[Anonim]

Yaşamımın ilk yıllarında yetim kaldım. Hiçibir inancın kabul edilmediği bir ailede yetişmiş biri olarak çocukken hiç din eğitimi almadım. Birinci Dünya Savaşının zor yıllarının yoksulluğunu tatmanın yanı sıra acılık dolu bir çocukluğun ardından on dört yaşımdayken bugünkü komünistler gibi kendimi ateizme inandırdım. Tanrıtanımaz kitaplar okurdum ve sadece Tanrı’ya veya Mesih’e inanmamakla kalmayıp bu eğilimleri insan aklı için zararlı sayarak bu kavramlardan nefret ederdim. Böylece inanca karşı acılıkla büyüdüm.

Fakat daha sonraları kavradığım üzere anlamadığım bazı sebeplerden dolayı Tanrı’nın seçilmişi olmam için Tanrı’nın lütfu üzerimdeydi. Bu anlamadığım sebeplerin kişiliğimle hiçbir ilgisi yoktu çünkü zaten çok kötü bir karakterim vardı.

Bir ateist olmama rağmen , anlam veremediğim bir şekilde bir şeyler beni hep kiliselere çekmişti. Yanından geçtiğim bir kilisenin içine girmeden oradan uzaklaşmak benim için çok zordu.Ancak bu kiliselerde ne yapıldığını bir türlü anlayamadım. Vaazlar dinledim fakat yüreğimi çekmedi. Tanrı’yı itaat etmek zorunda olduğum bir efendi olarak tasavvur ediyordum. Aklımda yer verdiğim bu yalnış Tanrı imajından nefret ediyordum, ama bu evrenin merkezinde bir yerde sevecen bir yüreğin olduğunu bilmeyi çok istiyordum. Çocukluğun ve gençliğin sevincini çok az tattığımdan benim için de şefkatli bir yüreğin atması için özlem duyuyordum.

Tanrı olmadığına ikna ettim kendimi, ama hayalini kurduğumun tersine bir sevgi tanrısı olmaması beni üzdü. Bir keresinde varlığımın derinliklerindeki ruhsal bir mücadele sırasında bir katolik kilisesine girdim. İçeride diz çökmüş bir şeyler söyleyen insanlar vardı. İçimden şöyle düşündüm: Onlara yakın bir yerde durup ben de diz çökeyim böylece söyledikleri duaları duyabilir ve tekrar edebilirim, bir işe yarayıp yaramayacağını görürüz. Kutsal bakira Meryem’e bir dua okudular. “Selam sana ey lütufkar Meryem. ” Onlardan sonra bu duayı birkaç kez yineledim. Meryem’in heykeline baktım, ama hiçbir şey olmadı. Çok üzülmüştüm.

Bir gün Tanrı olmadığında karar kılmış bir ateist olarak Tanrı’ya dua ettim. Dua şöyleydi : ” Tanrı , var olmadığını kesin olarak biliyorum. Ama şayet varsan – ki bunun doğruluğunu tartışırım – sana inanmak benim görevim değil ; kendini bana sen açıklamalısın. ” Ateisttim ama ateizm yüreğime huzur vermiyordu.
……..
….. Kutsal Kitap başka türlü bir Kutsal Kitap’tı…. Kötü yaşayışımı İsa’nın hayatıyla karşılaştırdığımda, kirliliğimi O’nun doğruluğu ile , nefretimi O’nun sevgisiyle kıyasladığımda tek yaptığım şey ağlamaktı – oysa O beni Kendisine ait olanlardan biri gibi kabul ediyordu.

Bundan kısa bir süre sonra eşim tövbe etti. Başka canları da Mesih’e getirdi.Bu gelen canlar da başka canları getirdi… ( Pastör Richard WURMBRAND )

Rabbin sevgisi ve esenliği sizinle olsun.

[Yazar]

Yazılar