Bir şeylere inanmak gerekiyor. inanç sürekli olmalı fakat korkularda, üzüntülerde ruha bir sığınak her zamankinden daha çok lazım.

Ateist sayılabilecek bir babam ve inançlı bir ailede büyümüş bir annem var. Fakat annem, babamla evlendikten sonra babamın ısrarı üzerine ibadet sorumluluklarını (İslam’a göre) uzun yıllar yerine getiremedi. Bir kaç yıl önce belirli aralıklarla Kur’an okumaya başladı. Şimdi namaz kılmayı planlıyor, babam hala onun ibadet etmesini istemiyor. Ama annemin içindeki sorumluluk duygusu onu harekete geçmek zorunda bırakıyor, bunu dile getirmesi babamı hiç etkilemiyor. Çünkü babam bu dünyadan sonra bir hayatın daha olacağına inanmıyor. Peygamberlere sadece tarihin önemsediği kişiler olarak bakıyor, fazlasını kabul etmiyor.

Ben 18 yaşındayım, küçükken hristiyanlığa bir şekilde (nasıl olduğunu ben de hatırlamıyorum çok küçükken) ısındım. Küçükken annem zaman zaman kiliseye götürüyordu beni(turistik). Duvarlarda freskler vardı, orada bir şeyler somuttu. Tasvir edilen Meryem’in, İsa’nın yüzlerinde merhamet vardı. Kilisedeki Tanrı, kızgın ateşte yakmayacak kadar merhametli bakıyordu. Bunlar aklımı karıştırdı. O zamana kadar bana Tanrı’nın görülmeyen bir şey olduğu, gördüğüm o tür şeylere Tanrı dememem gerektiği öğretildi. Bir gün birisi bana Hristiyanların duvardaki resimlere taptığını söyledi. Ben de aklımca nasıl bir bağıntı kurduysam kiliseye gitmenin günah olduğuna inandırdım kendimi. Bir kaç yıl geçti, bir haç kolye aldım, uzun uzun izledim. Bana ne söyleseler ben Hristiyanlıktan soğumayacaktım. Bunu anladığım an çok kötü hissettim. çünkü ne olursa olsun soğumam gerektiğini düşünüyordum. O haç kolyeyi aldıktan bir iki saat sonra yoğurup camdan attım. Bu benim hristiyanlıktan nefret etmemi sağlamış mıydı? Hayır.

Okulda gezi ödevi veriliyordu, bana kilise denk geliyordu, bir ödev daha veriliyordu bana yine bir kilise denk geliyordu. Bir daha gezi ödevi söz konusu oldu okulda. bu defa biz seçecektik. Adını duyduğum çok merak ettiğim bir müze vardı ben orayı yazmaya karar verdim (Kariye Müzesi). sonra bir gittim ki orası da eskiden kiliseymiş. Bu tesadüfler hakikaten tesadüfi mi?

Bir yıl önce St.Antuan’a gittim (ödev vs. bir neden yoktu, içimden gelmişti), sonra bir kaç gün içinde yine gittim, hep gittim. Orayı özlediğimi farkettim ve oraya sık sık gitmeye başladım. Bir gün anneme bahsettim, o da gelmek istedi. Sıraların yanında bir yazı vardı “TANRI SENİ ÇOK SEVİYOR!” Annemin gözleri dolmak üzereydi.

