[Anonim]

İnsan (İ), ve Tanrı (T) arasında geçen bir diyalog.

İ: “Göklerdeki Baba’mız….”
T: Efendim?
İ: Sözümü kesme, dua ediyorum.
T: Ama sen Bana seslenmedin mi?
İ: Çağırmak mı? Ben seni çağırmadım, ben dua ediyordum. “Göklerdeki Baba’mız…”
T: Evet, yine aynısını yaptın.
İ: Ne yaptım?
T: Sen beni çağırdın. ‘Göklerdeki Babamız’ dedin. İşte ben buradayım, neyin var? Ne oldu?
İ: Ben bununla birşey demek istemedim. Biliyor musun, ben bu şekilde, günlük duamı ediyordum. Ben herzaman böyle dua ederim. Bunun gereken bir şey olduğunu hissediyorum.
T: Peki, devam et.
İ: “Adın kutsal kılınsın…”
T: Dur, bununla ne demek istedin?
İ: Nasıl yani?
T: ‘Adın kutsal kılınsın’ demekle ne demek istedin?
İ: Şey…bu…Ya! Nereden bileyim bunun ne anlama geldiğini? Bu sadece duanın bir parçası. Bu arada, gerçekten ne anlama geliyor bu?
T: Bu, kutsal, layık, muhteşem anlamına geliyor.
İ: Hmm…tamam şimdi anladım. Daha önce “kutsal kılınmanın” ne olduğunu düşünmemiştim. “Egemenliğin gelsin. Gökte olduğu gibi, yeryüzünde de isteğin olsun…”
T: Bunu gerçekten istiyor musun?
İ: Elbette, neden olmasın ki?
T: Peki, o zaman ne yapacaksın?
İ: Yapmak? Sanırım hiçbirşey. Bence eğer sen herşeyi gökte olduğu gibi yeryüzünde de isteğinin altında tutarsan, harika olur.
T: Sen benim isteğime göre mi yaşıyorsun?
İ: Şey…ben kiliseye gidiyorum.
T: Benim sorduğum soru bu değildi.
İ: Beminle uğraşmaktan vazgeç! Ben kiliseye giden diğer ikiyüzlülerden daha iyiyim.
T: Afferdersin, ama sen Benim isteğimin olması için dua ediyordun galiba?!
İ: Peki, tamam. Üzerimde düzeltmem gereken şeyler var.
T: Çok iyi!
İ: Dinle Rab, benim bu duayı bitirmem gerekiyor. Normalde bu kadar uzun zaman almıyordu. “Her günümüz için ekmeğimizi ver…”
T: Bunu çıkarmalısın.
İ: Neden?
T: Sen sürekli sonraki günler için kaygılanıyorsun.
İ: Hey, bir dakika! Bu ne ya? Ben burada dinin gereklerini yerine getirmek için dua ediyorum, sen ise sürekli benim sözümü keserek benim yaptıklarımı yüzüme vuruyorsun.
T: Biliyor musun, duayı bitirdikten sonra değişme ihtimalin vardır. Sen Beni çağırdın ve işte Ben buradayım. Dua etmeye devam et.
İ: Korkuyorum…
T: Neyden?
İ: Ne söyleyeceğini bilmiyorum.
T: Dene ve görürsün.
İ: “Bize karşı suç işleyenleri bağışladığımız gibi, Sen de bizim suçlarımızı bağışla…”
T: Bağışlamakla aran nasıl?
İ: Ben onu affedemiyorum, biliyorsun.
T: Peki ya dua? Ne hakkında dua ediyordun?
İ: Dua ettiğim şeyi kastetmiyordum .
T: Eğer senin dua etme amacın sırf öyle GEREKTİĞİ içinse, Benimle konuşmak değilse bu sadece bir dindir…ve Ben orada yokum. Ben sözleri değil, yüreği dinlerim.

“Dua ettiğinizde, putperestler gibi boş sözler tekrarlayıp durmayın. Onlar söz kalabalığıyla seslerini duyurabileceklerini sanırlar.” (Matta 6:7)

[Yazar]

Yazılar