (Vahiy 3:20)

İsa’yı kabul etmemiz demek, kendi benliğimizden Tanrı’ya dönmemiz (tövbe) ve yaşamımıza girerek günahlarımızı bağışlaması ve bizi kendi istediği gibi bir kişi yapması konusunda tam olarak İsa’ya güvenmemiz demektir.

Mantık yolu ile Mesih’in Tanrı’nın diri sözü olduğunu, günahlarımız için öldüğünü kabul etmek yeterli değildir. Duygularımızla da O’nu kabul etmemizin bir anlamı yoktur. İSA MESİH’i ancak istemimizin bir eylemi olan iman yoluyla kabul ederiz.

Alıntı:http://www.kampusweb.com/konular/ulasmak.html

[Yazar]

Yazılar