[Anonim]

Tanrı’nın sözüne karşı duyarsızız. Tanrı, yaratılış, insanın içindeki ahlaksal yasa, Eski Antlaşma’da İsrail, Yeni Antlaşma’da kilise ve hepsinden önemlisi yazılı ve beden almış Sözü aracılığıyla konuşuyor. Biz ise günahımız içinde ancak iman edecek kadar Tanrı’yı duyuyoruz, ama bu yine de Tanrı’nın yolunu ve isteğini kavramaya yetmiyor. Günahımızdan ötürü Tanrı’ya aldırış etmeyen ve Ruh’la ilgili gerçekleri anlamayan kişiler oluyoruz.

Günahın bu etkileri insan gururunda da belirgindir. tanrı’nın boyunduruğunu kabul etmiyoruz, kendi kendimize rab olarak yüceltiyoruz; kendimizi gerçeğin standartı olarak görüp aklımızı ve deneyimimizi de gerçeğin ölçüsü olarak değerlendiriyoruz. İnsanlık dünyanın efendisi olmak ve kendi ırkının yazgısının yükümlülüğünü kendisi üstllenmek istiyor. Gururun en büyük örneği insanın Babil kulesini yaptığı gibi Tanrı’yı tahtan indirmek için göklere tırmanışıdır ( Yar. 11:1-9; 2. Sel. 2:4 ).

İnanç dünyasında gurur kendini aklamak şeklinde gözlemleniyor. İyilik ölçütümüzü kendimiz koyuyoruz ve sonra kendimizi bunun ışığında haklı çıkarıyoruz. Günahımız için mazeretler bularak ahlaksal işlerimiz ile Tanrı’nın önünde güvenle durmaya çalışıyoruz.

Ne varki; Tanrı’dan kaçamayız. Bozuk ilişkimiz Tanrı korkusu şeklinde dışa vuruyor – ne yazık ki iman adamının özeleştirici tanrısal korkusu gibi değil ( Yar. 10:12), sözünü dinlemediği tanrı’dan kaçacak yer arayan bir ödleğin korkusu gibi.Bu korkuyla , suçumuzu yüzümüze vurmayacak başka bir Tanrı aramaya başlıyoruz. Bazıları yaşamın haksızlıklarını kınayıp tanrıtanımazlık gibi kuramsal inkar yollarını ararken, diğerleri kendilerini Marksçılık gibi “hak” ülkelerin kollarına atıyor ya da bitip tükenmek bilmeyen etkinlikler ve sorumluluklara boğuluyor. İnsan bunların hepsini ( tıpkı bahçedeki Adem ve Havva gibi ) Tanrı’dan saklanmak ve bütün suçluluğuyla Tanrı’nın önünde durma korkusunu yenmek için yapıyor.

Bruce MILNE

Rabbin sevgisi ve esenliği sizinle olsun.

Fırat Çölgeçen kardeşden alıntıdır

[Yazar]

Yazılar