2. Tanrı’nın İsteğine Göre Dua Edin


‘Tanrı’nın önünde güvenimiz şu ki, O’nun isteğine uygun ne dilersek bizi işitir.’ (1.Yuhanna 5.14).

‘Gün doğmadan kalkıp yardım dilerim, Senin sözüne umut bağladım. Verdiğin söz üzerinde düşüneyim diye, Gece boyunca uyku girmiyor gözüme.’ (Mezmur 119.147-148).

‘Pers Kralı Koreş’in krallığının üçüncü yılında Belteşassar diye çağrılan Daniel’e bir giz açıklandı. Büyük bir savaşla ilgili olan bu giz gerçekti. Daniel görümde kendisine açıklanan gizi anladı. O sırada ben Daniel üç haftadır yas tutuyordum. Üç hafta dolana dek ağzıma ne güzel bir yiyecek ya da et koydum, ne şarap içtim, ne de yağ süründüm. Birinci ayın* yirmi dördüncü günü, Büyük Irmak’ın, yani Dicle’nin kıyısındayken, gözlerimi kaldırıp bakınca keten giysi giyinmiş, beline Ufaz altınından kemer kuşanmış bir adam gördüm. Bedeni sarı yakut gibiydi. Yüzü şimşek gibi parlıyordu. Gözleri alevli meşalelere benziyordu. Kollarıyla bacakları cilalı tunç* gibi parlıyor, sesi büyük bir kalabalığın çıkardığı gürültüyü andırıyordu. Görümü yalnız ben Daniel gördüm. Yanımdakiler görmediler, ama dehşete düşerek gizlenmek için kaçtılar. Böylece ben yalnız kaldım. Bu büyük görümü seyrederken gücüm tükendi, benzim büsbütün soldu, kendimi toparlayamadım. Sonra adamın sesini duyunca yüzüstü yere düşüp derin bir uykuya daldım. Derken bir el dokundu, titredim; beni dizlerimle ellerimin üzerine kaldırdı. Bana, “Ey Daniel, sen ki çok sevilen birisin!” dedi, “Ayağa kalk ve söyleyeceklerime iyi kulak ver. Çünkü sana gönderildim.” O bunları söyler söylemez titreyerek ayağa kalktım. “Korkma, ey Daniel!” diye devam etti, “Anlayışa erişmeye ve kendini Tanrın’ın önünde alçaltmaya karar verdiğin gün duan işitildi. İşte bu yüzden geldim. Pers krallığının önderi yirmi bir gün bana karşı durdu. Sonra baş önderlerden Mikail bana yardıma geldi, çünkü orada, Pers krallarının yanında alıkonulmuştum. Son günlerde halkının başına neler geleceğini sana açıklamak için geldim şimdi, çünkü bu görüm gelecekle ilgilidir.” O bunları söyleyince, suskun suskun yere baktım. Derken insanoğluna benzeyen biri dudaklarıma dokundu. Ben de ağzımı açıp konuşmaya başladım. Karşımda durana, “Ey efendim, bu görüm yüzünden acı çekiyorum, kendimi toparlayamıyorum” dedim, “Ben kulun nasıl seninle konuşayım? Gücüm tükendi, soluğum kesildi.” İnsana benzeyen varlık yine dokunup beni güçlendirdi. “Ey çok sevilen adam, korkma!” dedi, “Esenlik olsun sana! Güçlü ol! Evet, güçlü ol!” O benimle konuşunca güçlendim. “Konuşmanı sürdür, efendim, çünkü bana güç verdin” dedim. Bunun üzerine, “Sana neden geldiğimi biliyor musun?” dedi, “Çok yakında dönüp Pers önderiyle savaşacağım. Ben gidince Grek önderi gelecek. Ama önce Gerçek Kitap’ta neler yazıldığını sana bildireceğim. Onlara karşı önderiniz Mikail dışında bana yardım eden kimse yok.’(Daniel 10.1-21).

Daniel’in nasıl dua ettiği konusuyla ilgili olarak bize bilgi veren Daniel kitabının 10. bölümünü okurken iki nokta ile karşılaşırız.


Birinci Nokta

Burada farketmemiz gereken ilk nokta, gerçek anlamda dua eden kişinin, sadece dua etmek amacıyla sık sık Tanrı’ya yaklaşan biri olmadığı, ama aynı zamanda isteği sık sık Tanrı’nın isteğiyle buluşan, yani düşünceleri sık sık Tanrı’nın düşüncelerine giren bir kişi olduğudur. Bu, duada en önemli ilkelerden birisidir.

Bütünüyle bizim ihtiyaçlarımızdan kaynaklanan bir dua türü vardır. Her ne kadar Rab bu tür duaları zaman zaman işitse de, bu dualardan ya çok az bir şey anlar, ya da hiçbir şey anlamaz. Şu ayeti lütfen anlamaya çalışalım:

‘Tanrı onlara istediklerini verdi, ama üzerlerine yıpratıcı bir hastalık gönderdi.’ (Mezmur 106.15).

Okuduğumuz bu ayet ne anlama geliyor? İsrailoğulları, tutkulu arzularının yerine getirilmesi için Tanrı’ya yalvardıklarında, Tanrı onların bu isteğini karşılayarak dualarını gerçek anlamda cevaplandırmıştı. Ama bu cevaplandırma sonucunda Tanrı’nın önünde gerçekten rezil bir duruma düştüler. Evet, Tanrı bazen bizim isteklerimizin gerçekleşmesi için ettiğimiz duaları işitir ve yanıtlar, ama öyle de olsa, asıl O’nun isteği henüz gerçekleşmemiştir. Bu nedenle bu tür duaların kendi içinde pek değer taşımadığını görmemiz gerekir.

Ama Tanrı’nın Kendi ihtiyacından kaynaklanan başka bir dua türü daha vardır. Bu dua türü Tanrı’dandır ve Tanrı tarafından başlatılabilir. İşte en değerli olan dualar bu türdeki dualardır. Bu tür bir dua edebilmek için, dua eden kişi, şahsen sadece Tanrı önünde sık sık görünmemeli, ama aynı zamanda kendi isteğinin Tanrı’nın isteğine girmesine izin vermeli, düşüncelerinin Tanrı’nın düşüncelerine girmesine izin vermelidir. Rabbin huzurunda yaşamaya alıştığından, böyle bir kimseye Rabbin isteğini ve düşüncelerini bilme ayrıcalığı tanınır. Ve Rabbin bu göksel istek ve düşünceleri doğal olarak bu kişinin de istediği, arzuladığı şeyler olur, ve bu kişi bu düşünce ve istekleri duada dile getirir.

