[Anonim]

Türkiye’de hristiyan olmak ateist olmaktan daha zordur. Tanrı’ya inanmadığınızı basitçe kabullenebilen bu toplum, İsa’yı takip eden kişileri neden anlamıyor diye soruyorum çoğu zaman? Türk olmak başkadır, hristian olmak başka; etnik kimlik başkadır, inanç başka!
İnancımı rahatça yaşamak isterdim ama bunun şartı gizlilikse bu şartı baştan reddediyorum. Çevremdeki insanlarla İsa’nın beni nasıl bulduğu konusunda, hayatımda değişen şeyler hakkında konuşmaya başladığımda konu bir şekilde hiç değinmediğim noktalara hatta Muhammed’i övmelere kadar gidiyor. Çünkü İsa’nın sevilmesi şeytanı rahatsız ediyor ve onun sevgisini yayacak sözcükleri mühürlüyor!
Ailenizin, arkadaşlarınızın tepkileri sabitleşiyor ve inancınız hakkındaki yargıları zamanla keskinleşiyor. Bu durumda sosyal hayatınızda büyük değişimler oluyor. İşte buna katlanmak mesele..
Tanrı’yı yüceltmek için ne kadar üzüntüyü, stresi kaldırabileceğinizi kestirebilir misiniz? Dostalarınzla, akrabalarınızla aranızda kesin, keskin çizgilerin olmasına ne kadar katlanabilirsiniz? İsa Mesih diyor ki:Yeryüzüne barış getirmeye geldiğimi sanmayın! Ben barış değil kılıç getirmeye geldim. Çünkü ben oğulla babasının, kızla annesinin, gelinle kaynanasının arasına ayrılık koymaya geldim. İnsanın düşmanları, kendi ev halkı olacaktır.” (Matta 10; 34-36)

“Ben dünyaya ateş atmaya geldim. Eğer şimdiden tutuşmuş ise daha ne isterim. Fakat benim vaftizleneceğim bir vaftizim var. Bu yerine gelinceye kadar nasıl da sıkılmaktayım! Dünyaya barış ve selamet getirmeye geldim mi sanıyorsunuz? Hayır, size ancak şunu söylerim; ben sizlere ayrılık getirmeye geldim
bize yaşayacağımız zorlukları önceden bildiriyor. Vermemiz gereken duygusal savaş hakkında bizleri bilgilendiriyor. Ama bazen her şeye rağmen gücümüz tükeniyor… Bu durumda yapılabilecek en iyi şey nedir sizce?

[Yazar]

Yazılar