MİLLİYETÇİLİK : –

İnsanları, Yaşayan Tanrı’dan uzak tutan ve diğerlerinin de yanaşmasına engel olan, en büyük ve en güçlü ideolojilerden bir tanesinin de ‘milliyetçilik’ olduğunu görerek ve buna bizzat şahit olarak, bu konuda yazmayı ve uyarmayı bir görev hissettim.

Milliyetçilik nedir? “Milletini sevmek” veya “Millet için yaşamak” gibi çok ‘onurlu’ gibi görünen bireysel tanımların yanında, sözlük tanımlarına da başvurdum. Bu tanımlar, birbirine çok benzemekle beraber, genelde aşağıda olduğu gibidir:

Milliyetçilik: Maddî ve manevî açıdan, millet ve ülkesinin çıkarlarını, herşeyin üstünde tutma anlayışı, ulusalcılık, ulusçuluk, nasyonalizm. (Büyük Türkçe Sözlük – Türk Dil Kurumu)

Bu ‘anlam’a, bu tanıtıma bakan herkes, üzerinde azacık olsun kafa yoran en basit bir düşünürün bile veya “Ben manevîyim” diyen herhangi bir varlığın dahi, bunu hemen silip bünyesinden atması ve bununla gurur duyacağı yerde, utanç duyması gerekiyor. Bu tanıtım, milliyetçiliğin ‘bencillik, gericilik ve yericilik’ olduğunu gösteriyor. Ve ‘milliyetçiliği’ öne çıkarıp ve bunu bir kahramanlık ve gurur meselesi gibi gösteren anlayışın da, ülkelerin üzerinde asırlardır asılı tutulan bir ‘Lânet’ olduğunu görmek ve anlamak lâzımdır.

Problem, tanıtımda veya ‘sözlük anlamında’ değildir. Problem, milliyetçiliğin kendisindedir. Düşünün bir kere, “Maddî ve manevî açıdan, millet ve ülkesinin çıkarlarını, HERŞEYİN üstünde tutma anlayışı” deniliyor. Ne kadar yüce, ne kadar kutsal görünüyor, değil mi? Ama burada Rab’be hiç yer yoktur. Bu ‘Ecdata İbadet’tir. Buna göre Tanrı’mız, Atalarımızdır. Görev, Tanrı’yı değil, bir ırkı yüceltmek ve bir tek ona hizmet etmektir. Tam bir ateist ideolojisidir. Adalet, doğruluk, sevgi ve bireysel hak ve özgürlükler söz konusu olamaz. Sadece ‘milletin çıkarları’ önemlidir. Diğer tüm değerler ve varlıklar, ‘hiç’ sayılmaktadır. Ne korkunç bir mentalite.

Yani ‘milliyetçilik’ uğruna, insanları ortadan kaldırmak, yok etmek mübahtır. Bu cinayet değildir. Vatan için, millet için yapılan bir kahramanlık örneğidir. Bu kişilerin heykeli dikilmeli veya bayrağa sarıp onlarla birlikte resim çektirmelidir. Kişinin ölümü hak ettiğine kendisi karar veriyor. İnfazı kendisi gerçekleştiriyor ve yakalandığında da, başını yüksek tutup, ‘Vatan için yaptım’ diyebiliyor. Milliyetçilik kavramında ‘Adalete’ yer yoktur, çünkü. Milletin çıkarları vardır sadece. Milletin çıkarlarını HERŞEYİN üstünde tutmaya çağrılıyorlar insanlar. Adaleti değil. Hakkı, hukuku, sevgiyi değil. Milletin çıkarları gerektiriyorsa, bunları da çiğnemelisiniz. Bu ideolojide, Tanrı olamaz. Çünkü Tanrı ‘Sevgi ve Adalet’tir.

Milletin çıkarları, adam da öldürtür, katliam da yaptırtır. Cinayetin, ahlâksızlığın hiçbir önemi yoktur. İster homoseksüal olun, ister esrarkeş, isterse de sübyancı. Yeter ki milliyetçi olun. Yeter ki, milletin çıkarlarını herşeyin üstünde tutun. Herşey mübahtır. Bu ‘karanlık, cinayetler’ yolunda ilerlerken ölürseniz şayet, kahraman olursunuz. Belki, sizin gibi olan bir başkası, sizin için gözyaşı bile döker. Ama oraya varana kadar, o noktaya gelene kadar, cehennemin dibini boylayacaklarını bilmezler. İnsanlar kendilerini kandırabilirler, ama Tanrı’yı asla kandıramazlar.

