PROTESTAN İNANCI :

Protestan İnancı, dünyada eşi, benzeri olmayan, en saf, en temiz, en kutsal, Rab’bin öğretilerine dayanan ve de Rab’bin Yaşayan Ruhu’ndan beslenen, tavizsiz ama sevgi dolu, saptırılmaz, değiştirilemez, Mesih’in Çarmıh’ı ile ayakta duran ve Kutsal Olan’ın Öğretisinin Tek ve Hakikî temsilcisidir.

Kimse Protestan doğamaz. Katolik doğar, Ortodoks doğar, Müslüman doğar belki, ama hiç kimse Protestan doğamaz. Sudan ve Ruh’tan doğmadıkça kimse protestan olamaz. Ne adetlerin, ne ananelerin, ne ataların, ne ırkın hiçbir payı, hiçbir sözü, hiçbir değeri yoktur Protestan inancında. Protestan inancı, “Kutsal Kitap” der ve başka hiçbirşey demez. Orada noktayı koyar. Ne masallar, ne hurafeler, ne rivayetler. Bunların hiç ama hiç değeri yoktur Protestan inancında. “Herşey yazılsaydı, yazılan kitaplar dünyaya sığmazdı” sözü de behane değil bu uyduruk doktrinlerle dolmuş taşmış mezheplere. Çünkü yazılsaydı, yazılan herşey, elimizdeki Kutsal Kitap’la tam bir uyum içerisinde olurdu. Protestan inancı, Kutsal Kelâm’a ters düşen her şeyi reddeder.

Protestan inancında hiyerarşi yoktur. Herkes birdir, eşittir, kardeştir. Kimse, kimsenin önünde eğilmez, elini, yüzüğünü öpmez, kimse kimsenin huzurlarından geri geri çıkmaz. Baş birdir. İsa Mesihtir. Diğerlerinin tümü eşittir ve İsa’nın bedeninin eşit parçalarıdırlar. Kulak buruna “Ben senden daha önemliyim” diyemez. Benim Patronum bana, “Kuşların yuvaları, tilkilerin inleri var ama benim başımı yaslayacak bir yerim yok” derken; benim Patronum alçak gönüllü bir şekilde eğilip de ayaklarımı yıkarken, dünyalıların patronluk tasladıklarını, “Ama siz böyle olmayacaksınız. Aranızda en büyük olan, en küçük gibi olsun; yöneten, hizmet eden gibi olsun” derken, bakın bakalım bunu nerede, hangi din veya mezhepte görürsünüz Protestanlık dışında. Herkes kendisini İlâh yapmış, tapınma kabul etmiş, insandan öte varlıklar olarak boy gösterirler. Onlarla randevu ile bile görüşemezsiniz. Çünkü siz bir “hiç”siniz onların yanında.

Ayağı çıplak, aç susuz dolaşan, bakıp da beğenmediğin, hiç değer vermediğin Pavlus, o bir Havari. Hem de havarilerin havarisi. Ama, ayni zamanda, köpeklerimizden bile düşük bir hayat yaşayan, çarmıhını alıp Mesih’in peşinde koşan tam bir kardeş. Şimdi görsem, kucaklar öperdim. O sadece bir kardeş. Havarilik görevi verilen bir kardeş. Ama sadece bir kardeş. Mezheplerde Azizler var. Protestanlık’ta herkes Aziz. İsa’nın Ruhu’nu taşıyan herkes Aziz. İsa’nın Ruhu’nu taşımayan hiç kimse ne Aziz olur, ne Protestan, ne de Hristiyan. Ama İsa’nın Ruhu’nu taşıyıp da Aziz olmayan hiç kimse de yoktur. Bizleri Aziz yapan da, İsa’nın Ruhu’nun bedenimizdeki varlığıdır.

“Infinite-Eternal” sadece ve sadece yaratan Tanrı’nın ünvanıdır. “Sonsuz ve Ebedî” demektir. Her an, her yerde olan; bir anda herşeyi gören, bilen, duyan biridir Tanrı. Ama bu mezhepler, “Aziz Olanlar” ve “Aziz Olmayanlar” diye bir ayırım yaratmakla kalmadılar imanlılar arasında; bir de dönüp bu İlahlaştırdıkları Azizlere dua etmeye başladılar ‘dualarını iletsinmiş’ diye. Bu tam bir sapkınlık ve affedilmez bir günahtır. Zaman ve mekân değişikliği ile ‘İnfinite-Eternal’ olmak, ayni şeyler değildir. Azizler, öldüklerinde, herşeyi duyan, her lisanı anlayan, her yerde bulunabilen, her duayı iletebilen, kendisine yalvaranlar milyarlarca insan adına Tanrı’ya yalvarabilen sonsuz ve ebedî Tanrılara dönüşmüyorlar.

