Sevgili Rab dostları ve arayış içinde olan kardeşlerim, daha önce de söylediğim gibi sizleri okumak, sizlere yazmak, sanki sizlerle konuşuyormuşum yüz yüzeymişim hissini yaşatıyor bana, ve ailem dışındaki tek ve gerçek dostlarımsınız… Kendi şehrimse bana düşman diyebilirim… Ama ben mutluyum çünkü binlerce insanın yanımda olması tek Rabbin yanımda olmasına eşdeğerde olabilir mi?
Bu hafta gazetedeki köşemde yazdığım yazıyı sizlerle paylaşmak istedim. Gazetede kendimi inacımı açıkladığımdan beri dini açıdan yazdığım 4. yazım. Tepkiler de alıyorum yerine göre, bazen tepkiler tehdite de varabiliyor, ama canı ve ruhu bana veren rabdir.. onlar değil..

Nedir Din olgusu;

Sadece İnsanları bir hizaya sokabilmek adına uydurulmuş eski kurallar mıdır?

Yoksa ikinci bir dünyayı kazanmamız adına sunulmuş bir imtihan mıdır?

Kim hangi dine mensup ve mensup oldukları dine ne kadar inanıp, ne kadar tanıyorlar?

Bu sorunun cevabı, sadece yaşayan olan insanın kendisini ilgilendiriyor

Lafa geldiğimizde ya zındık, kafir gibi kelimeleri sıralıyor, ya da herkesin dini kendine diye sahte bir sözün ardına sığınıyoruz…

Olaysa aslında hiç de görüldüğü gibi öyle geçiştirilecek türden değil

Birçoğu kendi dininin gerekliliklerini bilmeyi bırakın, hangi mezhebin üyesi olduğunu dahi bilmezken,

Allah için yapıyorum-yaptım diyebilmek için ya savunma moduna geçer, ya da alim kesiliverir başımıza.

Secdeye gitmez başı ömrü boyunca

Duaya varmaz dili, sıkışmayınca;

İş savunmaya geldiğinde ise,

Ya para ile İmanın kimde olduğu belli olmaz,

Ya da İbadet’in gizli olanı makbul,

3’5 katıp kılıyoruz namazımızı

Elhamdülillah deyiverirler.

Tefe ile para alır verir, Camiye gider, hac hazırlıkları yaparlar

Sorarsın bu ne tezat? Diye

Onun yeri ayrı bunun yeri ayrı derler.

Tahtakale mallarını alır, çakma etiket yapıştırıp, millete marka diye satarlar

Sorarsın ticarette her şey mübah derler

10 Liralık malı 100 Lira, indirimle 60 lira yaparlar

Sorarsın Pazarlık Sünnettir derler

Kafa kağıdı doğuştan tutuşturulmuş eline

Uymasa da, Bilmese de

Elhamdülillah Müslümanım derler

Okulda yarısından çoğu Türkiye Tarihi bilgisi ile dolu olan Din Kültürü dersinde öğrendiklerinden gayrisine itikat etmezler, Dinim İslam derler

Kur’anı ya kitaplık boş kalmasın ya da duvarda Süs olsun diye asar, tek bir sayfa bile okumazlar

Kitap ehlindenim derler

Din adına bilen biri konuşur

İşlerine gelmez, yobaz derler

Dinsiz olana, Kafir, Ateist olana Kominist derler

Kendisi ise dalmış dünya işine kafasını çıkaramaz

Düşmüş koltuk peşine poposunu kaldıramaz

Din’in kaç harften oluştuğunu bilmezler

Ama din dersi verirler

Başlarını secdeye getirmezler

Ama fetva verirler

Biri kendisini beklenen Mesih ilan eder

Diğeri mehdi

Biri elinden kül çıkarıp iyileştirdiğini söyler

Diğeri nefesi ile

Biri otobüslere dinleme cihazı koydurur, dinler

Derdini adını söyleme ben zaten biliyorum der kendini şeyh ilan eder

Birileri, kendisi gibi dini bilmeyenler, dua etmeyenler, tarafından çeşitli dini kurumlara getirilmiş kendini fetva vermeye yetkili görür

Biri parti lideri olmuş, gecelerden sabahlara akar, leş gibi içki kokar, Allah’ın ismi ile oy almaya çalışır

Diğeri de etkilemek için bir tarafları düşürmez, Allah’ın adını dilinden, İçki kadehini elinden

İşte böyle…

Ey Resimlerin en güzelini çizen, her rengi ayrı bir sanat şaheseri gibi desen desen hayatımıza sokan

Yüce Yaratıcı; Bu insanlar kimi-kimleri kandırıyor-lar

Kendisine, Bana, Ona, Şuna, Bize, Onlara, herkese yalan söyleyerek gezen bu Ahmaklar

Senide mi kandırdıklarını düşünüyorlar yoksa…!