[Sayın arkadaşım, bu şiiri Abut bey yazmadı, ancak dostum olarak ona yolladım ve o da benim adımla yolladı. Yani, yazan ben Murat Armanım. Sayın dostum, şiiri okuyunca “niye kanınız donsun” ki? Yazılar gerçek ve realite değil mi? “Acı ama gerçek” dediklerimiz bu gibi şeyler değil mi? “Günah bataklığı” olan dünyadan, günahtan, günahkarlıktan… o denli bahis olur ki?… Şerefli ve dürüst olmayı arzulayan insanlar, o denli bu günah bataklığına batırılır ki… Oysa “GÜNAHIN KÖKENİNE, İLK KAYNAĞINA” gitmekte yarar vardır. “KÖTÜLÜĞÜ” bilme ağacı ve “meyvesi” her tür günahı ihtiva eden köken, kaynak, değil midir? Ve bunu da (Tekvin tanrısı) yaratmış değil midir? (Bak Tekvin, Yaratılış Kitabı 2:9,17 ve 3:3 ayetlerine.)

Elçi Pavlus bile: “istediğim iyi şeyi yapamıyorum, ama istemediğim kötü şeyi yapmaya itiliyor ve zorlanıyorum, ne zavallı adamım, günah altında satılmışım…” diyerek günahtan yakınmıyor mu? ( Bak. Rom. 7:18 –24.) “Günah” denen iğrençlikten ve canavardan hepimiz korkmalı, kaçınmalı ve önlem almalı değil miyiz? Önlem almak gerektiğinde de, insanlığın bu korkunç düşmanının kökenini bilmeğe, bulmaya ve mümkünse onu etkisiz etmeye zorunlu değil miyiz?

Tanrı her tür iyi işi kullandığı gibi, her tür kötü işi de kullanıyor. Hatta, şeytanı bile kullanıyor. Bana söyler misiniz? Tanrı eğer dünyamızda günahın ve şeytanın olmasını istemeseydi, onları bir anda kaldıramaz ve yok edemez miydi? Evrenin her zaman en üst egemeni ve her şeye gücü yeten Tanrı olarak pek tabii ki günahın ününü – tününü, şeytanın ününü – tününü dünyamızdan kaldırabilir, yok edebilir, imha edebilirdi. Ama etmiyor işte! Etmediği için de kim Onu suçlayacak? Siz mi? Ben mi? Suçlasak da ne yazar ki? Güneşi kim çamurla sıvayabilir?

Lütfen söyleyin bana, günahı siz mi? Ben mi icat ettik? Bünyemize, bedenimizin – ruhumun mekanizmalarına, yani “cebimize” koyduk ve sonra da oradan alıp kullanıyoruz? Anamız rahminde henüz bir cenin iken, bizi kim, ne hakla, hangi akılla, hangi dürüstlükle, hangi adalet ve sevgiyle “günahlı” olarak damgalıyor? (Bak Mezmur 51:5.) Acaba bu Orijinal ve kutsalların Kutsalı Tanrının esini mi? Yoksa, günümüz örneğini yeni “modern” tercümesinde gördüğümüz gibi, Tanrı esini yerine, “bozuk insan yorumu” mu Kutsal Kitaba sokulmuştur? Süleyman’ın Özdeyişleri kitabını modern olarak tercüme edenler, 8:22 ayetini “Tanrı kendisine ilk önce bilgelik yarattı” diye tercüme ederek, Tanrıyı bir zamanlar bilgelikten yoksun, bir zombiye benzetmişlerdir. Bu fahiş bozuk tercümeyi, günümüzün Tanrıdan korkmaz şerefsizleri yaptıkları gibi; yoksa Mezmur 51:5 ayetini de, zamanının Allah’tan korkmaz, şerefsiz tercüme heyetleri mi Kutsal Kitaba i sokmuşlardır???

Kutsal Kitaba, tercümeleri ve aktarmaları esnasında, içersine bozuk insan yorumlarının girebileceğinin en bariz ve belirgin örneği, günlerimizde yapılan modern tercüme olan Ağustos 2001 tarihli tercümedir. Sül. Özdeyişleri 8:22. ayeti tüm eski tercümelerinde: “Tanrı bana malik idi” veya “Tanrı bana sahipti” sözcüklerinin yerine; yozlaşmış insan yorumu katıldığında, “”Tanrı bana malik idi” yerine; “Tanrı ilk beni yarattı” şekilde değişime uğratılmıştır. Yani bu bölümde konuşan Tanrının ezeli BİLGELİĞİDİR. Tanrının bilgeliği, Tanrı var olduğu zamandan beri, yani ezelden ebediyete dek var olan bir varlıktır. Bilgelikten yoksun bir Tanrının, bir zaman sonra kendine bilgelik yaratması o denli fahiş olumsuzluktur ki, Tanrı bir zamanlar bilgelikten yoksun olarak bir zombi gibi bulunuyordu anlamına gelen, Tanrıya sunulacak en ağır hakaret ve küfür olur.