Ah bu ikinci dua türünü ne kadar da çok öğrenmeye ihtiyacımız vardır! Bizler olgun ve güçlü olmasak bile hala Tanrı’ya yaklaşabilir ve O’nun Ruhunun, isteğimizi Tanrı’nın isteğine, düşüncelerimizi Tanrı’nın düşüncelerine götürmesine izin verebiliriz. Birazcık da olsa O’nun istek ve düşüncesine dokunduğumuzda O’nun nasıl çalıştığı ve bizlerden neler istediği konularında yeni bazı şeyler daha öğrenmiş oluruz. Böylece, öğrenmiş olduğumuz ve içine girdiğimiz Tanrı’nın istek ve düşüncesi, zamanla içimizde bizim duamız olur. İşte böyle bir dua çok değerli bir duadır!

Daniel, Tanrı’nın isteğinin içine girdiği ve bu yolla O’nun istek ve amacına dokunduğu için, kendi yüreğinde de Tanrı’nın isteğinin var olduğunu gördü. Tanrı’nın isteği Daniel’in yüreğinde yeniden ortaya çıkmış ve bu istek Daniel’in de isteği olmuştu. Böylece Daniel bu isteğini duasında yakarışlar ve inleyişlerle dile getirdiğinde, aslında Tanrı’nın isteğini dile getirmiş oluyordu. İşte bizim böyle dualar etmemiz gerekmektedir; çünkü Tanrı’nın yüreğine hitap eden dualar bu tür dualardır. Daha fazla sözlere ihtiyacımız yoktur; bizim ihtiyacımız Rabbin düşüncesine biraz daha değebilmektir. Bırakalım, Tanrı’nın Ruhu bizleri Tanrı’nın yüreğindeki niyetlere götürsün!
Elbette bu tür duayı öğrenmek biraz zaman gerektirecektir.

Böylesine bir öğrenme sürecinin başlangıcında daha çok sözler ya da daha çok düşünceler aramayalım. Ruhumuz sakin ve rahat olmalıdır. İçinde bulunduğumuz durumu Rabbin önüne getirebilir ve duruma O’nun gözüyle bakabiliriz, ya da içinde bulunduğumuz durumu unutarak basitçe O’nun önüne gelebilir ve derinden O’nun sözlerini düşünebiliriz. Ya da sadece O’nun önünde bulunabilir ve O’na ruhumuzla dokunmaya çalışabiliriz. İşin aslına bakılacak olursa, Tanrı’yı tanımak için bizler O’na gitmiyoruz, ama O orada bizim için bekliyor. Ve orada O’nun huzurunda bir şey görüyoruz ve Tanrı’nın isteğine dokunuyoruz. En büyük anlayış, gerçekten bu kaynaktan ortaya çıkıyor. Bu yolla bizim isteğimiz Tanrı’nın isteğine, düşüncelerimiz de O’nun yüreğine giriyor.Ve ondan sonra da oradan dualarımız Tanrı’ya yönelecektir.

Düşünce ve isteğimizi Tanrı’ya getirdiğimizde O’nun kendi isteği ve düşüncesi bizim varlığımızda kendisini yeniden ortaya çıkartır; ve o zaman bu bizim isteğimiz ve düşüncemiz olmuş olur. İşte en değerli ve en anlamlı dualar bu türdeki dualardır. İsterseniz Rabbimizin dua konusunda söylediklerini bir hatırlayalım:

“Onun için siz şöyle dua edin: ‘Göklerde olan Babamız, adın kutsal kılınsın. Krallığın gelsin. Gökte olduğu gibi, yerde de senin isteğin yapılsın’” (Matta 6:9-10).

Bunlar bizim için sadece tekrarlamamız gereken üç cümle değildir. Tanrı’nın düşünce ve isteklerini açığa çıkartan bu sözler, düşüncelerimiz Tanrı’nın Ruhu tarafından Tanrı’ya getirildiği zaman bizim varlığımızda yeniden oluşmalıdırlar. Ve bu şeyler bizim varlığımızda düşünce ve isteğimiz olarak şekillendikçe, edeceğimiz dualar da Rabbin önünde en değerli ve en anlamlı dualar olarak kabul görecektir.

Tek ve aynı konu üzerinde birbirinden farklı iki ayrı dua etme ihtimali her zaman vardır. Bir tanesi, bizim kendi varlığımızdan, isteğimizden kaynaklanan duadır. Temeli, kendi düşünce ve tecrübelerimize dayalıdır. Rab bazen belki bu tür bir duayı işitip de cevaplandırabilir. Ancak bu türdeki dualar yüksek değer taşıyan dualar değildir. Ama öte yandan bizler duamızda bu konuyu Rabbin önüne getirir ve Kutsal Ruh’a, düşünce ve isteklerimizi Tanrı’nın düşünce ve isteklerine oturtmasını istersek, o zaman içimizde derin bir özlem ateşinin yanmakta olduğunu hissedeceğiz. İşte bu özlem ateşi Rabbin isteğinin ve düşüncesinin bizde yeniden ortaya çıkmasıdır. Diyelim ki Rab insanların ölümünden büyük bir üzüntü duymakta ve bu konuda derinden kederlenmektedir. Bu durumda bizler de tek bir canın dahi yok olup gitmesini görmemek istemiyle yüreğimizde yeni bir yük taşımaya başlayabiliriz. İşte, içten kaynaklanan yalvarışlarla dua etmemizi olanaklı kılan şey, Tanrı yüreğinin bizim varlığımızda yeniden oluşmasıdır. Ya da, Tanrı, Kendi çocuklarının başarısızlığı nedeniyle üzgün ve rahatsızsa, bu aynı yük bizim de varlığımızda ortaya çıkacak, ve sonuçta bizler de herhangi bir Tanrı evladının günaha ve karanlığa düşmesini istemeyeceğiz. İşte bundan sonra dua ve yalvarışlar doğal olarak bizim içvarlığımızdan çıkacak ve Tanrı’ya ulaşacaklardır! O zaman günahlarımızı ikrar edeceğiz, bağışlanmak için Tanrı’ya yalvaracağız ve Tanrı’dan çocuklarını paklayıp temizlemesini isteyeceğiz.