Milliyetçiler senaryo yazarlar. Başını kaşıyandan şüphelenirler. Hiç müsamaha veya hoşgörüleri yoktur. Sürüden ayrılanı kaparlar. Değişik olanları yok ederler. Onlara göre, başka türlü düşünenler, tehlike saçanlardır. “Göz altında tutulmalıdırlar. Mutlaka dış odaklara bağlıdırlar. Mutlaka para ve menfaat karşılığı, milletin çıkarlarını satmışlardır. Bunlara hiç acımayacaksın”. Millet adına, veya din adına onları yok etme görevi, milliyetçi olan herkes için, bir ‘Vatan Borcudur’. Milletin çıkarlarını HERŞEYİN üstünde tutmak bir kahramanlıktır onlara göre.

Aslında milliyetçiler, milletlerini, yani vatandaşlarını da sevmiyorlar. Diğer ulus veya ırklardan olan insanları hor görüyor ve onların en doğal insan haklarını bile gasp ediyorlar. Ruhlarında, yüreklerinde merhamet veya sevgi diye birşey yoktur. Olamaz da. Çünkü, ‘millet çıkarlarına’ adanmıştırlar. Hep dış odakların, kendi milletlerine karşı yaptıkları veya yapacakları veya da yapacaklarını düşündükleri kötü senaryolar yüzünden, hemen hemen her ırk ve milletten de nefret etmektedirler. 10 yıl evveline kadar, komşularımızın kaçtanesi ile dostça geçiniyorduk? Hangisine şüphe ile bakmıyorduk? Milliyetçilerin bu yüzden, hiç dostları yoktur. Yerici ve gericidirler.

“Bizim bizden başka dostumuz yoktur” derler, ama milliyetçiler aslında kendi öz milletlerini de sevmezler (her neyse bu öz millet, bilen var mı?). Hep başkalarının ensesinden kahramanlık taslarlar. “Amerika bize şöyle haksızlık yapmıştı, Araplar bizi arkadan bıçaklamıştı …..” diyerek hep başkalarını suçlarlar, ama kendilerinin de, bu milleti, bu halkı sevdiklerine dair hiçbir icraatları yoktur. Tanrı huzurunda, kendi kendilerini sorgulamalarını istiyorum bu milliyetçilerin, “Ben hakikaten milletimin insanlarını seviyor muyum? Seviyorum da ne yaptım? Cebimden, keyfimden, zamanımdan ne zaman onlar için feragat ettim? Ne zaman kendimi hakikaten feda ettim, ne zaman harcadım? Açlar, susuzlar, dullar, ezilenler, öksüzler, yurtsuzlar varken, bu konuda ben, kendi paramın ne kadarını verdim? Onlar yesin diye ben ne zaman aç kaldım? Onlar giyinsin diye, ben ne zaman ayakkabısız kaldım? Ben miyim daha milliyetçi, yoksa öksüz çocuklar uğruna, delik ayakkabı tabanı ile dolaşan insanlar mı?

Milliyetçi tarihi ile övünür. “Tarihimiz zaferlerle doludur” der. “Tüm dünyayı biz yönettik” diye gurur duyar ve bircik bircik fetihlerinden bahseder. Nasıl saldırıp herkesin topraklarını zaptettiğini, herkesin karısını, kızını, malını, mülkünü, parasını, hayvanını nasıl yağmaladığını ballandıra ballandıra anlatır. Bunları yapanları ‘kahraman ecdatı’ olarak görürken, bir kez yenilir de, bunu ona başkaları yaşatırsa, bin yıl dahi geçse aradan, bunu asla unutmaz ve nefretle anar. Bizim millet yaparsa ‘Cici’, onlar yaparsa ‘Öcü’ olurlar.

Milliyetçilik, ırkçılıktır. Dünya Evrensel Beyannamesinde, İnsan Haklarına aykırıdır. Milliyetçilik, ‘Bencilliğin’ genişletilmiş şeklidir. “Benim oğlum öyle bir şey yapmaz”ın Anasıdır; “Benim babam, senin babanı döver”in de Babasıdır. Milliyetçilik, Tanrı nedir bilmez, adaleti aramaz, hep kendi çıkarlarını korur. Milliyetçilik, kibirlidir, gururludur, herşeyin hesabını tutar. Asla unutmaz, affetmez, kini yok olmaz. Milliyetçilik, sabırsızdır, şefkatsizdir, böbürlenir, hoş görüden yoksundur. Herkese kaba davranır, herkesten şüphelenir, herşeyi kötüye yorar, sonuna kadar dayanır. Asla tövbe etmez, suçunu kabul etmez. Milliyetçilik, kendi kardeşlerine karşı uydurma bir kan davasıdır. Adem ve Havva’nın diğer çocuklarını hor görür, kendisinde ‘hiç kimsede olmayan meziyetler’ olduğunu zanneder ve kendi kendisini inandırır.

