[Anonim]

LAF DİNLEMEYEN ÇOCUK

Küçük bir çocuk, yinelenen uyarılara rağmen okuldan geç gelmeye devam ediyormuş. Annesiyle babası bir sabah onu ciddi ciddi uyarmışlar; artık gecikme kabul etmeyeceklerini, çocuğun akşama mutlaka zamanında gelmesi gerektiğini söylemişler. Çocuk yine geç gelmiş.

Küçük çocuk o gece cezasının ne olduğunu görmüş. Tabağında sadece bir lokma ekmek varmış; önce şoka, sonra da hüsrana uğramış. Cezasının etkisinin iyice sindirilmesini bekleyen baba, oğlunun tabağını almış, ona et ve patatesle dolu olan kendi tabağını vermiş.

Oğul büyüdükten sonra şunları anlatmış:

‘Bütün yaşamım boyunca Tanrı’nın karakterinin nasıl olduğunu babamın o akşam yaptığına bakarak değerlendirirdim’.

(Dutch Sheets)

[Anonim]

Bizler de bazen söz dinlemeyen çocuklar gibi değil miyiz? Babamız olan Tanrı’ya karşı defalarca itaatsizlik ederek onu üzmedik mi? Bunu hepimiz yaşamlarımızda sıkça yapmışızdır. Ama göksel babamız çok sabırlıdır, çok merhametlidir. O, bedendeki bazı babalar gibi, sözünü dinlemeyip itaatsizlik ettiğimizde elinin tersiyle tokatı basıp azarlamıyor. Sabrediyor, sabırla bekliyor …


Güzellikle anlatıyor, anlamıyoruz, tatlılıkla uyarıyor anlamıyoruz. Sonunda iyiliğimiz için bize ders vermek zorunda kalıyor ve bizi terbiye ediyor. Neye uğradığımızı anlamayıp şaşırıyoruz, Tanrı’ya güceniyoruz. Ama bizleri çok seven babamız, üzülerek susuyor, yanıt vermiyor, ta ki almamız gereken dersi, terbiyeyi alıncaya dek.

Sonunda suçumuzu anlıyoruz, tövbe ediyoruz, kırılıyoruz, kendimizi alçaltıyoruz Baba Tanrı’nın önünde… O zaman Tanrı kollarını açarak kucaklıyor, bağrına basıyor ve teselli ediyor bizleri. O’na itaat ettiğimiz için ödüllendiriyor, sevindiriyor.

Tanrı sevgidir, bizleri seviyor, kötülüğümüzü kesinlikle istemiyor. O’na güvenelim, itaat edelim. O’na itaat ettiğimiz zaman yaşamımız esenlikle, bereketlerle dolu olacaktır.

Kutsal Kitap’ta Tanrı’nın terbiyesiyle ilgili ayetlere bir bakalım:

‘RAB korkusudur bilginin temeli. Ahmaklarsa bilgeliği ve terbiyeyi küçümser’ (S. Özdeyişleri 1:7).

‚Oğlum, RAB`bin terbiye edişini hafife alma, O`nun azarlamasından usanma’(S. Özdeyişleri 3:11).

‘Size oğullar diye seslenen şu öğüdü de unuttunuz: “Oğlum, Rab`bin terbiye edişini hafife alma, Rab seni azarlayınca cesaretini yitirme’ (İbraniler 12:5).


‚Çünkü Rab sevdiğini terbiye eder, Oğulluğa kabul ettiği herkesi cezalandırır’ (İbraniler 12:6).


‚Babalarımız bizi kısa bir süre için, uygun gördükleri gibi terbiye ettiler. Ama Tanrı, kutsallığına ortak olalım diye bizi kendi yararımıza terbiye ediyor.’ (İbraniler 12:10).

‚Terbiye edilmek başlangıçta hiç tatlı gelmez, acı gelir. Ne var ki, böyle eğitilenler için bu sonradan esenlik veren doğruluğu üretir’(İbraniler 12:11).


‚Ben sevdiklerimi azarlayıp terbiye ederim. Onun için gayrete gel, tövbe et’ (Vahiy 3:19).

Sevgilerimle

[Anonim]

Çocuklarımızdan nasıl itaat bekliyorsak, onların itaatli olmaları bizleri ne kadar memnun ediyorsa ve bu yüzden onları ödüllendiriyorsak, bizlerin de Rab’be karşı itaatli olmamız O’nu sevindiriyor, bizleri ödüllendirmesine neden oluyor. Rabbimize itaat edelim, O’na itaat etmemiz her zaman bizim yararımızadır, pişman olmayacağız.

[Anonim]

Bizler Rab’bin yaramaz uslanmaz çocuklarıyız.
Her davranışımızda ve hatamızda O bizi uyarır.
Bizleri doğruya yönlendirmeye çalışır.
Ne kadar duyarız acaba onun sözlerini,
Ne kadarını benimseriz ve özümseriz.
Afacanlık ve yaramazlık yapmaya devam ederiz.
Her çocuk gibi ilgi bekleriz
Alaka bakleriz babamızdan.
O ise sürekli bizi sever
Sevgisi sonsuzdur.
Sürekli bizleri hoşgörüyle kucaklar
Affeder,
Bekler sürekli sabırla.
Onunla bütünleşmemizi
O’nun la bir olmamızı bekler,
Sabreder.
Sever.

[Yazar]

Yazılar