16.yüzyılda yeni doğan ev endüstrileri, bankacılık, ithalat ve ihracata yönelik şirketler, ticari yaşamı canlandırmıştı. Kişinin mesleği ona Tanrı tarafından verilen bir ödevi çağrıştırıyordu. İnsanlar Tanrı’ya yücelik verebilmenin yolunu kendi meslek başarılarında görmekteydiler. Meslek ahlakı aynı zamanda Tanrısal standartlarla ilişkilendiriliyordu.

İşte bu noktada Protestan ahlakı ile kapitalizm ruhunu özdeşleştirmeler başladı. Bu yanılgı içindeki sosyol bilimciler, yeni ekonomik sistemin Protestan ahlakına ihtiyaç duyduğundan yola çıkarak, Katolik inancıyla yaşanan ekonomik krizin Reform dönemiyle başlayan Protestan hareketiyle aşıldığını öne sürdüler.

Sermaye sahipleri ve işverenler, hatta işçi sınıfının eğitim görmüş yüksek tabakası, özellikle çağdaş iş kollarında yüksek düzeyde ya da ticari eğitim görmüş personel kaçınılmaz olarak Protestan özelliklere sahipti. Bu nedenle Protestanların sermayeden büyük pay almaları, büyük çağdaş endüstriyel ve ticari iş alanlarındaki işletmelerin üst basamaklarında ve yöneticiliğinde bulunmaları kaçınılmazdı. Elde edilen zenginliğe bağlı olarak oluşan bu ayrıcalıklı sınıf 16.yüzyılın Protestanlığı kabul etmiş feodal yapının içinden çıktığı varsayımında bulunuldu.

Oysa, Protestanların ekonomik görüşlerinin nedeni olarak Kapitalizmin çıkışına bir temel oluşturmamıştır ve Protestan ahlakından çıkan sonuç olarak görülmemelidir.