İncil’de kim, ya yaşarken, ya da ölmüş iken, Meryem Ana’ya yalvardı, dua etti söylermisiniz? İncil’in neresinde, hangi ölü azize dua edildi okudunuz mu? Duydunuz mu? Gördünüz mü? Şehit edilmiş Yakup’a, Pavlus’un şahit olduğu Stefan’a kim yakardı Kutsal Kitap’ta. Veya Eski Ahit peygamberlerine, İbrahim’e, Musa’ya, Davud’a yakaran oldu mu ey kör millet. Dünyayı da kendiniz gibi putperest yaptınız, “Tanrı sözleri yerine insan geleneklerini öğrettiniz.” Her bir işiniz için, her bir ihtiyacınız için, bir Aziz, bir put, yalvardığınız bir ilâh yarattınız. Bütün putperest pagan dinlerinde de bu böyle olmuştur. En yüce ilâha erişmek için, başka daha küçük, daha az önemli ilahlar kullanmışlardır.

Nasıl ki Muhammed, “Yeni bir din getiriyorum” diyerek eskisine aynen devam etmiştir, bugünkü Katolik ve Ortodoks mezhepleri de, Yunan ve Roma mitolojilerin devamından başka birşey değildir. İlahların yerini azizler aldı. Gök Tanrıçasının yerini de Meryem aldı. Kusursuz, günahsız denilen Papalar da asırlarca, ‘Cennette arsa satmak’, ‘Günahların affı Sertifikası vermek’ vs diyerek halkı soymuş, binlerce imanlıyı acımasızca katletmiş, Ruhsal konularda ‘Tek Otorite’ olmak için de başvurmadığı kötülük bırakmamış oldukları halde, halâ kendilerini “İsa Mesih’in başlattığı dinin sahipleri” olarak görmekte ve diğerlerine, yani Protestanlara ‘Sapkınlık’ damgasını basmaktadırlar. Halbuki Protestanlık, İncil’e geri dönüştür. İsa’nın ve havarilerinin kanları pahasına kurulan ve ilk 300 yıl muhafaza edilen hakikî İncil öğretisine dönüştür.

Ortodoks ve Katolik ülke insanlarına bir bakınız. Hepsi ölü. Ruhsal bakımından hepsi ölü. Kimse Tanrı’yı bilmiyor. İsa’nın Ruhu yoktur içlerinde. Dinleri, millî kimliklerinin bir parçasıdır sadece. “Rum’um ve Ortodoksum” diyorlar. Ama hayatlarını İncil’e göre yaşamıyorlar. Tam bir dünyalıdırlar. Günlük hayatlarında, bir Tanrı’sızın hayatında ne varsa, onlarda da var. Para, pul, şehvet, şöhret, eğlence, yalan, pislik. Ha, arada bir kiliseye de gitmiyorlar, bir iki mum yakmıyorlar değil. Ama bunu fahişeler de yapıyor. Tanrı’yı bilmiyorlar, sevmiyorlar, ‘Kutsal’ hiç değiller. Kitab’ı bilmiyorlar, uygulamıyorlar, papazın ağzına bakıyorlar. Ama bu onları hiç üzmüyor, eksikliklerinin de farkında değiller. Çok, çok çoook azı Rab’bi biliyor ama kilise kapanından bir türlü kurtulamıyor. Çünkü kiliseye ihanet, milletine ve Tanrı’ya ihanettir onlar için. Ateist ve günahkâr kalman; Protestan olmana tercih edilir papazları tarafından. “Çarmıhını al ve İsa’nın peşinden git” desen, afal afal bakacaklar yüzüne.

Protestanlık ise hiç öyle değil. Herkes Kutsal Kelâm’la yatıyor, Kutsal Kelâm’la kalkıyor. Gece gündüz, İncil’e göre ve sadece Rab için yaşıyorlar. İncil’in bütün öğretileri, günlük hayatlarına işlemiş, onlar Tanrı’nın kâhinleridirler. Hepsi, Tanrı Ruhu ile yaşayan Tanrı Çocuklar’ıdırlar. Onlar gibi kimse yoktur dünyada. İçlerindeki güç onları daha da, daha da kutsallığa itiyor. Her gün daha fazla İsa Mesih gibi oluyorlar. Her nefesleri Rab için, O’nu memnun etmek için, O’na hizmet etmek içindir bu insanların. Günahlarından dolayı içleri kan ağlar, gözleri yaş döker. Kutsal, kutsal, kutsal olmak ister bu insanlar. Onların bir tek BAŞ’ı vardır. O da Mesih’tir.

Birinin Katolik olduğunu veya Ortodoks olduğunu duyduğumda hiç sevinmiyorum. “Tavadan ateş’e düşmüş” diyorum. Ne fark eder ki? Müslüman biri Budist olursa sevinir misin? Veya Budist biri Hindu olursa? Ne kazandı bu kişi? İşte ben de, yüreğinde Rab’bi ararken, Hıristiyanlık diye kandırılıp, Katolik veya Ortodoks yapılan hiç kimsenin bu acınacak halina sevinemiyorum. Oralara düşenin çıkması zor olur. Onlar seni İsa’ya değil, kiliselerine vaftiz ederler. Hiçbir Protestan, Meryeme secde etmedi veya azizlere yalvarmadı diye cehenneme gidecek değil. Ama, peki ya onlar? Rab gözlerinizi açsın.