Yılların imanlısı ve güvendiğim bir kardeş ile Kıbrıs’ta bir restorantta oturuyoruz. Genç ve güzel bayanlar hizmet ediyor. Tam bir hayal kırıklığına uğradım. Hayır, hayır. Yemeklerden değil. Kardeşimin o aç gözlü bakışlarından. Gözlerini bir türlü kızlardan alamıyordu. Müjdecilik ile ilgili bazı bröşürler basmadan bahsediyordum. Genelde, bu konularda, “hep kulak” beni dinlerdi. Ama kısa etekli kızları görünce, sözlerimin bir tekini duymadı bile. Transa girmiş gibi. “Burda ben değil de Rab olsa, ne yapardı acaba?” diye düşündüm. Ama hemen cevabını verdim. Rab vardı zaten.

Çok üzüldüm. Yüreğinde zina yapıyor ve bu günahını hafife alıyordu. Belli ki bu konuda hiç tövbe etmemişti. Ben, bu kızlara, daha önceki ziyaretlerimde Rab’den bahsetmiş, kiliseye davet etmiş ve bazı tohumlar ekmiştim. Ama o kendini alamadı ve elbiselerinin ne kadar yakıştığından, saçlarının ne güzel olduğundan ve kızların tümünün çok çekici olduğundan bahsetti. Kızlar şaşkın bir şekilde, bir bana, bir ona baktı: “Bu iki kişi nasıl beraber gezebiliyor” gibisinden.

Yıllardır böyle şeyler görüyorum. Değişmemiş, kutsallıktan yoksun ve tamamen dünyalı yürekler. Her türlü kötülüğü barındırıyoruz içimizde ve “kurtulduk” diye seviniyoruz, içimiz rahat. Kutsallığı aramıyoruz. Arayan biri de çıkarsa, ona: “Otur oturduğun yerde. Benliğin işleri ile mi kurtulacaksın? İsa’nın ölümü sana yetmedi mi?” diyoruz hemen. Sanki da İsa’nın ölümü, günâha ruhsat çıkarmak içindi. “Tanrı eskiden üzülüyordu. Şimdi üzülmüyor artık” gibisinden.

Halbuki Pavlus bunu defalarca, çok güzel izah etti. Yuhanna da ayni şekilde.

“Benliğin işleri bellidir. Bunlar fuhuş, pislik, sefahat, putperestlik, büyücülük, düşmanlık, çekişme, kıskançlık, öfke, bencil tutkular, ayrılıklar, bölünmeler, çekememezlik, sarhoşluk, çılgın eğlenceler ve benzeri şeylerdir. Sizi (yani kardeşleri), daha önce uyardığım gibi, yine uyarıyorum. BÖYLE DAVRANANLAR TANRI EGEMENLİĞİNİ MİRAS ALAMAYACAKLAR” (Galatyalılar 5:19-21).

Yukarıdakine yorum gerekmiyor. Ama bir de şuna bakalım:
“Ruh’un ürünüyse sevgi, sevinç, esenlik, sabır, şefkat, iyilik, bağlılık, yumuşak huyluluk ve özdenetimdir” (Gal.5:22-23).

Güzel de, hani? Hani bu mükemmel meyve? Niye çok az görüyoruz?Bazılarında ise hiç görmüyoruz. Rab’den ne kadar bahsetsek, kim inanır? Onlar bizim ruhumuzu okuyorlar, içimizi çok iyi biliyorlar. Tanrı’nın hoş kokusunu yayıyormuyuz günlük hayatımızda?

Sebebi ise şu arkadaşlar. Oturduğumuz yerde, kutsal olmayı bekliyoruz. “Biz hiçbirşey yapmayacağız. Herşeyi Kutsal Ruh yapacak”. İşte bu yüzden kutsallaşmıyoruz. İsa’ya benzemiyoruz. Korintos’luları bu yüzden azarladı Pavlus. Kızdı onlara. “Halâ daha bebeksiniz. Benlikte yaşıyorsunuz” dedi. Demek ki onların, bu konuda, birşeyler yapması gerekiyordu ve yapmadılar.

Bakın; Kutsal Ruh’un meyvesidir denen herşey, ayni zamanda bir emirdir. Sevgi meselâ. Oturup sevgi bekliyelim mi? Kendiliğinden gelir mi acaba? Ama ne diyor Kutsal Kitap: “Tanrı’yı bütün yüreğinle …. seveceksin”. “Komşunu …. seveceksin”. “Düşmanını seveceksin”. Gördünüz mü; hepsi emir. Hepsi Tanrı’nın buyruğu.

