MESİH’İN KULU OLMAZDIM:-

Belki de hepinizin bildiği bir hikâye ile başlamak istiyorum:

İman eden herkese, cennet yolunda taşıması için, birer çarmıh veriyorlarmış. Bir tanesi, “Yahu, niye böyle koskocaman, büyük ve ağır bir çarmıha gerek duydular ki anlamadım. Hayat boyunca bunu mu taşıyacağız?” diye düşünerek, verilen çarmıhı hafifletmek için, bir kısmını kesip atmış.

Bir müddet sonra, çarmıh yine ağır gelmeye başlayınca, bir parça daha kesip atmış ve cennete doğru yol almaya devam etmiş. Ama ayni şeyi birkaç defa daha tekrarlamak zorunda kalmış ve eninde sonunda rahatça taşınabilecek bir büyüklükte bırakmış.

Derken, cennet yolunda önüne çok büyük bir uçurum çıkmış. Uçurum o kadar derindir ki, dibi gözükmüyor. Sadece ağlama sesleri ve kükürt kokusu yükseliyor. “Ben nereye geldim acaba” diye merak ederken, uçurumun karşı tarafında bir kişi beliriyor ve sorulan soru üzerine, şu cevabı veriyor: “Cennet burası. Sen halâ dünyadasın. Aşağısı ise cehennem. İman ettiğinde sana verilmiş olan o çarmıh var ya! İşte onu kullanacaksın. Dünyadan cennete köprü vazifesi gören tek şey, sana verilen o çarmıhtır.”

……………………………………………………………..

Çarmıhını kısaltmayan var mı? Tamamen bir tarafa atan kaç kişi var? Baskı görmemek için veya çarmıhı taşımamak için, baskılara boyun eğmiyor muyuz? Rab’bin buyruklarına boyun eğmek zorlaşınca, bir vesile ile, kendimizi haklı çıkararak, ve da vijdanımızı rahatlatacak şekilde kendi gözümüzde aklayarak, insanoğlunun kurallarına teslim olmuyor muyuz?

Ama Pavlus ne diyor: “Şimdi ben insanların onayını mı, Tanrı’nın onayını mı arıyorum? Yoksa insanları mı hoşnut etmeye çalışıyorum? Eğer hâlâ insanları hoşnut etmek isteseydim, MESİH’İN KULU OLMAZDIM” (Gal.1:10).

“Bana gelince kardeşler, eğer hâlâ sünneti savunuyor olsaydım, bu güne dek baskı görürmüydüm? Öyle olsaydı, Çarmıh engeli ortadan kalkardı” diyor Pavlus (Gal.5:11).

Çarmıhı ağır geldi diye, Pavlus onu kısaltmadı. Çarmıh engelini ortadan kaldırmadı.

“Bana gelince” diyor Pavlus bir kez daha. Yani, “siz bildiğinizi yapabilirsiniz” ama “Bana gelince, Rab’bimiz İsa Mesih’in çarmıhından başka bir şeyle asla övünmem. O’nun çarmıhı aracılığıyla dünya benim için ölüdür, ben de dünya için” (Gal.6:14).

Geert Wilders, Hollanda milletvekili, bir imanlı mı bilmiyorum. Ama zannetmiyorum. Mesih inanlılarının yapmadığını, yapamadığını, korkarak sustuğunu, çarmıhı reddettiğini, hayatı pahasına ve öldürülmeyi bekliyerek yapıyor. Ve Mesih uğruna değil, ülkesi uğruna. Benim bildiğim kadarınca bu böyle. Biz ise dincilik oynuyoruz kardeşler. Başkaları dünyanın ışığı oluyor, biz sadece seyirci kalıyoruz. Çarmıhımızı alıp, peşine düşmüyoruz. O’nun yolundan gitmiyoruz. Onu takip etmiyoruz. Sadece “İnanın” demiyor Rab, “Ardımdan gelin” diyor. Biz ise “Ya bize birşey olursa?” diye kıvırtıyoruz. “Eşime, aileme, istikbalime ne olacak?” Ama şunu bilmeliyiz ki, eşimize de, ailemize de, kendimize de olmuş olanların ve olacak olanların tümünü de Rab yaptı ve yapacaktır. Biz hiçbirşey yapmadık ki bundan sonra da sorumlu olalım. Biz Rab’den daha da mı seveceniz? Biz ailemize bakıyoruz da, O mu bakmayacak? Hani imanımız? Mazaretlerimiz çok da, imanımız nerede?

Birimiz tarla satın aldı. Görmek zorunda. Diğeri bir çift öküz aldı, deneyecek. Bir başkası yeni evlendi, gelemiyor (Luka 14:18-20). Mazaret, mazaret ve yine mazaret. Ama Rab ne yaptı? ÇOK ÖFKELENDİ. Ve ne dedi? “ONLARIN HİÇBİRİ BENİM YEMEĞİMDEN TATMAYACAKTIR” dedi (Luka 14:24).

Biz, Hristiyan’cık olmaya çağrılmadık. Hepimiz bir İbrahim olmaya, bir Eyüp, bir Musa, Davud, bir Daniel, Petrus, Pavlus ve Yuhanna olmaya çağrıldık. Bin yıl sonra, İncil’in kayıtları devam etseydi, “Bir zamanlar, 2009 yıllarında yaşayan, …….. isimli bir Mesih imanlısı vardı” diye sizin veya benim bir iman öykümüzün anlatılabilmesi için, yeniden yaratıldık. Seyirci kalıp mazaret üretmek için değil.

Rab bizi affetsin. Acınacak halimizi bize göstersin. Yüreğimize tövbe, iman ve cesaret versin.

Sevgi ve Dualarımla.