Evet, görüldüğü gibi, kendi isteğimiz doğrultusunda ettiğimiz dua türünün yanısıra, kendisini tekrar varlığımızda gösteren ve sonuçta bizim de isteğimiz biçimine bürünen Tanrı’nın isteğine göre ettiğimiz dua türü vardır. Bu iki dua türü birbirinden ne kadar da çok farklıdır! İkinci türdeki duada, herhangi bir Mesih inanlısı Tanrı’ya yaklaştığında, Tanrı’nın isteği o kişinin varlığında yeniden ortaya çıkacak, o kişinin nefesi ve haykırışı olarak kendisini gösterecektir. İşte, bu isteğe göre edilen dua değerli ve anlamlı duadır.

Tanrı yeryüzünde birçok alana dokunarak birçok şeyler yapmak istiyor. O halde bizler kendi his ve düşüncelerimize göre nasıl dua edebiliriz ki? Bizler Tanrı’ya yaklaşmalıyız ve yapmak istediği şeyler konusunda bizi ikna etmesine izin vermeliyiz. Çünkü ahlar ve yalvarışlarla bizler ancak bu şekilde dua edebiliriz. Bazen Tanrı’ya yaklaştığımızda, O İncil’in duyurulması konusundaki isteğini bizim yüreğimize koyar ve bunun sonucunda bizler İncil’in müjdelenmesi konusunda yük taşımaya başlarız. Ve bizler bu yük doğrultusunda dua ettiğimiz zaman, yakarışlarımızın Tanrı’nın isteğini açığa çıkardığını hissetmeye başlarız. Tanrı bizim içimize çeşitli istekler koyabilir ya da çeşitli yükleri varlığımızda yeniden ortaya çıkartabilir. Ama sözkonusu istek ya da yük her ne olursa olsun, bu bir imanlının yüreğinde her ne zaman ortaya çıkarsa çıksın, bu kişi Tanrı’nın isteğini kendi isteğine dönüştürebilecek ve bunu uygun şekilde duasında seslendirebilecek yeterliktedir. Örneğin Daniel peygerin durumunda Daniel Tanrı’nın önüne gelmiş, ve belirli bir konuyu ele almıştı. Orada Daniel’i derin ahlar ve yalvarışlarla bu konuda dua ederken buluyoruz. Bu tür bir dua ne kadar değerli ve ne kadar gereklidir. Bu tür bir dua Tanrı’nın adını kutsal kılar, Tanrı’nın Krallığını olayların içerisine getirir ve Tanrı isteğinin gökyüzünde olduğu gibi yeryüzünde de gerçekleşmesini sağlar.

Burada dikkat edilecek ikinci nokta şudur ki, bizler bu tür dualar edince hem Şetan hem de cehennem bundan etkilenerek sarsıntıya uğrayacaktır. Bu nedenle Şeytan ayaklanarak bu türde edilen duaları engellemek amacıyla elinden gelen her şeyi yapacaktır. Tanrı’dan kaynaklanıp gelen bütün dualar karanlığın güçlerine etkide bulunurlar. Bu bir ruhsal savaştır. Belki fiziksel bedenlerimiz, ailelerimiz, ya da bize ait olan herhangi bir şey bu nedenle Şetan’ın saldırlılarına maruz kalabilir. Çünkü her ne zaman bu tür bir dua olursa, şeytani saldırılar da beklenebilir. Düşman, bu yöndeki duamızı sürdürmeyelim diye bize karşı saldırıya geçebilir. Duaya alınacak cevapları geciktirebilmek amacıyla havaya bir tür engelleyici tıkaçlar fırlatabilir. Bu tür bir duaya cevap hemen gelmelidir, ama her nedense gecikme sözkonusudur, cevap bir yerlere takılıp kalmıştır. İşte tıpkı bu benzerlikte Daniel’in duasına gelecek cevap da, her ne kadar Tanrı onun duasını o dua eder etmez duyduysa da, yirmi bir gün gecikmeye uğramıştı. Böyle bir durumda Daniel ne yaptı? Tanrı önünde diz çöktü ve cevap gelinceye kadar beklemeye devam etti.
Şu soruyu sormama izin verin: ‘Tanrı’ya etmiş olduğunuz duanızın niçin geciktiğini hiç merek ediyor musunuz?’ Kim bilir, belki de o yirmi bir günlük gecikmede bir yerlerde takılı kalmıştır. Rab tahtından duanıza yanıtı belki de çoktan göndermiştir, ama her nedense yukarıda bir yerlerde dirençle karşılaştığından bir yerlerde takılıp kalmıştır. Niçin böyle oluyor dersiniz? Çünkü bu yönde yeryüzünden yeterli dualar gelmemektedir. Cevabın gelmesini hızlandırmak için daha çok duaya; evet sabırla ve alçakgönüllülükle Rabbin önünde dua edecek insanlara gereksinme vardır.

Ah, Tanrı’nın huzuruna yaklaşın, kendinizi O’nun önünde alçaltın, kendi düşüncelerinizi bir yana bırakın, ve O’nun düşüncelerinin içine girin. İşte o zaman duanın ne kadar değerli olduğunun farkına varacaksınız ve Tanrı’nın sizden daha ne çok konularada dua etmenizi beklediğini göreceksiniz. Tüm dünyayı ilgilendiren her şey sizin duanıza tabi olmalıdır, ve her yön ve açıyı ilgilendiren konulara sizin dualarınız yoluyla dokunulmalıdır! Kendi hislerinize göre dua etmiyorsunuz, tersine kendi yüreğinizin isteğini Tanrı’nın isteğine getiriyorsunuz ve O’nun isteğinin sizin isteğiniz, sizin haykırışınız ve sizin umudunuz olmasına izin veriyorsunuz.