ama şöyle bir gerçek var ki ben hemen hemen 17 yıldır Müslümandım annemse yaklaşık 50 yıldır. yani o orada duygulanmıştı ama orada kalmalıydı. çünkü 50 yıllık inancını hiç bir söz, hiç bir kuvvet ona unutturamazdı. kilise onun için mükemmel mimariye sahip başka bir yerde başkalarının eviydi; ama cami kendi eviydi. ben onun ne hissettiğini anlamıştım, ben ona soru sormadım o da bana sormadı.
sonra hayatımdaki en önemli kişilerden birinin, benim ısındığım şeye az da olsa sıcak bakması beni yürklendirdi. kiliseye gittiğimde, orayı özlediğimde günahkar hissetmemeye başladım.
ama ne olursa olsun, orayı sevsem de ben Müslümanım dedim kendime. kiliseyi sevmek günah değildi ama kiliseyi camiden daha fazla sevmek günahtı(bana göre) hatta inancımın ne kadar sağlam olduğuna inanmak için artık uyumadan önce, daha fazla dua okuyordum.
Kur’an’da dövmek, savaşmak, birden fazla eş almak (erkek için) vs. çoğu şey meşruydu. bir ayette Allah’ın üzerimize kızgın ateşler atacağı yazıyordu bir ayette Allah’ın çok yumuşak olduğu. aklım çok karıştı ama yine Kur’an’a tutarsızlığı konduramadım. görmek istediklerimi gösteren sitelere baktım. bir gün bu siteye girdim. görmek istemediğim ne varsa burada mevcuttu.
sonra üye olmak istedim. Niçin böyle diyor insanlar diye merak ettim. Ben sadece merakla geldim. Bana sadece hristiyanlık budur, böyledir desinler istiyordum. ama hristiyanlık hakkında ne kadar bilgi varsa islam hakkında da o kadar bilgi vardı (İslam’ın aleyhine). o yazıları da (daha önce ben de tutarsızlık gördüğümü söyledim fakat kabul etmek istemiyordum) kabul etmek istemedim. başkaları da islamı öyle öğrenmesin, hristiyanlar da islamı iyi bilsin istedim.öyle olmadığını ifade etmek için birşeyler yazdım, tartışmalar çıktı. cevaplar okkalıydı, ben sadece kimse kimsenin inancına hakarette bulunmasın istiyordum (çünkü o yazılanlar bir hafta önceki bana göre hakaretti). ama bir kaç gün önce sakin düşündüm. acaba hakaret burada yazanlar mı yoksa (kadınlara) kadınların dövülmesi, tohumlara tarla olarak görülmesi, yaşamın Tanrı tarafından azaba dönüştürülmesi (çünkü Kur’an’da cennete gidecek insanların bu dünyada azap çekenler olacağı yazıyor) mi hakaretti? sakince düşündüm, gözlerimi açtım, mantığım hangisini alıyorsa, gönlüm hangisini diliyorsa ona yönelmeye karar verdim. cevap açık ki buradayım.
ama bir yandan da farkındayım ki bir yanım İslam’ı terketmiyor. İsa Peygamber’in tanrısal olduğunu düşünüyorum mesela. İslam der ya Tanrı insanlara kendi nefsinden üfledi diye. bana göre ondaki kutsal ruh bizdekinden fazlaydı. fakat o bedenen de ruhen de bizden çok farklı değildi. ama İncil’de “ben daha önce de varım” gibi bir çok ifade var onun Tanrı’lığına dair. mesela şanından soyunup kılığımıza bürünmesi… bir konuda ışığı görüyorum ama korkuyorum diye bahsettiğim buydu.onun bedeninin insan ruhunun tamamen tanrısal olduğuna inandığımda Allah’a şirk koşacağım düşüncesi… oysa ikisi birden olamam. ya İslam’a inanmalıyım ya İsa’ya. çünkü ikisi çelişiyor. seçimimi de ancak zaman belirleyecek.
ve İslam’dan kopamayışım sadece onunla büyümemden değil tabi. ki zaten aile ortamında bizim için inancın ne olduğu hakkında fikir sahibi olmuştur metnin en başını okuyanlarınız. İslam’ı kimse bana dayatmayla aşılamadı, ben inanmak istemiştim ve ona dair birkaç olağanüstü olayla karşılaşmıştım. bu yüzden kolayca terkedemiyorum. mesela bir gün hırsız evin çevresinde dolaşıyordu. yaz akşamı biz de o gece kuzenlerimle balkonda geç saate kadar muhabbet ediyorduk. içimizden biri, birinin evin etrafında dolştığını farketti. sadece ben Ayetel Kürsi biliyordum. okuduğum her Ayetel Kürsi’de sokağa bir köpek geliyordu. sonunda sokağa 7 tane köpek geldi ve sesleriye hırsızı kaçırıp birden yok oldular.
babannemin babannesi de bir gün dağda mahsur kalıp Hızır(a.s.)’ı çağırmış. Hızır at arabasıyla gelip onları köye götürmüş. arabadan inip teşekkür etmek için arkalarını döndüklerinde arabanın yerinde yeller estiğini görmüşler.
babannemler köyde ekmek yapmak için hamur karmışlar. hamuru dinlensin diye bırakmışlar. uyumaya gitmişler. gece hayvanlar öyle huysuzlanmış öyle sesler çıkarmaya başlamışlar ki babannemlerin komşuları dahi uyanmış. herkes çok korkmuş. ortalık sakinleşince gaz lambalarını alıp ortalığa bakmaya gitmişler. hamurların olduğu yer darmadağınmış ve hamurda kanlı ısırıklar varmış. komşuları vampirdir demişler. çoğu kişinin teorisi buymuş. dualar okumuşlar bir daha gelmemiş.

