ÇÜNKÜ ‘KİME’ İMAN ETTİĞİMİ BİLİYORUM : –

Üzgün müsün? Yorgun musun? İmanın şu an sıfır mı? Bezdin mi hayatından? Enerjin tükendi mi? Sevin ve coş kardeşim. Hem de çok büyük bir coşkuyla coş. Çünkü senin kurtarıcın, sen değilsin. Senin imanın da değildir. Senin kurtarıcın İsa’dır. İmanın sıfırlansa bile, İsa’ya güven. İmanına değil, İsa’ya iman et. Kurtarıcın O’dur. Rab bu yüzden seni yerden yere vuruyor. O, sımsıkı sarıldığın iman teknesinden in artık. Ve su üzerinde, İsa’ya imanla yürü.

Sen bir takım öğretilere, bir takım doktrinlere ve ruhsal bilgilere inanmakla kurtulmayacaksın. Tevrat, Zebur ve İncil de seni kurtaramaz. Sen İsa’ya inanmakla kurtulacaksın. Senin kurtarıcın Mesih’tir.

Sen, ‘neye’ inandığından dolayı değil; ‘kime’ inandığından dolayı kurtulacaksın. Bırak diğer dinler, kendi inanç maddeleri, şartları veya prensipleri ile öğünsün. Bizi kurtaran O’dur. Din değil, kişidir.

Şeytan da inanır Tevrat’a, Zebur’a ve İncil’e. Tanrı’nın bir olduğunu da bilir. Ama kurtulmuş değildir. Çünkü kurtaran Mesih’tir. Kurtuluşumuzun tek umudu O’dur.

Fırtınalara kapılmışsan, nehirler, azgın sular alıp götürmüşse seni şu an; sevin. Çünkü bunu Mesih yapmaktadır. Çünkü sen halâ ‘Baş’ olmaya, herşeyi kontrolun altında tutmaya çalışıyorsun. Ama ‘Baş’ Mesih’tir. Bu yüzden ayağını yerden kesmiştir. Kontrol senden gitmiştir. Fırtınada sürüklenen bir yaprak gibisin. Mesih, kimsenin ‘Baş’ olmasına müsaade etmez. Bizler sadece ‘beden’ ve bedenin bir parçası, bir el, bir göz veya bir kulak olabiliriz.

Fırtınalara kapılmış kuru bir yaprak, kurtulmak için gerekli olan, kendi içerisinde nasıl ki hiçbirşey bulamıyorsa, yapacak hiçbirşeyi kalmamışsa; Rab’bin sevdiği kulları da yerden yere savrulur. Değil Rab’be kurtuluş için ‘İmanımızı’ sunmak; kendimizi, düşüncelerimizi bile toparlayamayacak kadar perişan ediliriz.

“Üstün gücün bizden değil, Tanrı’dan kaynaklandığı bilinsin diye, bu hazineye toprak kaplar içinde sahibiz. Her yönden sıkıştırılmışız, ama ezilmiş değiliz. Şaşırmışız, ama çaresiz değiliz. Kovalanıyoruz, ama terk edilmiş değiliz. Yere yıkılmışız, ama yok olmuş değiliz” (‘ Kor. 4:7-9) diyor Pavlus. Bu senmisin kardeşim? Bu, şu anki durumun gibi mi? Yerden yere vurulmakta mısın? Sebebini biliyor musun? Sebebi yazılanın devamında gizli.

“İsa’nın yaşamı bedenimizde açıkça görülsün diye, İsa’nın ölümünü her an bedenimizde taşıyoruz” (ayet 10). Yani, ‘senin yaşamın’ değil; ‘İsa’nın yaşamı’. Bu yüzden sen, hep çarmıha geriliyorsun. Bu yüzden hep, yerden yere vuruluyorsun. Benliğin çarmıha geriliyor. “Çünkü İsa’nın yaşamı, ölümlü bedenimizde açıkça görülsün diye, biz yaşayanlar İsa uğruna, sürekli olarak ölüme teslim ediliyoruz” (ayet 11). Aksi taktirde İsa’nın yaşamı bizde görülemez. İsa’yla yüz-yüze gelmeyen, O’nunla karşılaşmıyanlar ise kurtulamaz. Bu yüzden, “Ölüm bizde, yaşamsa sizde (Müjdeyi duyanlarda), etkin olmaktadır” (ayet 12).

Yerden yere vurularak sersem edilmiş, şanı-şöhreti ve hiçbir saygınlığı kalmamış, itibarı, güvenirliliği, bilgeliği sıfırla çarpılmış, ayakta durabilecek ruhsal gücü kalmamış, anlamadığı, bilmediği, çözemediği bir şekilde ve sebeple adeta hızla cehenneme sürüklenmekte olan ve buna karşılık yapabileceği hiçbirşeyi olmayan birinin ‘neye’ inandığının, ne önemi var? Ama ‘kime’ inandığı herşeyi değiştiriyor. Ameliyat masasına yatmış ve bayıltılmış birinin ‘neye’ inandığının ne önemi var? Ama belli ki, ameliyatı yapacak doktora iman ediyor (güveniyor).

Bu yüzden Pavlus, “Çünkü kime inandığımı biliyorum” diyor (2.Tim.1:12). Ne kutsal, ne güzel sözler. Bunu defalarca ve için için ağlıyarak söylemek geliyor içinden diye inanıyorum. “Hiçbirşey bilmesem, sersem edilmiş olsam da, içim kan ağlasa da, şaşkınlık içinde olsam da, ‘Kime inandığımı biliyorum ve O’na emanet ettiğimi, o güne dek koruyacak güçte olduğuna eminim”.