Tanrı isteğinden hiçbir şey hiçbir zaman insanın aracılığı olmadan gerçekleşmez ve insan aracılığıyla gerçekleşmiş olan Tanrı isteği hiçbir zaman şeytanın saldırılarına maruz kalmadan aşağıya inmez. Tanrı isteğinin gerçekleşebilmesi için nasıl duaya ihtiyaç varsa, şeytanın ortaya koyduğu muhalefetin ortadan kaldırılabilmesi için de duaya ihtiyaç vardır. Gelin, çözülmesi gereken her şeyin çözülmesi ve bağlanması gereken her şeyin bağlanması için Tanrı’nın bize verdiği yetkiyi ve gücü kullanalım! Kendi isteklerimize göre dualar etmeyelim. Tanrı’ya yaklaşalım ve O’nun bizim içimizde oluşturduğu isteğiyle uyumlu olan dualar edelim. Eğer Tanrı ‘Bu şey olmalıdır!’ diyorsa, bizler de ‘Bu şey olmalıdır’ demeliyiz. Eğer O ‘Bu şey olmamalıdır’ diyorsa, bizler de ‘Bu şey olmamalıdır’ demeliyiz. Kendimizi unutmalı, Tanrı’nın isteğine dokunmalı ve O’nun isteğini dualarımız aracılığıyla açığa vurmalıyız!

‘Onları bırakıp tekrar uzaklaştı ve aynı sözü söyleyerek üçüncü kez dua etti.’ (Matta 26:44).
‘Benden ayrılsın diye, bunun için Rab’be üç kez yalvardım’ (2 Kor. 12:8).

Duayla ilgili belirli bir sırrın, yani Rabbe üç defa edilen bir dua türünün var olduğunu bilmemiz gerekir. Yalnız burada sözü geçen ‘üç defa’ sözü sadece üç sayısıyla sınırlı değildir, bu sayıca üçten daha fazla da olabilir. Rab İsa Mesih Getsemani bahçesinde, duası işitilinceye dek Tanrı’dan üç kez istekte bulunmuş, ve duasını ancak o zaman sona erdirmişti. Pavlus da duası işitilinceye dek Tanrı’ya üç defa dua etmiş, ve ancak Rab tarafından kendisine gelen bir söz sonrasında duasını sona erdirmişti. Bu nedenle bütün dualarda bu ‘üç defa’ ilkesine dikkat edilmesi gerekmektedir. Dediğimiz gibi, buradaki ‘üç defa’ sözü bizim sadece bir, iki ve üç defa dua edeceğimiz ve sonra dua etmeye son vereceğimiz anlamına gelmez. Bu şu anlama gelir ki, bizler duamıza son vermeden önce, Tanrı duamızı işitinceye kadar iyice dua etmeliyiz.
Bu ‘üç defa’ dua etme prensibi bizim için çok ama çok önemlidir. Böyle bir prensibi sadece kendi kişisel dualarımızda değil, ama kardeşlerle yaptığımız dua toplantılarında da göz önünde bulundurmalıyız. Eğer bizler bir dua toplantısındaki duamızın, Tanrı’nın yapmamızı istediği herhangi bir şeyi gerçekleştirerek Kilisenin görevini yerine getirmesini istiyorsak, burada sözünü ettiğimiz bu çok önemli prensibi iyice aklımızda tutmamız gerekir.
Üç defa dua etme prensibi, iyice dua etmek, yani sonuna dek dua etmek demektir; Tanrı’nın isteğini açıkça görene dek, Tanrı’dan ettiğimiz dualara cevap alıncaya dek dua etmektir bu. Bir dua toplantısında bir kardeş belirli bir konuda zaten dua etti, o halde benim bu konuda dua etmeme artık gerekmez, diye asla düşünmeyin. Mesela kızkardeşlerden birisi hastadır diyelim, ve biz o kızkardeş için dua ediyoruz. Ama kardeşlerden birisi o kızkardeş için biraz önce dua etti, diyerek benim duama gerek kalmadı dersek büyük bir hata yaparız. Tamam, o kardeş bir defa dua etmiştir, ama ben de ikinci kez dua edebilirim, ve eğer isterse, üçüncü bir kardeş de bu aynı konuda dua edebilir. Bu demek değildir kiher dua üç defa üç ayrı kişi tarafından edilecek. Hayır. Dua, bu yükü hissederek edilmelidir. Bazı zamanlar beş defa ya da on defa bile dua etmemiz gerekebilir. Burada belirleyici olan şey, dua yükü üzerimizden kalkıncaya dek bu duanın devam ettirilmesine duyulan ihtiyaçtır. İşte, üç defa dua etmedeki prensip budur. Bir dua toplantısında ruhsal başarı elde etmenin sırrı budur.
Dualarımızın çekirge gibi bir yerden başka bir yere atlayıp durmasına izin vermeyelim. Mesela birinci konuda ettiğimiz duayı sona kadar götürüp tamamlamadan ikinci bir konuya sıçrar, ve bu ikinci konu üzerinde tamamen dua ettikten sonra tekrar birinci konuya döner ve o konuda dua etmeye devam edersek, o zaman bir daldan diğerine atlayan çekirgeler gibi oluruz ve bu tür dualar maalesef dua yükünün azalmasında bize yardımcı olamazlar, bu nedenle de hakkında dua ettiğimiz konularda Tanrı’nın cevabını kolaylıkla elde edemeyiz. Bu tür duaların çok az yararı vardır ve ve bu türden dualarla dua hizmetini tamamlamış, yerine getirmiş olmayız.
Dua hizmetini yerine getirebilmek için ilkin Tanrı’nın önünde bu konuda bir dua yüküne sahip olmamız gerekir. Burada yeni bir kural falan koyduğumuz yok, sadece bu prensibi açıklamaya çalışıyoruz. Önce şu şeyi kabul edelimvvb ki, yük, duanın sırrıdır. Eğer bir kimse dua ettiği konuda yüreğinde bir yük hissetmiyorsa, o kişi dua konusunda pek başarı elde edemeyecektir. Bir dua toplantısında kız kardeşler ve erkek kardeşler dua etmemiz için birçok dua konusunu ileri sürebilirler. Ama bu konulardan herhangi biri senin yüreğine konuşmamışsa, sen o konuda tam anlamıyla dua edemezsin. Bu nedenle dua toplantılarına katılan kardeşlerin yüreğinde, dua edecekleri konularla ilgili olarak bir de dua yükü olması gerekmektedir.

