Vaftiz, başlangıçtan beri Hıristiyanlığın bir parçası olmuştur. Vaftiz ne anlama gelir? Kişilerin vaftiz edilmeleri ne kadar önemlidir?

Kutsal Kitap kayıtları vaftizin doğru şeklinin vücudun tamamıyla suya batması ile olduğunu gösterir. “Vaftiz” kelimesi Yunanca baptizein kelimesinden alınmıştır ve bu “dalmak, batmak” anlamına gelir. Bir kişi tamamıyla suya girdiğinde kendisi bir müddet için görünümden uzak kalır ve sonra suydan çıkartılır. ( Bazı Hristiyan mezhepleri suyun serpiltilmesinin de uygun olacağını söyler ve suya tamamen girmez.)

Kutsal Kitapta vaftizden ilk defa Vaftizci Yahya’nın faaliyetiyle ilgili olarak bahsediliyor. M. S. 29 yılında Tanrı, Yahya’yı vaftiz etmek üzere yetkilendirdi. Kutsal Yazılar Yahya’nın “Erden etrafındaki bütün havaliye, günahların bağışlanması için tövbe vaftizini vâzederek geldi” der.—Luka 3: 1.

Bir kişinin suyun altına girip dışarıya çıkması, samimiyetle tövbe ettiğini veya Musa tarafından Tanrı’nın verdiği emre karşı suç işlediğinden dolayı üzüldüğünü sembolize ediyordu; şöyle ki, bu yönde ölüp hayata dönmekle gayretini yenileyip Kanun’u tuttuğunu göstermiş oluyordu.

Musa kanunu, “Mesih için mürebbimiz olduğu” için, Yahya’nın vaftizi, İsraillilerin vaat edilen Mesih’i karşılamaları için önemli bir adımdı.—Luka 1:16, 17; 3:4-6; Gal. 3:24. İsa dahi, Yahya tarafından yapılan vaftizi kabul etti. Bu durumda Tanrı’nın Kutsal ruhu, İsa’yı vaat edilen Mesih olarak meshetmek üzere onun üzerine indi. (Mar. 1:9-11) Tövbe etmeğe muhtaç bir günahkâr olmadığı halde, İsa, o zaman yeni bir hayat yoluna girmiş oldu. (I. Pet. 2:22) O andan itibaren, hayatını insanlığın günahı için bir fidye kurbanı olarak vermek üzere, Babasının özel “arzusunu” yerine getirmeye hazırdı.—Mezm. 40:7-9; İbr. 10:5-10.

İsa, Vaftizci Yahya’nın vaftiz etme faaliyetini sona erdirmedi. Gerçekten de, vaizliğinin başlangıcında şunları okuyoruz: “İsa Yahyadan daha çok şakirtler edinip vaftiz ediyor. . . .halbuki İsa kendi değil, fakat şakirtleri vaftiz ediyordu.” (Yuh. 4:1,*2) İsa tarafından yönetilen vaftiz, Yahya’nınkinde olduğu gibi, tövbe etmenin bir sembolü olmuştu.

Sonra vaftizin anlamı da değişti.

Tanrı, artık özel olarak doğuştan adanmış bir milletle ilgilenmediği için vaftiz, Tanrı’ya bütün yürekle yapılan adanışın uygun bir sembolü haline geldi. Suyun altına girmek, bir kişinin eski çevresi üzerine kurulmuş olan yaşayışında öldüğünü gösterecekti. Sudan çıkmak ise, Tanrı’nın açıklanmış iradesini ön plan alarak hayata gelmeyi sembolize edecekti. (Mat. 6:33; Filipililer 1:10 ile karşılaştırabilirsiniz.) İsa, bunun zorunlu olduğunu şunları söylediği zaman ifade etti: “Bir kimse ardımdan gelmek isterse, kendisini inkâr etsin, ve haçını yüklenip ardımca yürüsün.”—Mat. 16:24.

İnsanların, Hıristiyan vaftizini kabul etmeleri ne derece önemlidir?

M. S. 33 yılında Pentikost’ta resul Petrus’un Mesih’i öldürmekle günah işleyen toplumun sorumluluğunu paylaşan ve bu günahtan temizlenmeye gerek duyan Yahudilere verdiği öğüde dikkat edelim: “Tövbe edin; ve günahlarınızın bağışlanması için her biriniz İsa Mesihin ismile vaftiz olunsun; ve Kutsal Ruh vergisini alacaksınız.” (Elç. İşl. 2:38)

Kutsal Kitaba göre, isa Mesih vasıtasıyla suçlarının affına sahip olmak isteyen insanlar tövbe edip vaftiz edilmelidirler. Bu, vaftiz suyunun günahları temizlediği anlamına mı gelir? Böyle bir anlam çıkarmak yanlış olur. Petrus, Nuh’un günlerindeki tufandan bahsederken, vaftize daha derin bir anlam kazandırmıştır. Kendisi şunları söyledi: “O [sekiz kişinin Tufan’dan bir gemide bulunarak geçmesi] da, yani, vaftiz (bedenin kirinin atılması değil, fakat Allaha doğru iyi vicdanın dileğidir) hakikî benzeyişe göre İsa Mesihin dirilişi ile şimdi sizi kurtarıyor.”—I. Pet. 3:21.

Tanrı’ya iyi bir vicdanın dileğini nasıl yapabiliriz? Nuh’un yaptığı gibi, sudan geçmeden önce kendimizi adamakla. Nuh gibi biz de, kendimizi Tanrı’ya iradesini yerine getirmek üzere adıyor ve o andan itibaren bunu yapmak için harekete geçiyoruz. Bu, iyi bir vicdana sahip olmamızla sonuçlanır çünkü Tanrı’nın iradesini yaptğımızı bildiğimiz zaman, vicdanımız rahatlar. Bu şekilde kendimizi Tanrı’ya vakfetmek gerçekten “Allaha doğru iyi vicdanın dileğidir.” İyi vicdan, bize doğru gözüken kendi işlerimizi yapmakla değil, fakat Tanrı’nın emrettiği işleri, yani O’nun iradesini yapmakla oluşur.

Bunu yapmak üzere kendimizi vakfettik. Böyece Mesih vasıtasıyla kendimizi vakfetmemiz “Allaha doğru iyi vicdanın dileği”ni teşkil eder. Kusurlu, günahkâr durumumuzda Tanrı tarafından kabul edilemeliyiz. Fakat günahtan tövbe edip geri döndüğümüz ve kendimizi Adadığımız için Rab, Mesih’in kefaret kurbanını bize tatbik ediyor ve böylece bize Kendisine karşı iyi bir vicdan vererek günahın cezasını bizden kaldırıyor. Bu nedenle, bizim itaatkâr bir şekilde vaftiz edilmek üzere suya girmemiz kendimizi tanrıya adamamız gerekir..