[Anonim]

Mesih Isa ile tanışmam ve iman edişim

Ben 1979 de turkiye’de dogdum. 7 yasina kadar çok iyi bir çocuklugum oldu. Hayatim guzeldi. Hersey 7 yasinda basladi. Artik kosamiyor, eskisi gibi yuruyemiyordum. Bir sorun vardi. Hastaneye gittim. Birçok test yapildiktan sonra (5 sene hastanede kosusturmakla geçti zamanim), doktor bir kas hastaligina yakalandigimi soyledi: SMA tip 3, yani kugelberg welander syndromu. Bu hastalik insanin kaslarindaki gucunu kaybettiriyor, hem bacak kaslarindaki guç, hemde kollardaki guç.

Hastaligimin oldugunu duydugumda pek umurumda degildi. Hayatima normal bir çocuk gibi yasayarak devam ettiriyordum. Okula gidiyordum, ilkokul 2. siniftaydim. Hastaligima hiç onem vermezdim, yoksa beni arkadaslarimdan ayiracagini dusunurdum. Bu yuzden korkuyordum, bende arkadaslarima zayif olmadigimi , onlar gibi oldugumu gostermek için hasta degilmis gibi davranirdim. Hastaligim yoluma ne kadar engel koymaya çalissada, ben elimden geldigince çozum yollari arar ve engelleri yolumdan çikarirdim. Boylece hastaligima ondan daha guçlu oldugumu gosterirdim.

Allahi tanimiyordum. Eger anne ve babama kalsaydi, simdiye kadar tanimazdim. Ben dedemin sayesinde tanidim yuce Allahi. Hasta olmadan once, bana gokyuzunde bulunan bir Allaha dua etmemi ogretirdi ve onunla birlikte incil okurdum. Dedem ne yaparsa aynisini yapardim, ne oldugunu anlamadan. Pazar gunleri kiliseyede giderdim. Ama Allahin hayatimdaki onemini gormuyordum. Ve içimde bir guç beni hep Allah la ilgili kitaplari okumaya itiyordu. Her gun hastaligima karsi savasiyordum. Cok cesaretim vardi. Benim için en onemli sey , sadece arkadaslarim ve okulumdu.

Okuluma devam ediyordum. Her sene takdirnameyle geçerdim. Benim için (hastaligima ragmen) okulumu kazanmak buyuk bir zaferdi. Neden ? Cunku benim en buyuk hayalim doktor olmakti. Sadece bunun için çabaliyor ve savasiyordum. Yani, her sene kazandikça, doktorluk diplomasina dahada çok yaklasiyordum ve bu beni mutlu ediyordu. Lise mezunu olduktan sonra, artik universiteye yazilmak için hazirdim. Sonunda, hastaligima deger vermeden, yokmus gibi davranarak, universiteye doktorluk bolumune yazildim.

Artik hastalik beni bir turlu birakmiyordu. Her gun, hastaligim bana burdayim diyordu. Bu kez de, kollarimdaki gucumu kaybediyordum. Birde artik yuruyemiyordum. Cok yorgun dusuyordum. Artik hayata karsi savasacak gucum kalmamisti. Sonunda , doktorlukla ilgili okulumuda biraktim, hayalimide elveda dedim. Cok aci çekiyordum, 7 sene bir depresyona girdim. Neden ? Artik hayalimi gerçeklesemiyecektim. Hala da bu aciyla yasiyorum. O kadar savasma çabasiyla yasayan yasemin, artik hasta dusmustu, artik aciya karsi yenik dusmustu.

Butun acilarima ragmen, hiçbir zaman dua etmeyi birakmadim, birakmiyordum. Dua ediyordum biir yandan, diger yandanda Allaha karsiydim. Benim için iki yol vardi : iyi ve kotu yol, ben bu iki yolun arasinda kalmistim.

7 sene karanlik sonu olmayan bir tunelin içinde kaldim. Her gun ” ben neden hastayim, ben neden diger kizlar gibi degilim” diye sorardim kendi kendime. Kimseyle konusmazdim, hep odamda tek basima kalmayi tercih ederdim. Anne ve babamin yaninda oldugumda, sessiz kalirdim. Konusmadigim için onlarla, onlari uzdugumu saniyordum ama bu da benim suçum degildi. Içimde bir savas vardi. Artik bu hayatimi istemiyordum, sevmiyordum. Ama onlara bunlari soyleyemezdim. Belkide onlari uzmekten korkuyordum. Hastaligimdan birine sozetmek imkansizdi, ondan sozetmeye basladim mi, ayni anda aglardim. Ve geceleri hep gozleri yas içinde uyurdum. Allahtan ruhumu almasi için yalvarirdim. Sabahlari uyandigimda, “yine mi burdayim “, derdim. Uzulurdum halime. Kimse bana yardim edemiyordu.

Ne kadar Allaha karsi olsam, ona dua ediyordum. Sanki bunu yapmakta meccbur ediliyordum. Istemesemde, biri beni kendine gitmem için zorluyordu.

