[Anonim]

Geçtiğimiz günlerde beni oldukça üzen hatta hala çok üzüldüğüm bir olay özellikle bugün, çok farklı düşünmeme sebep oldu.
3. sınıfa giden oğluma ödevini yaptırırken, O’nun dersine karşı isteksizliği, aklının sürekli havalarda olması, içindeki tembelliği beni öyle çok deli etti ki, kelimelerle ifade etmem imkansız. Her seferinde tekrar tekrar hatırlattığım şeyleri ısrarla yanlış yazıyordu. En sonunda kendime hakim olamadım ve inanın çok utanarak söylüyorum elimdeki kalemle kafasına vurdum. Canı yandımı , hayır. Ama benden beklemediği birşeydi bu, benim kalemle de olsa O’na vurmamdı canını yakan. Ve bana ”Git başımdan, babam senden daha iyi” dedi. Ona kalemle vurmak bana tokat gibi sözlerle geri dönmüştü. 2 yıldır O’nu toplam 10 kez bile aramayan babası bir anda benden daha iyi olmuştu. Sözleri kalbime ok gibi işledi ve birkaç gün boyunca, neredeyse doğru düzgün ilgilenemedim onunla. Her dakika kulağımda çınlıyordu sözleri, O’nun için yaptığım fedakarlıkları ve O’na olan sevgimi düşündükçe canım daha çok yanıyordu. Üstelik O’nun mutlu olması için böylesi çabalarken O’nun mutsuz hissetmeye bu kadar meyilli olması beni daha da kahrediyordu. En kötüsü, içimde oğluma karşı ilk defa böyle garip bir kızgınlık hissediyordum. Çok çabuk öfkelenebiliyordum O’na karşı. Sanki O bana karşı savaş açmıştı ve benim de barışa hiç niyetim yoktu. Çünkü haketmemiştim. Kaldı ki, beni sözleriyle ne kadar üzdüğünü oğluma söylediğimde oğlum benden özür diledi. Hatta şimdi farkına varıyorum ki ben O’na vurduğum için hala O’ndan özür dilemedim :( Kaç gündür , Rab bana neler oluyor, nedir bu içimdeki kızgınlık, ben nasıl bir anneyim, nasıl oğluma kin tutarım, temizle kalbimi diye dua ettim. Şeytan yine en zayıf tarafımdan, oğlumdan vurmaya çalışıyordu.

Ama bugün ne olduysa oldu ve birden farklı düşünmeye başladım. Oğlumun düzgün yapmadığı ödevi ile benim imanlı hayatımın doğruluğunu ya da yanlışlarını; benim oğluma tavrımla, Tanrı’nın bize olan tavrını karşılaştırdım. Utandım… Beni böylesi delirten alt tarafı ödevdi. Peki ya ben Tanrı’yı delirtecek neler yapıyorum? Her anımda O’nun istediği gibi yaşamak için çabalasam da acaba başarıyormuyum? Başaramadığım zaman Tanrı bana ne diyor, akılsızlıklarıma karşı sabırla akıllı olmamı beklemiyormu, yol göstermiyormu? Bana verdiklerine şükretmeyi bilmediğim anlarda, çabalarıma rağmen mutsuz hissetmeye meyilli oğlumdan ne farkım kalıyordu? Peki ya hatamı farkedip bunun altında ezildiğimde ve tövbe ettiğimde Tanrı bana öfkesini sürdürüyormu? Ve en önemlisi, benim oğlum için yaptığım fedakarlıkla Tanrı’nın bizim için yaptığı fedakarlığı düşündükçe, tavrımdan daha da çok utanmam gerekmiyormu? Benim fedakarlığım çalışıp çabalayıp oğluma bakmaktı. Ya Tanrı’nın fedakarlığı? Biricik oğlunu sırf biz temizlenelim diye feda etmişti. Bu fedakarlığa karşın, işlerimiz azıcık ters gittiğinde Rabden ümidini kesenler kimbilir Tanrı’ya nasıl hissettiriyordu. Ya da paraya, bedenin isteklerine, yalana vs. kulluk edenler Rabbi ne kadar üzüyordu. Biz bu hataları yaptığımızda, ben sizin için oğlumu feda ettim, siz neler yapıyorsunuz deyip de bize küsüyormu Tanrı? Aksine, her ne yapmış olursak olalım, O’na yöneldiğimizde bize kucak açmıyormu?

Neticede şuna karar verdim. BENİM BABAM ÇOOOKKK İYİ… Hem de herkesten, bütün babalardan, annelerden… Şu an hatalarımı gösterdiği için Sevgili Babama şükrediyorum ve biliyorum ki yarın güzel bir gün olacak. Önce oğlumu öpücem, sonra ondan özür diliycem ve daha sabırlı ve anlayışlı bir anne olabilmek için daha da çok dua edicem.

Sevgiler…

[Yazar]

Yazılar