Bu arada sadece kendi yükünüzün ne olduğu konusuna odaklanmayın, ama aynı zamanda dua toplantısında bulunan diğer kardeşlerin yüklerini de hisstemek için du,yarlı olun. Örneğin bir kızkardeş kocasından kaynaklanan sıkıntılar yaşıyor olabilir; ya da bir kardeş hasta olmuş olabilir. Şimdi bir kardeş kalkıp da iman etmeyen kocanın kurtuluşu için dua ederse, ve ardından başka bir kardeş de hasta olan o kişi için dua ederse, ve sonra başka bir kardeş de kalkarak diğer bir konuda dua ederse, o zaman her kişi kendi kişisel konusu için dua ediyor demektir. Bu tür dua üç defa dua etme prensibine uymaz. Çünkü verilen örnekte olduğu gibi, birinci konu üzerinde edilen dua tam olarak tamamlanmadan, ikinci konuya geçilmiştir ve bu ikinci konuda ayrıntılı dualar edilmektedir. Bu nedenle dua toplantılarına katılan kardeşler, birinci konuda edilen duanın yükünün boşaldığından emin olacak hassesiyette olmalıdırlar. Yani, bütün kardeşler bu kızkardeş için ilkin iyice dua eder ve bu dua yükü ortadan kalkarsa, o zaman inanlılar ikinci konuya, o hasta kişi için dua etmeye başlayabilirler.

Birinci dua konusunun yükü tamamen ortadan kalkmadan, birlikte dua edenler ikinci ve üçüncü dua konularına atlamamalıdırlar. Yani bütün topluluk tek bir konu üzerine konsantre olmuş dua ederken hiçkimse kendi anlayışına ve kişisel hissine göre başka bir dua konusunu içeriye sokmaya kalkışmamalıdır.

Kardeşlerin, toplantının bütününde esen ruha dokunmayı ve tüm topluluğun hislerine ortak olmayı öğrenmesi gereklidir. Bazı dua konuları vardır ki, o konuda bir kez dua etmekle o duanın yükü aşağıya indirilmiş olur. Ama bazı dua konularında belki iki kez dua etmek gerkli olabilir. Ve yine bazı konular vardır ki, o konuların yükü indirilinceye dek, o konularda üç kez, beş kez veya daha fazla defalar dua etmek gerekli olabilir. Kaç kez dua edilecekse edilsin farketmez, o konulardaki dua yükü aşağıya çekilinceye kadar bu dualar sürdürülmelidir. Üç kez dua etme prensibi, şu halde, yükler indirilinceye kadar dua etmek’ten farklı bir şey değildir.

Tabii ki, bütün bunların hepsinde inanlılar kişisel dua ile ortaklaşa edilen dua arasındaki farkı da bilmelidirler. Bir kimse yalnız başına dua ederken sadece kendi kişisel yüklerini düşünür; ama bir topluluk içerisinde ortaklaşa edilen dualarda ise kişiler kendi kişisel yüklerinin yanısıra, topluluğun yükünü de fark etmelidirler. Bazı konularda sadece bir kez dua edilmesi yeterli olabilir. Topluluğun o konuda daha fazla yükü olmadığı için o konuda bir kez dua etmeye gerek kalmaz. Ama bazı konular vardır ki, o konularda sadece bir kez dua etmek yeterli değildir. Bütün bu konularda ikinci, üçüncü veya daha fazla kereler tekrar ve tekrar dua edilmesi gereklidir. Belirli bir dua konusundaki yük çözülmeden hiçkimse diğer bir dua konusuna atlamamalıdır. Herkes birici dua konusunun yükü ortadan kalkıncaya kadar beklemelidir ve ancak o zaman başka bir kardeş, Rabbin gösterdiği şekilde başka bir dua yükünü ortaya sürebilir.

Şu halde bizler bir dua toplantısında, bir, iki, üç ya da duruma göre daha fazla kişilere, dua ettiğimiz konu üzerinde gerektiği kadar yeterli zaman tanımayı öğrenmek durumundayız. Tabii bu, her birinin kendisi için dua ettiği bir formatta edilen değil de, her birinin bir araya gelerek tek bir ses halinde o aynı konu için dua ettiği formatta edilen duadır. Tek bir ses halinde dua etmek, hepimizin öğrenmesi gereken bir şeydir. Bir kişi elbette kendi kendine dua edebilecek kapasitededir. Beş kişi de aynı şekilde kendi kendisine dua edebilir. Ancak hepimiz dua için bir araya geldiğimizde yepyeni bir dua biçimini öğrenmek durumundayız. Bu dua biçimi, tek sesle, tek yürekle edilen duadır. Ortaklaşa edilen bu dua biçimi otomatikman kazandığımız bir dua biçimi değil, ama yaparak öğrendiğimiz bir dua biçimidir.

‘Yine size derim ki, eğer yeryüzünde sizden iki kişi, dileyecekleri herhangi bir şey için anlaşırlarsa, göklerdeki Babam tarafından onlar için yerine getirilecektir’ (Matta 18:19).

Bu ayetin kapsadığı alan hiç de küçük bir alan değildir. Başkalarının hislerini nasıl hissedeceğimizi öğrenmek durumundayız, ‘kilisenin duası’ denen şeye ortak olmayı öğrenmek durumundayız ve dua yükünün kalkıp kalkmadığını anlamak ve öğrenmek durumundayız. İşte bir dua toplantısında dua hizmetinin nasıl yerine getirileceğini böylelikle öğrenmiş olacağız.