Milliyetçinin söylemleri de, şiirleri de, hep nefret üzerinedir. Daha küçük yaşta çocuklarımızın yüreklerini aşılıyoruz bunlarla. “Seni selâmlamayan uçan kuşun kanatlarını kıracağım, yuvasını bozacağım. Başkalarının mezarını kazacağım” diye ballandıra ballandıra söyletiyoruz çocuklarımıza. Her konuşmada, “Şamar gibi inecek” gibi sevgisiz söylemlerin bini beş para. İsimlerimiz de öyle değil mi? Çocuklarımızın adlarını korken, neredeyse birbirimizle yarış içerisindeyiz. Ama hep, asırlardır iliklerimize kadar işlemiş, bu milliyetçilikle ilgili. İsimlerimize bir bakın: Vur-al Savaş, Cenk, Kılıç, Bıçak, Keser, Biçer, Döver, Yener, Aslan, Kaplan, Parçalayan, Yırtan, Sert, Mert, Çetin, Metin, vs. Sevgi, barış, huzur, anlayış ifade eden isimler yok mu hiç?

Aslında ‘milliyetçilik’, bu zamanın ülkelerinde, kahramanlık taslamanın en kolay yoludur. Ödleklerin çarşafıdır. Gaddarların barınağıdır. Haksız nimetlerin kapısıdır. Kırk tane aç aslan arasında iken, “Ben aslanlardan yanayım” demek ne kadar cesaret gerektirirse, bu zamanda milliyetçi olmak da, o kadar cesaret gerektirir. Bildiğim milliyetçilerin büyük bir çoğunluğu, karılarını döven, onları ezen, çocuklarına sevgi göstermekten aciz, ‘kazak’ erkeklerdir. Aslında, kendilerinden başka kimseyi sevmezler ama kendilerini de suçlu hissetmezler. Çünkü aldatılmış yürekleri, onları: “Nasıl olsa sen vatan aşkıyla yanan bu ülkenin yüce ve asil bir insanısın” diye kandırır.

İsa’da ise, ne Grek vardır, ne Türk, ne de Yahudi. Tanrı’dan yana olan, ırk ayırımı yapmaz. Kendisini diğerlerinin de yerine koyar. İsa’nın, “Size nasıl davranılmasını istiyorsanız, siz de onlara öyle davranın” sözleriyle hareket eder. ‘Adalet ve Sevgi’ peşinden koşan, ne kendi milletinin, ne de bir başkasının hakkını yer. Kendisine sağlanan ‘hak ve özgürlükleri’, bir başkası için de ister. İçinde yaşadığın yurdun insanını sevmek, çok güzel ve kutsal birşeydir. Ama bunu, Çin’de yaşasan bile yapman gerekiyor. Ve bu sevgi, asla başkalarına zarar vererek, onların haklarını çiğneyerek olmamalıdır. Bizlerin ne kadar yaşam hakkımız varsa, Adem’deki bu kardeşlerimizin de o kadar hakkı vardır. Sevgi bütünleyicidir. Herkesi kucaklar. Asla hak yemez. Düşmanının haklarını da korur. Nefret nedir bilmez. “Millet ve Ülke çıkarlarını, HERŞEYİN üstünde tutmak” sadece bencilliktir, Şeytan’dandır ve hiçbir güzel veya kutsal yanı yoktur. ‘Sevgi ve Adalet’ dışına çıkan herşey, Şeytan’a hizmet etmektedir. Yargıladıkları yargıyla yargılanacaklar. Ne mübah gördülerse, onu alacaklar. Bir yalana hizmet ettiler. Rab’be değil. Yaptıkları şeyde doğru olan, kutsal olan hiçbirşey yoktur. Körü körüne Şeytan’a hizmet ediyorlar. Kendilerine ne yapılmasını istiyorlardıysa, onlar da onu başkalarına yapmalıydılar.