Kutsal Kitap İhtiyarlığı
( Yazar: Alexander Strauch)

Gözetici Önderlik

‘Bu nedenle aranızdaki ihtiyarlara… Tanrı’nın size verdiği sürüyü güdün (gözetin)’ (1.Petrus 5:1).

İmanlıların çoğu, kilise ihtiyarlarını düşündüklerinde akıllarına kilise kurulu, üyelerden oluşan görevliler, yerel kilisedeki etkili kişilerya da kilise çobanının danışmanları gelir. İhtiyarların yön belirleyiciler, para görevlileri, fon kurucuları ya da idari sorumlular olduklarını düşünürler. Kilise ihtiyarlarının, Tanrı Sözü’nü öğreten ya da insanları gözeten kişiler olarak işlev görecekleri akıllarına gelmez. Gözeten İhtiyarın yazarı olan Luterci Victor A.Constien ihtiyarlara ilişkin bu yaygın görüşü şu şekilde açıklıyor:

‘İhtiyarlar baş çobanla kilise personeli arasında gözetici bir ilişki olmasını sağlarlar. Hristiyan eğitiminin ve müjdeciliğinin devamından sorumludurlar. Daha da önemlisi ihtiyarlar, kilise personelinin arasındaki canlı ilişkilerin devamını ve güçlenmesini sağlarlar.’

Ancak bu görüş yalnızca Kutsal Yazı desteğinden yoksun olmakla kalmamakta, aynı zamanda İncil’in ayetleriyle de çelişmektedir. Çağımızdaki kilise kurulu kavramının, İncil’deki ihtiyarlık kavramıyla tümüyle çelişkide olduğunu anlamak için Grekçe bilmeye ya da profesyonel bir ilahiyatçı olmaya gerek yoktur. İncil’deki ihtiyarlık kavramına göre ihtiyarlar kiliseyi yönetirler. Tanrı Sözü’nü öğretir ve vaaz ederler, kiliseyi sahte öğretmenlere karşı korurlar, kutsalları sağlam öğretişte geliştirip onlara öğüt verirler. hastaları ziyaret eder ve onlar için dua ederler, öğretisel konularda hüküm verirler. Kutsal Kitap’ta ihtiyarlar yerel kiliseye çobanlık eder, onu gözetir, yönetir ve onunla ilgilenirler.


Çoban İhtiyarlar

Kutsal Kitap’taki tanıma göre çobanın görevi – sürünün güvencede olması için saatlerce başında bekler, sürüyü taze çayırlara ve temiz sulara götürür, zayıf olanları kucağında taşır, kaybolanları arar, yaralı ve hasta olanları iyileştirir – çok değerlidir. Filistin’li bir çobanı yakınlık, şefkat, ilgi, yetenek, sıkı çalışma, katlanış ve sevgi betimler. Londra Kutsal Kitap okulunun eski pröfesörü Derek J.Tidball, ‘Yetenekli Çobanlar’ adlı kitabında çobanlığın ‘yetkinin ve ilginin, yumuşaklığın ve sertliğin, cesaretin ve tesellinin karışımı’ olduğunu söylüyor.

Çoban-koyun ilişkisi öylesine zengindir ki, Kutsal Kitap bu ilişkiyi Tanrı’nın halkına yönelik sevgisini tanımlamak için tekrar tekrar kullanır. Krala dönüşen çoban Davut, en sevilen mezmurlarından birinde şöyle yazmıştır:

‘Rab çobanımdır, eksiğim olmaz. Beni yemyeşil çayırlarda yatırır, sakin suların kıyısına götürür’ (Mezmur 23:1-2).

Kutsal Kitap Tanrı’nın halkının yöneticilerini tanımlarken de bu çoban simgesini kullanır ( bkz. Hezekiel 34).

Bu nedenle Pavlus ve Petrus görevlerini yapmalarını öğütlerken çobanlık simgelerini kullandılar. Bu iki büyük elçinin yerel kiliseye çobanlık etme görevini herhangi bir gruba ya da tek bir kişiye değil, ihtiyarlara vermiş olduğuna dikkat edilmelidir. Pavlus, Asya ilindeki ihtiyarlara, Tanrı’nin kilisesini gütmeleri için Kutsal Ruh’un onları gözetmen olarak atadığını hatırlatıyor ve şöyle diyor:

‘Kendinize ve Kutsal Ruh`un sizi gözetmen olarak görevlendirdiği bütün sürüye göz kulak olun. Rab`bin kendi kanı pahasına sahip olduğu kiliseyi gütmek üzere atandınız’ (Elçilerin İşleri 20:28).

Petrus ihtiyarlara, sürüye çobanlık ederken büyük gayret göstermelerini istiyor:

‘Ey gençler, siz de ihtiyarlara bağımlı olun. Hepiniz birbirinize karşı alçakgönüllülüğü kuşanın. Çünkü, “Tanrı kibirlilere karşıdır, Ama alçakgönüllülere lütfeder’ (1.Petrus 5:2).

Elçisel ihtiyarları, şirket yöneticileri ya da çobanın danışmanları gibi değil, öncelikle sürünün çobanları olarak görmeliyiz. Kilise ihtiyarlarını ve onların görevlerini anlamak istiyorsak, Kutsal Kitap’taki çobanlık kavramını anlamalıyız. İncil’e göre ihtiyarlar koyunları gözeten kişiler olarak sürüyü korumalı, benimsemeli, yönetmeli ve onların pratik ihtiyaçlarıyla ilgilenmelidir.


(Devam edecek)