Dul kadının nasıl bir alacaklısı (düşmanı) vardıysa, Mesih inanlısı olan bizlerin de bir alacaklısı (düşmanı) vardır. Bizim düşmanımız şeytanın kendisidir. Şeytan kelimesinin anlamı zaten ‘düşman’ demektir: ‘… düşmanınız olan şeytan…’ (1 Petrus 5.8). Bu nedenle bizler düşmanımızın kim olduğunu çok iyi bir şekilde anlamak ve tanımak durumundayız. Yargıç olan Tanrı’ya nasıl yaklaşacağımızı ve düşmanımız olan şeytanı O’na nasıl şikayet edeceğimizi ancak o zaman bilebiliriz. Bizimle şeytan arasındaki bu düşmanlığın nereden kaynaklandığını incelemeye kalkışacak olursak, o zaman bunun gerisinde uzun bir hikayenin var olduğunu görürüz. Kısaca özetleyecek olursak, bu düşmanlık Adem ile Hava ile cennette, Aden Bahçesi’nde başlamıştır. İnsanın günaha düşüşünden sonra Tanrı şöyle dedi: ‘…………Tekvin 3:15). Şeytan biz insanları yaralamıştır yaralamasına, ama Tanrı hem bizim yüreğimizde şeytana karşı, hem de şeytanın yüreğinde bize karşı bir düşmanlık yerleştirmiştir.
Burada Tekvin kitabında sözü edilen ‘kadının tohumunun’ Rab İsa Mesih’e işaret ettiğini biliyoruz. Rab İsa Mesih ile şeytan birbirine ta başlangıçtan beri düşmandırlar. Be bu durum Tanrı’nın Kendisi tarafından belirlenmiş olan bir durumdur. Rab İsa Mesih’e iman eden bizler O’nun tarafındayız. Bu nedenle Rabbimizin düşmanı, elbette bizim de düşmanımız olacaktır. Ya da, Rabbe düşman olan şeytan, Rabbe iman eden bizlere de düşman olacaktır. Bu gayet doğal bir sonuçtur. Şeytan Rab İsa’yı kendi düşmanı olarak görmekte, dolayısıyla Rabbe iman eden bizleri de kendisine düşman olarak saymaktadır. Ama Rab İsa Mesih’e iman etmeyenler ise Kutsal Kitap’ta ‘şeytanın çocukları’ olarak adlandırılırlar (Yuhanna 8:44), ve şeytan kendisine ait olanları doğal olarak çok sever. Ama bizler Rab İsa Mesih’e iman ettik ve O’nunla bir olduk diye; işte sırf bu yüzden, Rab İsa Mesih’e olan düşmanlığı nedeniyle şeytan, bize de düşman olmuştur.
Bu düşmanlık günden güne daha da derinleşen bir düşmanlıktır. Düşman, bu kadar güçlü olduğundan, ve bizler bu dul kadın gibi güçsüz ve çaresiz olduğumuzdan, bizi ezmek ve sindirmek için elinde olan her şeyi kullanır ve bizi büyük zararlara uğratır. Evet, bizler onun elinden o kadar çok zarar görmüşüz ki, inanlıların şeytanın hilelerine nasıl kandıklarını yeterince güçlü şekillerde vurgulayamıyoruz! Ve bu zararların yeri doldurulamazsa, bu zararların intikamı alınamazsa, o zaman sonsuza dek bu zararları görmeye devam edeceğiz. Ne yazıktır ki çok sayıda Mesih inanlısının şeytanın bu tür hile ve düzenlerinden haberleri dahi yoktur!

Öyküdeki alacaklı kişi olan düşman bu dul kadına nasıl kötülük yaptıysa, şeytan da bugün biz Mesih inanlılarına benzer kötülükler yapmaya devam etmektedir. Kim bilir, onun elinden bizler ne sıkıntılar yaşadık! Elbette, şeytan bize zulüm çektirdiğinde bunu bize göstere göstere yapmaz, ne de kendini belli eder. O her şeyi ya insanları, ya da birtakım şeyleri kullanarak gerçekleştirir. O hiçbir zaman olayların gerisinde olan kötü adam rolünde görünmek istemediğinden, tüm niyet ve planlarını kendi izleyicileri yoluyla gerçekleştirmeyi tasarlar. O perde arkasındaki azmettiricidir, yani asıl suçlunun kendisidir! Şeytan ilk işinde nasıl bir yılan biçiminde kendisini gösterdiyse, bugün de kendisine uygun bir kamuflaj mutlaka bulacaktır. Şeytanın bu tür hileli davranışları nedeniyle ne yazıktır ki birçok Mesih inanlısı kardeşimiz gerçek düşmanımızın kim olduğunu hala anlayabilmiş değildir!
Şeytan bazen çeşitli hastalıklara veya ağrılara neden olarak inanlıların bedenlerini zayıflatır (Bkz. Elçiler 10.38); ama bazı inanlılar bunun gerisinde şeytanın bir parmağının olabileceğini düşünmek istemediğinden, bunun sıradan bir yorgunluk veya vücüdun bir zayıflığı olduğunu düşünürler. Sırf bu noktada dahi inanlılar onun elinden ne büyük sıkıntılar çekmektedir!
Bazen düşman, bu dünyanın inançsız kişilerini inanlılara zulmetsinler diye kışkırtır (Bkz. Vahiy 2.10). Bunun sonucu olarak da inanlılar içinde yaşadıkları toplum, arkadaş çevresi ya da aile bireyleri tarafından saldırıya uğrarlar. Buna rağmen bu inanlılar bu saldırıların, insanların Rab İsa’ya olan düşmanlığından kaynaklandığını düşünerek, saldırıları aslında şeytanın kışkırttığını görmezler.
Bazen şeytan, inanlılara, bulundukları ortamlarda çalışarak çeşitli zorluklar ve tehlikeler getirir. Sık sık imanlıların arasında yanlış anlaşılmalar yaratarak aralarındaki ilişkileri ve dostluklatı yıkmak ve onları acılara ve gözyaşlarına sokmak ister.
Bazen de şeytan imanlıların maddi kaynaklarını keserek onların yoksulluk çekmesine ve hatta açlık çekmesine neden olur. Yine başka zamanlar onların ruhlarına büyük baskılarda bulunarak onların depresyona girmelerine, kendilerini huzursuz ve amaçsız hissetmelerine neden olur. Bazen imanlıların iradelerini etkiler, onların serbest kararlar alabilmelerine engel oarak ne yapacaklarını bilmedikleri bir hale gelmelerine neden olur. Ya da inanlıların yüreklerine saçma sapan korkular sokar. Yine şeytan bir sürü şeyleri onların üzerine yükleyerek onların güçsüz ve halsiz kalmalarını sağlar, onları uykusuz bırakarak iyice yıpranmalarına neden olur. Ya da onların düşüncelerine kirli veya karışık düşünceler sokarak onların direnme gücünü zayıflatır. Nur meleği şekline girerek imanlıları aldatır ve onları yoldan çıkartır.
Şeytanın yaptığı bütün işleri burada sıralayacak değiliz. Kısaca söylemek gerekirse, iblis imanlının ruhsal veya fiziksel olarak acı çekmesi için, günaha düşmesi için, zarar veya kayıp görmesi için elinden gelen her şeyi yapmaya hazırdır. Ne yazıktır ki imanlıların çoğu şeytanın avcunda tutsak olduğu ve acı cektiği halde bunun farkında bile değildirler. Başlarına ne gelirse gelsin, bunun doğadan kaynaklanan bir sonuç olduğuna, kazayla meydana geldiğine veya insanlardan kaynaklandığına inanarak, birçok doğa olaylarının gerisinde şeytanın etkisinin olduğunu, birçok kazanın gerisinde şeytani planlar bulunduğunu ve birçok insani ilişkilerde düşmanın kötü planlarının yattığını kabul etmezler.

