Canım Tuba… sen eğer Rab’bın sadece bir dileyiş ile her istediğini aracısız gerçekleştirdiğine inanıyorsan yemek pişirirken neden mutfağa girip tüm tencereyi, sahanı, fırını falan seferber ediyorsun… bir yere gittiğinde niye otobüse biniyorsun… Dile, kendiliklerinden olsunlar… yemek kendiliğinden hazır olsun, gideceğin yere anında mekan ışınlamasıyla gidesin. : – )))

Aslında anlatmak istediğim o kadar bariz ki… düşün bir kere: Rab’bın yazılı kelamı bile bize aradaki kilise tarihi aracılığıyla ulaşmış. Bir ‘aracı’ vasıtasıyla yani.

Kainat sosyal bir yaradılışa sahiptir, doğasından ötürü… tabiatı itiabarıyla bir ‘cemaat’tır yani… hiç bir şey öyle kendiliğinden, boşluğun ortasında, bir arıtılmışlık ortamında olmaz. Herşey herşeye bağlantılıdır. Bir ‘bağ’dır kainat… ezelden beri var olan, Rab’bı kendisinin apaçık belirttiği gibi.

Evren öyle çalışır… cemaat ve birliktelik yoluyla. Herşeyin herşeye ihtiyacı vardır. Ve bu herşeyde bir tevazu yaratır elbet.

Denebilir ki günah bir ihtiyaçsızlık yanılgısından ibarettir. Kibirden yani.

Bu çok önemli bir noktadır, üzerinde çok düşünülmesi gerekir.

Benden ufaksındır sanırım, abin olarak kucaklıyor öpüyorum yanaklarından. Gülümseme dolu hem. Eğer büyüksen… ablam olarak kucaklıyor öpüyorum. Maksadım tepki değil inan… önceden demiş olduğum gibi bazı şeyleri anlaşılır kılmak. Hepsi bu. : – )