Normalde, depresyonda bir insan, ilaç alir, ama ben hiç almadim. Benim ilaçlarim, okudugum kitaplarimdi. Kendi kendime sordugum sorulari , sadece arastirarak ve kitap okuyarak cevap buluyordum. Bir sorum vardi ve ben bu soruma cevap bulmak istiyordum: “neden bu aci ? ”

Evet, kitap okuyordum hemde çok . Bazen 300 -800 sayfalik kitap okuyordum. Onceleri, psikolojik kitaplar, sonra iç barisla ilgili kitaplar daha sonrada din uzerine kitaplar okurdum. Su an ki kutuphanemde sadece bu tur kitaplar bulunuyor. Kutsal kitabi hep okudum, ama hiç anlamini anlayamadim. Incili bile bitirdim ama Mesih Isa’nin verdigi mesaji bir turlu çozemedim.

Bir aksam, internet uzerinde geziyordum. Arastiriyordum ve tesadufen bir hikayenin uzerine dustum. Hikaye tamamen felçli bir kadini anlatan bir hikayesiydi. Hikayeyi yazan bu kadinin arkadasiydi, kadinin hastaligina ragmen ne kadar sevinç dolu biri oldugunu yaziyordu. Bu hikayeyi okuyarak çok sasirmistim. Kendi kendime : “bu kadin nasil bu kadar mutlu olabilir ” , dedim. Neyse, butun negatif dusuncelerimi bir kenara koyup, bu adama bir mail gonderdim, ama bana cevap yazmasini beklemeden. Kendi kendime :”belki bana cevap vermez ” , dedim. Ama, bana cevap verildi.

Adama, çok samimiyetle yazmistim, ona : ” bu felçli kadin , nasil bu kadar mutlu olabilir ? “, diye yazdim. Bana : “kizim , onun imani Allaha karsi çok buyuk”. Bana dediki, Allaha dua edip, ona guvenmek gerekir. Ona dedimki :”ben kendim için hiç dua etmedim “. Gerçektende oyle. Hiçbir zaman, iyilesmek için dua etmedim. Sanirim Allajha inanmadigim için, kendim için dua etmezdim. Isteseydi hemen beni iyilestirecegine inanmazdim. Her zaman diger hastalarin iyilesmesi için dua ettim.

Bu adam bana : “sen sadece bir bencilsin, nasil kendini Allahin yerine karar veren biri olarak gorebilirsin ? Kendi iyilesmen için Allaha dua etmelisin. Kendini Allahin ellerine teslim etmelisin. O zaman, ruhun için Allahin istegini goreceksin, senelerce senin için hazirladigi hediyeyi goreceksin”.
Butun yazdiklarinin içinde , tek bir cumle ilgimi çekti, hayatimda hiç duymamistim bu cumleyi : “kendini Allahin ellerine teslim etmek”

Bu cumlenin ne anlama geldigini bilmiyordum. Birine sordum. Bana neden Allahin ellerine teslim edilmemiz gerektigini açikladi ve bana bir dua verdi :

Rabbim Mesih Isa, hastaligimi kabul ediyorum ve onu sana sunuyorum. Eger beni iylestirmek istiyorsan , o zaman bende istiyorum “.

Internet uzerinde, Allahin ellerine emanet nasil edilir diye bir dua aradim. Allahin ellerine kendimi teslim etmek benim iin zor bir seydi. Doguracagi sonuçlari dusunuyordum. Cok kez kendi kendime : “eger kendimi Allahin ellerine teslim edersem, ya simdikinden daha çok hasta olursam”. Aslinda gelecegimden çok korkuyordum. Sonra da :”duayi soylesemde, kendimi Allahin ellerine teslim ederek, kaybedecegim birsey yok” , dedim.

Bir gece, odamdaydim, yatagimda oturmustum. Bana verilen dua ve benim aradigim teslim edilme duasi elimdeydi. Once Mesih Isa’yla, uzun bir konusma yaptim. Butun hayatimi ona anlattim, onun hersey bildigini bildigim halde, anlatiyordum. Soyle dusunuyordum, “benden duymak ister belki “. Butun gunahlarimi tek ek soyledim ve pisman oldugumu soyledim. Ondan tum gunahlarim için af diledim.
O gece o kadar çok agladimki, hayatimda hiç bu kadar agladigimi hatirlamiyorum. Mesih Isa’nin beni birakacagi dusuncesi beynime girmisti, bunun için agliyordum. Beni iyilestirise, beni birakir diye dusundum. Belki onu tanimiyordum ama dualarimda ona çok baglanmistim.
Sonunda dua ettim ve endimi onun ellerin teslim ettim. Ona : “artik hazirim , hastaligim için ne karar verirse hazirim ” , dedim. Ve ona, eger mumkunse bana ruyamda cevap vermesini diledim. Uyudum. Gece ruyamda , bana cevap verdi. Onceleri ruyalara inanmazdim, ama simdi inaniyorum.

(devamini yazacam biraz zamana ihtiyacim var)

[Anonim]

Kalbim ağlayarak okudum. Biran önce iyileşmeniz, sağlığınıza kvuşmanız dileğiyle.

Rab YAHsuah adıyla,Amin.

[Yazar]

Yazılar