Bu bariz Kutsal Kitap tercüme hatası gibi, zamanlarında bu hataya benzer hatalar da yapılmıştır. Tanrısal özellikleri veya gerçek teolojiyi bilenler bilirler ki, Tanrı DENEMEZ. Deneyerek öğrenen ve bilgi sahibi olan bir varlık Tanrı olamaz. Yine, Tanrı Nadim veya pişman olmaz. Nadim veya pişman olmak ilerisini görmemenin ve bilmemenin sonucudur. İlerisini göremeyen ve bilemeyen varlık Tanrı olamaz. Tanrı Şaşmaz ve şaşırmaz. Tanrı acı duymanın ne olduğunu bildiği halde aciz insan gibi acınmaz. Her şeye gücü yeten bir varlık için acınmak imkansızdır. Acınma, öfkelenme, imkanları kısıtlı olan insanlara aittir. Öfkenin ne olduğunu Tanrı bildiği halde, öfkelenmez. Çünkü her şeye kadir süper natürel gücüyle, olayları, sinirlenmeden, küplere binmeden ve öfkelenmeden halletmeğe gücü yeter… vesaire,

Yani Kutsal Kitabın nerelerinde Tanrının Denediğine, nadim olduğuna, şaşırdığına, acındığına, öfkelendiğine… yani Tanrıyı Tanrılığından indirip basit ve aciz insana benzettiği ayetlerine rastlarsanız, bu gibi anlatımlarda Tanrısal esin yerine insanın ilkel, bozuk ve yozlaşmış yorumlarının yer aldığını kolaylıkla düşünebilir, ve kınayabilir ve bir imanlı olarak protesto edebilirsiniz. Maalesef son örnekte gördüğümüz gibi, her nedense Tanrı Tercümeleri koruması altına almadığı görülmektedir. Bu benm için de anlaşılmaz bir hayal kırıklığıdır. Olayların perde arkasını görmüyoruz. Gördüğümüz zaman sorularımız ve hayal kırıklıklarımız mutlaka onarılacaktır.

“Günah” hakkında size basit bir örnek vereyim: Ben size (atıyorum) “KATAKOMA” nedir diye sorsam bilir miydiniz? Yenir mi, içilir mi, kullanılır mı? Nedir, neye yarar bilmiyorsunuz değil mi? Peki bilmediğiniz “KATAKOMAYI” alabilir ve kullanabilir misiniz? Hayır değil mi? Peki, bilmediğiniz ve kullanmadığınız “katakoma” yüzünden bir eksiklik duyar mıydınız? Yine “hayır” değil mi? Bu basit örnek gibi, eğer “GÜNAH” denilen şey de “KATAKOMA” gibi bilinmeyen, bulunmayan, alınmayan ve kullanılmayan bir şey olsaydı, siz günahı bilebilir ve kullanabilir ve “GÜNAHKAR” olabilir mi idiniz? Demek ki günahı, bilincimizle tanımamıza, bulabilmemize ve kullanabilmemize imkan sağlanmıştır. Bu sağlanan imkan da, insanları yanıltan, şaşırtan, Tanrıdan uzaklaştıran ve tek ortak sermayesi “günah ve günahlılık olan” yozlaşmış dindir. Şiirimle asla yüce Tanrıyı suçlamıyorum! Ancak “günah” hakkındaki yeni perspektifi öğreniyoruz.

Ne günah, ne de şeytan Tanrı için birer sürpriz değildirler. Tanrı, bizzat Kutsal elleriyle her şeylerini yarattığı insanın, Adem ve Havva’nın ilerde günah işleyeceğini çok önceden biliyordu. “Lusifer” adında yarattığı meleğin de, bir gün kendisine baş kaldıracağını ve şeytan durumuna geleceğini yine çok önceden biliyordu… Çünkü hem ilk insanın, hem de melek “Lusiferin” iç bünyesi, meyilleri, yapı mekanizması, yasaklandığı halde, Tanrıya itaatsizlik edebilecek, baş kaldırabilecek… imkanlara sahip olarak yaratılmışlardı.

Bir cam bardak imal edilirken eğer “kırılgan” maddelerle imal ederseniz, tüm yasaklamalara rağmen o yere düşünce veya bir darbe alınca mutlaka kırılacaktır. Çare yok! Çünkü yapılışı itibariyle böyle planlanmış, böyle dizayn edilmiştir. Eğer tam tersine kırılmaz çelik veya kimyanın oluşturacağı sağlamlıkta kırılmayan bir bardak imal edilmiş olursa, üzerinden tank da geçse o kırılmaz!

“Kırılgan imal edildik ve kırılıyoruz” demekle acaba Tanrıyı mı suçluyoruz? Yoksa Tanrının yaptığı işler açısından bir gerçeği, bir realiteyi mi öğreniyoruz? Dünyamızda pislik veya kirlilik olmasaydı, temizlenmemiz için “Omo’ya” veya bir “Omo fabrikasına” gereksinim kalmazdı. Kir, pislilik olacak ki, temizlenme malzemeleri de olabilsin. Hastalıklar olacak ki, doktor, ilaç, hastaneler olabilsin. Karanlık olacak ki, ışık da olabilsin. Acılar olacak ki, tatlılar da olabilsin. Soğuk olacak ki, sıcaklar olabilsin. Vs. Dünyamız işte böyle birbirine ters özelliklerle doludur. Bu böyle uzar gider. Burada noktalamalıyım. Lütfen her şeyi iyice araştırın. Koyun gibi olmayın. Önünüze konan her şeyi yemeyin. İçine zehir karıştırılmış olabilir. Size verilen her altını 24 ayar zannetmeyin. Tanrının size verdiği bilgelikle altınlarınızı mihenk taşına tutmasını öğrenin! İnşallah “donan kanınız” çözülmüştür. Esen kalın. Sevgilerimle. Murat Arman.