Artık önümüzde duran en önemli şey,düşmanımızın kim olduğunu öğrenmektir. Bize karşı duran, bize bu kadar çok acı ve sıkıntı çektiren düşmanımızın kim olduğunu mutlaka öğrenmemiz ve bilmemiz gerekmektedir. Bizler genellikle çektiğimiz sıkıntıların insanlardan kaynaklandığını düşünürüz. Ama Kutsal Kitap bize şöyle der: ‘Çünkü güreşimiz kana ve ete karşı değildir; ama hakimiyetlere karşı, yetkilere karşı, bu çağın karanlığının dünya yöneticilerine karşı, göksel yerlerdeki kötülüğün ruhsal güçlerine karşıdır’ (Efesliler 6:12). Bu nedenle her ne zaman insanların elinden zulüm ve baskı görürsek, et ve kanın (insanların) gerisinde şeytanın ve ona ait karanlık güçlerin iş başında olduğunu ve olaylara yön verdiklerini hatırlamalıyız. Tanrı’nın çalışmasını, her şeyin gerisindeki şeytanın hileli oyunlarından ayırt edebilecek ruhsal sezgiye sahip olmamız gerekmektedir. Neyin doğal, neyin doğaüstü olduğunu birbirinden ayırt etmemiz gerekiyor. Şeytanın hiçbir gizli oyunu gözümüzden kaçmasın diye, ruhsal alemle ilgili bilgileri öğrenmek için kendimizi tamamen Ruhun denetimi altına bırakmalıyız.
Eğer durum böyleyse, genellikle normal bir sonuç veya kaza sonucu olduğunu düşündüğümüz olayların gerisinde şeytanın işbaşında olduğunu farketmemiz gerekmez mi? Şeytanın aklımızı karıştırmak için bize her fırsatta saldırdığını ve bizi sıkıştırdığını artık görmemiz gerekiyor. Geçmişte bize acı çektirenin o olduğunu bilmeden, onun eli altında bu kadar çok acı çekmiş olmamız gerçekten de acınacak bir şeydir. Şimdi artık bizim bugün acilen yapmamız gereken en önemli şeylerden bir tanesi, acımasızlıgından dolayı şeytana karşı yüreklerimizde derin bir nefret oluşturmaktır. Şeytana karşı nefretimizin çok derin olması bizi ürkütmesin. Bizim kazanma olasılığımız ortaya çıkmazdan önce yüreğimizde, bizi bir daha rahatsız etmesine izin vermeyecek bir kararlılıkla, şeytana karşı nefret dolu bir tutum oluşturmamız gerekmektedir. Şeytanın elinden çektiklerimizin, intikamı mutlaka alınması gereken elemler olduğunu anlamamız gerekiyor. Şeytanın bize yaptıkları onun yanına kar kalmamalıdır. Onun bize elini bile sürmeye hakkı yokken bakın bize neler neler yapıyor ve bizler hala uyuyoruz. Bu tamamen bir haksızlıktır. Göz yumarsak biz kaybederiz. Türkçede bir deyim vardır, ‘Burnundan fitil fitil getirmek!’ diye.. İşte, bizim böyle bir kararlılıkla şeytanın bize yaptıklarını fitil fitil burnundan getirmemiz gerekmektedir! Ne yapıp yapmalı, şeytanı bize yaptıklarından dolayı mutlaka cezalandırmalıyız!

Evet, bu dul kadın çok sıkıntılar çektikten sonra sürerkli olarak hakime geldi ve haklarının kendisine geri verilmesini istedi. Bizim de bu şeyi yapmayı öğrenmemiz gerekmektedir. Bizler ruhsal davalarımız için dünyasal hakimlere, savcılara gidip onlardan bir şey talep etmiyoruz. Biz göklerdeki Babamız olan Hakime gidiyoruz. ‘Çünkü savaşımızın silahları bedensel değildirler’ (2. Korint. 10:4) ve bu yüzden şeytanın elinde alet olan insanlara karşı hiçbir yersel silah kullanmamalıyız. Tam tersine, onlara karşı sabırsızlık, kızgınlık ve hatta düşmanlık göstereceğimize, şeytanın elinde birer alet oldukları için onlara acımamız gerekmektedir. Ruhsal savaşta dünyasal silahların hiçbir işe yaramadığını iyice anlamalıyız. Bunlar sadece herhangi bir işe yaramamakla kalmazlar, ama bunları kullananlar kuşkusuz şeytan tarafından da alt edilirler.
Ruhsal silahlar, İncil’de Efesliler 6. Bölümde okuduğumuz gibi, çok çeşitlidirler. Bu silahlar arasında en etkilisi, 18. ayette söz edilen dua silahıdır. Evet, gücümüzün olmadığı ve düşmanımızın elinden haklarımızı kendi başımıza alamadığımız bir gerçektir. Ama bir şey yapabiliriz: Tanrı’mıza dua edebilir ve haklarımızı bizim için düşmanımızın elinden O’nun almasını isteyebiliriz. Dua, düşmanımıza karşı kullanabileceğimiz en etkili hücum silahımızdır. Dua yoluyla bizler savunma hattımızı hiç zarar vermeden koruyabiliriz. Dua yoluyla düşmanımıza saldırabilir ve onun planlarına, işlerine ve gücüne büyük zararlar verebiliriz. Bu dul kadın kendi başına, kendi gücüyle böylesine haysiyetsiz bir düşmanın karşısında asla duramayacağını ve onu alt edemeyeceğini çok iyi biliyordu. Bunun gibi, eğer Tanrı’nın evlatları olan inanlılar, kendi başlarına hareket ederek dua etmezler ve Tanrı’nın gücüne sarılmazlarsa ve Tanrı’dan düşmanı azarlamasını ve düşmandan haklarını geri almasını istemezlerse, o zaman onlar da düşmanın ateşli oklarına hedef olup yara alabilirler. Bu benzetme yoluyla Rabbimiz İsa Mesih bizlere, gece gündüz Tanrı’ya durmadan dua ederek O’dan düşmanımızı cezalandırarak elinden haklarımızı geri almasını istememizi öğretmektedir.

