‘Rab çobanımdır, eksiğim olmaz!’ (Mezmur 23:1).

Çoban kuzularını güder, önlerinden gider, kurtlardan ve yırtıcı hayvanlardan korur, onların tüm ihtiyaçlarını karşılar ve sürüden uzaklaştıklarında onları buluncaya dek aramaktan vazgeçmez. Kuzuları onun sesini tanırlar. Kutsal Kitap’ta Yuhanna 10:11′ de İsa Mesih şöyle diyor: ‘Ben iyi Çobanım!’

İsa Mesih kendisini bir çobana, kendisine iman edenleri de kuzulara benzetiyor. İsa Mesih’e iman etmeden önce acımasız Şeytan’ın egemenliği altındaydık, tutsaktık, karanlıktaydık, çaresizdik. Ölüm vadisinde şaşkın, umutsuz, korku içerisinde nereye gideceğini bilmeyen kaybolmuş koyunlar gibiydik. Ama bir gün, bizi seven, o korkunç ve acımasız kurtun pençesinden kurtarmak isteyen ve bunun için çok büyük bir bedel ödeyen bir KURTARICI’nın var olduğunu duyduk.

O kişi gökteki görkeminden, yüceliğinden soyunup insan bedenine bürünen İSA MESİH’ti. Mesih neden o görkeminden, yüceliğinden soyunmuştu, neden bu karanlık ve günahlı dünyamıza gelmişti, neden korkunç acılar ve işkenceler çekerek korkunç bir bedel ödemişti? Üstelik bu Mesih, cehennem vadisinde hemen karşımızda durmuş, kollarını bize doğru açmış, sevgi dolu gözlerle bize bakıyor, bizleri ne kadar çok sevdiğini söylüyordu. Sevgisi karşısında afalladık, şaşırdık, buna bir anlam veremedik. Ama O, delinmiş ellerini açarak bize bakıyor, sabırla, hiç bıkıp usanmadan bizleri ne kadar çok sevdiğini söylemeye devam ediyordu. Peki biz ne yaptık? Kulaklarımızı O’nun sesine kapadık, bakışlarımızı O’ndan çevirdik, O’na sırtımızı döndük, uzaklaştık, kendi yolumuza devam ettik.

Gittiğimiz, yürüdüğümüz yol ölüm yollarıydı, kapkaranlıktı, tuzaklarla doluydu, körler gibi el yordamıyla yürüyorduk. Sürekli düşerek kendimizi yaraladık, canımız acıdı. Acımasız Şeytan bizleri yok etmek için var gücüyle her saldırışında çaresizlik içinde feryat ederdik, ama bir gün, İsa denen o sevgi dolu kişi geldi aklımıza ve O’nun adını çağırdık, O’ndan bize yardım etmesi, kurtarması için yalvardık. Birden onu yanıbaşımızda bulduk, anında çağrımızı duymuş ve bizi o kötü Olan’ın elinden çekmiş, sımsıkı bağrına basmıştı. ‘Korkma, buradayım, seninleyim! Artık bundan sonra hiç kimse sana zarar veremeyecek” diyordu. Elimizden tutup o karanlık, ölüm yolundan çekti ve huzur dolu, sevgi dolu apaydınlık bir yere getirdi. Gözyaşlarımızı sildi, üzerimizdeki çamurlu, pis günah giysisini çıkardı, bembeyaz dogruluk giysisini giydirdi.

Hamdolsun, artık emin ellerdeyiz. İsa’yı Rab ve Kurtarıcımız olarak yaşamımıza aldık, O’nun çocukları olduk, sonsuz yaşama kavuştuk. Bundan sonra bizler de karanlıkta, Tanrı’dan uzakta, sonsuz ölüm yargısı altında olanlara bu KURTULUŞ MÜJDESI’ni vermek istiyoruz. Herkes karanlıkta olan herkes, günah bataklığında yaşayan ve Şeytan’ın tutsağı olan herkesin İSA’yı tanımasını ve kurtulmasını istiyoruz.

Sevgilerimle