[Anonim]

Bu Forum’da gördüklerim bana mutluluk veriyor. Genç kardeşlerimizin bile Rab’be hizmet için çırpınışları etrafa güzel kokular saçıyor. Rab’bin askerlerini görünce, yüreğim coşuyor. Rab için gayretler, O’nun için harcanan hiçbir söz boşa gitmiyecektir. Ne mutlu ekin ekenlere, ne mutlu hasat biçenlere, ne mutlu yüreklerinde Rab’bi yüceltenlere.

1971 yılında, henüz 19 yaşında iken; İngilterede, bir otobüs durağında genç bir adam, küçük kitapçıklar dağıtıyordu otobüsten inenlere. Ama bir çoğu, bu kitapçıkları almayı reddetti. Kimisi, kendisine uzanan eli itti, kimisi ellerini cebinden çıkarmadı, kimisi alarak, o veren genç adamın gözleri önünde çöpe attı, kimisi ise sadece “No, thank you” dedi. Genç adamın yüzü mutsuz, yorgun, üzgün ve umutsuz görünüyordu. Bana da uzattı. Ayıp olmasın diye aldım. Alırken de, diğerlerinin niye ona bu kadar nezaketsiz davrandığını anlamaya çalıştım. Kitapçığı cebime koydum ve unuttum.

Birkaç gün sonra, boş bir vaktimde bulup okumaya başladım. Kutsal Kitab’ın “Dünyanın Sonu” hakkında yazdıklarından bahsediyordu. Ben Kutsal Kitab’I hayatımda görmemiştim bile. Nasıl olmasa “Gâvur” kitabı idi. Ama okudukça, içime Kutsak Kitab’I okuma arzusu girdi. Neredeyse herşeyi bırakıp, bu Kitab’I aramak istedim. Kutsal Kitab’a olan bu açlık hiç dinmedi. O gün ekilen o tohum, yeşerdi ve hayat verdi. Aradan tam 38 yıl geçti. O artık bir genç değildir. Onun duygularını şimdi çok daha iyi anlıyorum. İnsanlar o kitapçığı reddederken, adeta Mesih’I reddediyorlardı. Üzgün yüzü halâ hatırımda. Kendisine göre, günü boşa harcanmıştı. Ama boşa olmadığını o halâ bilmiyor ve belki de bu hayatta asla bilmeyecek. Onu ben cennette kucaklamak ve ona teşekkür etmek isterim. O bilmiyor ama, onun için hep Rab’be şükrederim. Yorgun savaşçı! İşlerinin hiçbiri boşa gitmeyecek.

Yaptığımız işlerin bazen meyvesini hiç görmeyiz kardeşlerim. Rab’bimiz neler yaptı. Ölüleri bile diriltti herkesin önünde. Ama çarmıhta neredeyse yalnız başına öldü. Havarileri onu inkâr etti veya korkarak kaçtı. Yaptıklarının meyvesini bu hayatta göremedi ama yine de iman etti. Ben de sizi cesaretlendirmek istiyorum kardeşlerim. Ey Rab’bin askerleri! Güzel işleri artırarak devam edin. Çalışamıyacağımız zaman geliyor. Bir can, tüm dünya mücevherlerinden daha kıymetlidir. Bir can tövbe ettiğinde, melekler bile Tanrı huzurunda sevinç yaşarlar. Bundan daha büyük bir ödül olur mu? Daha acil bir iş veya daha gerekli bir uğraş var mı?

Sizler Rab’bin zenginliğisiniz. “İyi Haber müjdeleyenlerin ayakları ne güzeldir!” Mesih’in hoş kokususunuz. O’nun kıymetli kuzularısınız. Işık olalım, dünyanın tuzu olalım. Çobanımız yakında geliyor.
Gel Rab İsa. Amin.

Sevgi ve Dualarımla.

[Anonim]

Yazılarınızı dikkatle takip ediyorum Sn.Kemal Başaran.Okudukça da bereket alıyorum.Teşekkürler bu güzel yazı(lar) için…

[Yazar]

Yazılar