Ben.. Doğmamış Bir BEBEĞİM..

5 Ekim,
* * * * Bugün var edildim. Buradayım. Varım. Müthiş bir duygu bu. Var olduğumu henüz annem ve babam bilmiyor. Bir elma çekirdeğinden bile küçüğüm. Ama ne de olsa ben benim. Varım ya! Bu bana yetiyor.
Henüz bedenim belli belirsiz, yüzüm yok ama varlığımı ve benliğimi hissedebiliyorum. Bir kız olacağım ve baharda çiçekleri seveceğim.

19 Ekim,
* * * * Biraz büyüdüm. Kımıldamam imkansız. Annem, henüz farkında değil ama onun kanıyla besleniyorum. Kalbini dolaşan sımsıcak kan bana geliyor. Beni sevecek bir kalbin kıpırtılarını şimdiden hissediyorum. Annem beni çok sevecek. Annem için güzel bir sürpriz olacağım.

23 Ekim,
* * * * Hiç göremediğim bir el ağzımı biçimlendirmeye başladı. Dudaklarımda onun dokunuşunu hissediyorum. Bu “el” in dokunduğu yerler dudağım, damağım oluyor. Düşünün; bir yıl sonra bu elin dokunduğu yerde tebessümler açacak, güleceğim. Dudağımdan, dilimden sözler dökülecek. Herhalde önce “-Anne” diyeceğim.
Anne duyuyor musun beni? Seninle konuşacağım. Sana güleceğim. Kimilerine göre hala daha, “var” değilmişim! Nasıl olur? Varım ve gülücükler sunacak dudaklarım da olmak üzere ya! Hem sonra bir ekmek kırıntısı ne kadar küçük olursa olsun yine ekmektir. Öyle değil mi anneciğim? Ah bir konuşabilsem!

27 Ekim,
* * * * Bu gün pek mutluyum. İçimde tatlı bir kıpırtı başladı. Artık bir kalbim var. Kalbim atmaya başladı. Hayatım boyunca böyle atıp duracak. Sevgilerle dolduracağım kalbimi. Tıpkı anneminki gibi. Annem bedeninde iki kalbin birden atmaya başladığını bilseydi ne kadar sevinirdi!

2 Kasım,
* * * * Hergün biraz daha büyüyorum. Kollarım, bacaklarım da biçimlenmeye başladı. Hele bir büyüsün kollarım, bak nasıl kucaklayacağım seni anneceğim! Şu ayaklarım da tamamlansın da, beraber çiçekli bahçemizde yürürüz. Belki birlikte okula gideriz.

12 Kasım,
* * * * Ah evet! Bunlar, bunlar ne kadar sevimli ve küçük şeyler! Aman Allahım! Parmaklarım da çıkmaya başladı. Bunlarla çiçek toplayacağım, annemin elini tutacağım, kalem tutacağım. Belki de güzel bir şiir yazacağım. Anneciğim, orada mısın? Ellerimi ellerinin arasına koymak için sabırsızlanıyorum.

20 Kasım,
* * * * Oh, nihayet… Annem doktora gitti. Burada olduğumu öğrendi. Yaşasın! Doktor teyze özel bir cihazla gördü beni. Ultrason diyorlarmış. Resmimi bile çekti. Sevinmiyor musun anneciğim? Seneye kalmaz kollarının arasında olacağım.

25 Kasım,
* * * * Artık babam da burada olduğumu biliyor. Fakat henüz kız olduğumun farkında değiller. Onlara sürpriz yapacağım.

10 Aralık,
* * * * Bugün yüzüm tamamlandı. Artık iki gözüm, bir küçük burnum, dudaklarım ve yanağım var. Anneme benziyorum galiba!

13 Aralık,
* * * * Artık çevreme bakabiliyorum. Etrafım çok karanlık ama olsun. Yine de mutluyum. Yaşıyorum ve varım. Kısa süre sonra gün ışığını görebileceğim, renkleri ve çiçekleri tanıyacağım. Rüyamda gördüm. Dünyada gökkuşağı diye birşey varmış. Onu çok merak ediyorum. Anneciğim., babacığım! Sizin yüzünüzü de göreceğm. Tanışacağız, mutlu olacağız, gülüşecez.

24 Aralık,
* * * * Kulaklarım daha iyi duyuyor artık. Anneciğim! Senin kalbinin seslerini duyuyorum. Benim kalbimin atışlarını da sen duyabiliyor musun? Hatta sesini bile tanıyabiliyorum. Sesin ne kadar tatlı! Hiç duymadığım birşey bu! Güzel ve sağlıklı bir kız olacağım. Kollarında uyuyacağım, yüzüne bakacağım, o tatlı sesini dinleyeceğim. Benim için ninni de söyleyecek misin anneciğim? Sen de beni özlüyorsundur mutlaka! Beni koklayacaksın! Çok seveceksin, değil mi?

28 Aralık,
* * * * Anne! Burada birşeyler oluyor! Doktor teyze neden mutsuz bakıyor böyle? Sen acı çekiyor gibisin! Kalp seslerin değişti! Sustun. Benimle niye konuşmuyorsun anne?
Anne! Anne! Anneciğim!
Yüzümde soğuk birşey hissediyorum. Anne!
Anne birşeyler yap!
Yüzümü parçalıyorlar! Anne birşeyler yap! Anne!
Kolumu çekiyorlar anne! Canım yanıyor anne! Anne!
Ayaklarımı parçalıyor bu şey anne! Beni sana bağlayan damarı kopardılar anne! Anne kalbimi parçalıyorlar! Anneciğim! Anne! Anne! Ann………….

..Geçmiş olsun hanfendi. Kürtajınız başarıyla! tamamlandı.

Kaynak: (Genç Beyin Dergisi, Dr. Senai DEMİRCİ)