babannem takvimlerin arkasında beğendiği yemek tariflerini kullanmadığımız bir çekyatın altında saklardı. takvimlerin üzerinde dualar vardı. bir gün memleketten misafirler geldi. annem o çekyatın üzerinde yatmak zorunda kaldı. titreyerek, çığlık atarak uyandı.
ve o kadar çok var ki. hepsi gerçek olaylar. şimdi düşünüyorum o dualar, İslam gerçek olmasa bunlar gerçekleşmezdi.
bir gün yurtta hırsızlık olayı oldu. hoca çalınan telefonun geri verilmesini, çalan kişi vermezse azap çekeceğini söyledi. telefon çıkmadı. hocalar bir dua okudu ve çalan kişi öyle şiddetli bir karın ağrısına tutulmuştu ki itiraf etmek zorunda kaldı.
bu anlattıklarımın kimisi dediğim gibi bizzat yaşadıklarım, kimisi de babannemlerin anlattıkları ki onların da yalan olması mümkün değil. işte bunlar bana acaba dedirtiyor. Tanrı çağrımızı duyduğu için mi yardım etti, Tanrı Arapça dua okuduğumuzda mı yardım ediyor sadece? acaba dedirtiyor.
ailemin inanç seçimimde tamamen yanımda ya da tamamen karşımda olacağını sanmıyorum. ama çevreden gelecek tepkiler beni çok yoracak. sizden biri olduğumda bunu kaldırabileceğimden emin değilim.
İsa’nın haç üzerinde nasıl can verdiğini düşündükçe gözlerim doluyor. bizim için yaptı bunu. onun sevgisini daima hatırlamak için onun haçını taşımak istiyorum. ona çok derin bir sevgi besliyorum. ama bu yeterli mi?
İslam’daki Tanrı tasviri baya geniş ele alınmış. hangi ayetteki tasvire inanmalıyım bilmiyorum ama buna rağmen oradaki Tanrı kızgın da olsa kendimi ona çok yakın hissediyorum. çünkü ben İslam’daki Tanrı’yla dertleşirdim. onun kalbimde olduğuna inanırdım. bazı arkadaşlarımız İslam’daki Tanrıyı kendilerine uzak bulduklarını söylemişler. ama benim öyle bir problemim yok. bu da “ya zaten Tanrı’yla birbir ilişkim var niçin başka bir yol arayayım. o benim içimde, dışımda ben zaten onunla doluyum niye Hristiyanlığı düşüneyim” dememe neden oluyor.
hayatım tam bir çelişkiye dönmüş durumda. bunu sizinle paylaşmak istedim çünkü biliyorum ki bir çoğunuz bu kararı almadan önce aynı şeyleri hissetmişsinizdir. şu ikilemin tarifi yok. hayatımın en büyük kararı bu. bir adamdan, bir kadından, bir meslekten, bir tarzdan, bir markadan vazgeçmek gibi değil bu. kelimelere sığmıyor.
korkuyorum, çok acı çekiyorum, ikilemdeyim, ben gibi değilim.
…
Tanrım lütfen bana yardım et. çünkü ben Seninle olmak istiyorum sadece. gücü, kitapları, yorumları bulduğum yerde bırakıp iç sesimi dinlediğimde sadece senin adını duyuyorum. ne bir peygamber, ne başka bir şey. sadece Sen. o dış etkenleri de hesaba kattığımda aklım bulanıyor. peygamberler, kavimler, savaşlar, kan, tarih… oysa ben salt olarak geliyorum sana ve durumu düğümlemeyen bir yol görmek istiyorum sana gelenlerden. sen bana doğruyu göster.amin.