Peki ya sevinç? “Tanrı’da her zaman sevinin. Ve yine söylüyorum. Her zaman sevinin”. Ya barış; ona ne demeli? “Herkesle barış içerisinde yaşayın”. Kutsal Ruh’un tüm meyvesi böyledir. Herbiri için, Kutsal Kitap’ta birçok buyruk vardır. Yuhanna’da “Birbirinizi sevin”. Korintos’lularda: “Sevginin ardından gidin”. Yani, “Sevgiyi hedefiniz haline getirin. Peşini hiç bırakmayın” diyor.

Bakın kardeşlerim. Bir düğmeye basmakla Kutsal olunmuyor. Çünkü Tanrı bizi, manevî varlıklar olarak yarattı. Maneviyat sadece insanlar, melekler ve Tanrı’da var. Hayvanlarda yoktur. Bu yüzden, kutsal bir köpek veya günahkâr bir tavuk yoktur. Tavuklar, gurk olduğunda, biyolojik bir değişime uğrar, karakteri değişir ve yavru civcivlerini fedakârca korur. Bir müddet sonra da bu geçer. Yani, istem ve seçenek dışı bu olayda, tavuk birkaç aylığına “kutsal” olmuş değildir. Ayni şekilde, Tanrı bir düğmeye basar gibisinden insanları değiştirse, bunun hiçbir kıymeti olmaz. O kişi Kutsal olmaz.Çünkü, iyi ve kötüyü yargılayıp, doğruyu bilerek seçmiş değildir. Kutsallık, doğruyu, her ne pahasına olursa olsun seçmektir. Ölüm pahasına, Rab’be isyan etmemektir. Her günah, Rab’be isyandır.

Günaha karşı direnmede geçerli olan bir prensip vardır. Yeşu 1:3 “Ayak basacağınız her yeri size veriyorum”. Aslında vaad ülkesindeki düşmanlar, ruhsal olarak, günah kalelerimizi temsil ederler. Bu kaleler bir bir fethedilmeli ve bundan asla taviz verilmemelidir. Hepsi, en küçüğünden, en büyüğüne, yok edilmeli, bir tane bile sağ bırakılmamalıdır. Yoksa onlar yeniden canlanır, yeniden türer ve bizleri yok eder. Günahın kalelerini yıkmak, eski benliği çıkarıp atmaktır. Galibiyet kesindir. Çünkü “Galip Gelmiş Olan” içimizdedir. Sevginin, sevinç ve barışın ardından koşmak ise, İsa Mesih’i giyinmektir.

Yeni antlaşma nedir biliyormusunuz:

“Onlara tek bir yürek vereceğim, içlerine yeni bir ruh koyacağım. İçlerindeki taş yüreği çıkarıp, onlara etten bir yürek vereceğim. O zaman kurallarımı izleyecek, ilkelerime uymaya özen gösterecekler” (Hezekiel 11:19-20).

Ne güzel değil mi? Tanrı herşeyi bizim için yapacak. Bizim birşeyler yapmamıza gerek kalmadı. Ama o da nesi? Bu bölümden sadece 7 bölüm sonra, Rab şöyle diyor:

“Dönün. İsyanlarınızdan dönün! Günahın sizi yıkıma sürüklemesine izin vermeyin. İsyanlarınızı kendinizden uzaklaştırın. Yeni bir yürek, yeni bir ruh edinin. Neden öleceksiniz ey İsrail halkı?” (Hezekiel 18:30-31).

Biz de zannettik ki, yerimizde oturmakla bizlere yeni bir ruh ve yeni bir yürek verecek. Halbuki, gidin, bunları edinin diyor.

Rab’de tertemiz olabiliriz kardeşler. Önce inanmak gerekir. “Tanrı’nın Oğlu, İblis’in yaptıklarına son vermek için ortaya çıktı”. Buna günah da dahildir. Buna inanıyormuyuz?

“Ama siz, ‘Kurtlar Vadisi’ demiştin. Bu yazdıkların ile ne alâkası var? Buna iki şekilde cevap verebilirim:

1) Başlığı “Kutsallık” atsam, bu yazıyı sonuna kadar okurmuydunuz?

2) Son cümlemi şöyle tamamlayabilirdim: Kurtlar Vadisinde yaşayan Rab’bin kuzularıyız. Bu yüzden, içimizdeki kurdu çarmıha germeliyiz.

Affolundum mu?

Sevgi, Saygı ve Dualarımla.