Günün birinde Rab’den melek yollansa… ‘Cennet doldu artık Cennet bekleyişiyle yapmayın yaptıklarınızı’ dese biz ne yapardık acaba? Ne tür bir hayat yaşamayı seçerdik? Terkeder miydik Rab’be itaatte yaşamayı?

Eğer bu tür bir koşulda bile terketmeye niyetli değilsek, o zaman Rab tüm sırlarını ifşa eder bizlere (Kıyamet zamanı ile ilgili olanları da). Hem de bu şurdaki maddi hayatta bile. Ama… eğer öyle bir durumda terketmeye niyetliysek, eh o zaman şimdiki itaatimiz de boş demektir.

Peki neden mi terketmez gerçekten Hristiyan olan Rab’bı, herhangi bir halükarde… Sorunun cevabı çok basit: Rab’be teslimiyette yaşayana Semalar Saltanatı’nın vecdi zaten ‘burda’dır da ondan. Bu tür bir teslimiyette yaşayan zaten her an kozmik bir orgazmda yaşar. Her hangi bir şeyi beklemesine bile gerek yoktur, bir bakıma. Maddi, biyolojik hayatı sona erdiğinde olacak olan, bu aynı vecdin tamlık, kesintisizlik ve geriye dönüşsüzlüğe varacağıdır sadece. Terketsin de daha alasını nerden bulsun ki… :-)

Dikkat edilirse her gerçek Hristiyan’da bir meczupluk vardır. Semalar Saltanatı’nın bu, daha şuracıktaki hayatında bile yaşanan vecdindedir işte, o meczupluk. Nebilere, havarilere, azizlere o yaptıkları dünyevilik gözünde ‘delice’ görünen şeyleri yaptıran hep bu söz konusu vecddir. Yoksa yaptıklarını yapmalarına imkan olmazdı. Bu tür eylemlere lazım gelen direncin insanın nefsinden kaynaklanmasına imkan yoktur nitekim.

Sevgiler…