Evet… Hristiyanlık’ta da ölünün yıkanması geleneği vardır. Her mezhepte uygulanıyor olup olmadığını bilmiyorum ama Doğu Ortodoksluğunda var olan bir gelenek mesela.

Ölü kişi Hristiyanlık geleneğinde de çok itinalı bir şekilde tabuta yerleştirilir ve ayinle toprağa verilir. Bir kaç sene sonra ise ceset artık erimiş olduğunda, yine ana uygun bir ayin olur, kemikler topraktan çıkarılır, şarapla yıkanır ve ufak bir kutuya konup mezarlık kilisesinin alt katında bir yere, orda dizi dizi bulunan başka kutuların yanına korunur.

Hristiyanlık’ta köksel günah sayesinde varlığa sızmış ölümlülük gerçeğini kabulleniş çok önemlidir. İnsan ölümlülüğü ve aczi gerçeğine gaflet düşürür bir şekilde yaşadığında Diriliş gerçeğinden de uzak durmuş olur, nitekim.

Sanıyorum, İslamiyet’e de Doğu Hristiyan geleneğinden geçmiş bir gelenek olsa gerek.

Esenlikler…

Sayın Viran Dede,

Ölülerin gömülmesi konusunda sizin söyledikleriniz ortodoks uygulamalarıdır. Protestanlıkta ölü yıkanıp tabuta konduktan sonra toprağa verilir. Toprağa verilmeden önce ölen kişinin ruhu için dua edilmez. Çünkü ölmüş bir kişinin ruhunun kurtulması için edilen dua çok geç kalınmış bir duadır ve ölüye bir yarar sağlamaz. Her insanın yaşarken kurtulma fırsatı vardır. Yaşarken tövbe edip günahlarından dönerek Mesih’e iman etmişse o kişi kurtulmuştur, ruhunun kurtuluşu için dua etmeye gerek kalmamıştır. Eğer günahları içerisinde ölmüşse, zaten kurtuluş için fırsatı kaçırmıştır.

Sevgilerimle

Bu konuda bir mesaj yollamıştım ama foruma yerleştirilmemiş… Olsun, sorun yok…

Makyaj konusuna gelince… hayır, Hristiyanlık’ta sadece ölüde değil hayatta olanda da makyaj diye bir şey yoktur. Makyaj zaten gerçeği örtme, maskedir. Bir nev’i sahtekarlıktır yani. Sahtekarlık ise tabi ki İsa Mesih müridi olana yakışmaz.

Özellikle Batı’da rastlanan ölüye makyaj yapma alışkanlığı, son zamanlarda Batı’daki seküler, dünyevileşmiş, herşeyi güllük gülistanlık hissetirmeye çalışan kapitalist reklam toplumlarında ölümün varlığını unutturma çabaları dahilinde belirmiş bir uygulamadır.

Ölünün yıkanması, itinalı bir şekilde, ardından hayatta kalanların ‘haklarını helal etmeleriyle’ toprağa verilmesi ise hayatın her deminde ve herşeye karşı saygılı, Rab müridliğine yakışır iyi niyetli, affedici zihniyete sahip olmaktan doğan bir adettir.

Ölünün ardından dileklerin sunulması hayattakilerin ölenle olan ilişkileri konusunda kendi kendileriyle olan bir yüzleşmeleridir de… Ölmüş olanın ahir hayattaki yeri ise Tanrı’ya kalmış bir şeydir, şüphesiz…

Ölü ahir hayata ‘uğurlanır’ özetle söylenecek olsa… ‘baştan savılmaz’ elbet :-)))