Kutsal Kitap bize, şeytana karşı durabileceğimiz birçok açıklamalarda bulunur. Bu tür duaları nasıl yapacağımızı öğrenebilmemiz için Kutsal kitap ayetlerinden bazılarını ele alacağız.
Tekvin kitabının üçüncü bölümünde Tanrı’nın, şeytanı yaptığı ilk kötülükten sonra nasıl cezalandırıp lanetlediğini hatırlıyorsunuzdur. O göksel lanetlemede Tanrı, şeytanın başının Rab İsa Mesih tarafından ezileceğini açık bir şekilde önceden haber vermişti. Buna göre her ne zaman şeytanın eli altında sıkıştırılıp elem görürsek, şeytana verilmiş olan cezayı bir avantaj olarak kullanabilir ve Tanrı’ya şöyle seslenebiliriz: ‘Ey Allah, şeytanı tekrar lanetle! Öyle ki, yapmak istediği şeyleri yapamasın. Sen onun başını Aden bahçesinde ezdin. Lütfen onu tekrar azarla ve lanetle. Onu çarmıhın gücünün altına getir ve onun her türlü hareketini durdurarak tamamen etkisisz bir halede tut.’ Şeytanın en çok korktuğu şey, Tanrı’nın lanetidir. Tanrı tarafından lanetlendiği anda şeytan, bize zarar vermeyi artık bir daha göze alamaz!
Markos İncili’nin birinci bölümünde görüyoruz ki, Rab İsa Mesih kötü ruhları kovduğu zaman onların konuşmalarına izin vermemiştir. Bu nedenle şeytan insanlara şiddet dolu veya yanlış anlamaya yönlendiren kışkırtıcı sözler söylettiği zamanlarda, Rab’den şeytanın ağzını kapamasını ve bu insanlar aracılığıyla konuşmasına izin vermemesini isteyebiliriz. Bazen bizler İncil’i vaaz ederken veya insanlara öğretirken, Rab’den, Rab’den, şeytanın, bizi dinleyen kişilere Tanrı’nın Sözünden şüphe duysunlar ya da bu Sözlere karşı dursunlar diye fısıldamasını yasaklamasını isteyebiliriz. Kutsal kitap’taki Daniel ile Aslanlar Çukuru hikayesini hatırlıyorsunuzdur. Orada söylenen dualardan bir tanesi var ki, gerçekten çok etkilidir. ‘Ya Rab, aslanların ağzını kapat; onun senin halkına zarar vermesine izin verme!’ Matta 12. Bölümde de Rab’bimizin dua konusunda söylediği şu çok güzel sözlerle karşılaşıyoruz: ‘Ya da biri güçlü adamı önce bağlamadıkça, güçlü adamın evine nasıl girip malını yağma edebilir? Önce bağlar, ondan sonra onun evini yağma eder.’ (Matta 12:29). Burada Rabbimizin sözünü ettiği ‘güçlü kişi’ şeytandır. Şeytanı yenebilmemiz için onu ilkin bağlamamız ve bu şekilde etkisiz bir hale getirmemiz gerekmektedir. Elbette bizim güçlü adamı bağlamaya ve onun işlerimize yaptığı saldırıları azaltmaya kendi gücümüz yetmez. Ama dua ederek, duamızda Rab’den şeytanı bağlamasını ve onu etkisiz hale getirmesini isteyebiliriz. Her yeni işe başlayışımızda şeytanı dua yoluyla bağlarsak, bizim kazanmamız kaçınılmaz olacaktır. Bu nedenle her zaman, ‘Bu güçlü adamı bağla!’ diye dua etmeliyiz.
‘Günah işleyen iblistendir, çünkü iblis başlangıçtan beri günah işliyor. Allah’ın Oğlu bunun için, yani iblisin işlerini mahvetsin diye ortaya çıktı’ (1. Yuhanna 3:8).
Şeytanın bir şeyler yapmaya başladığını farkeder etmez şöyle bir dua edebiliriz: ‘Ey Allah, Oğlun İsa Mesih, şeytanın işlerini açığa vursun diye ortaya çıktı. Sana ne kadar teşekkür etsek azdır. Çünkü O, şeytanın işlerini gerçekten mahvetmiştir. Ama şeytan şu anda yine çalışıyor. Lütfen şeytanın hayatlarımızdaki işleyişini yok et. Onun bizim işlerimiz üzerindeki kötü etkisini tamamen ortadan kaldır. Onun kötü hilelerini çevremizden tamamen uzaklaştır ve onun her türlü işleyişini darmadağın et!’ Bu yönde dua ederken herbirimiz, içinde bulunduğu ortama, şartlara, durumlara uygun şekillerde dua etmelidir. Şeytanın bizim kendi hayatımızda, ailemizde, işimizde, okulumuzda, içinde yaşadığımız toplumda veya genel olarak ulusumuzun içerisinde çalıştığını görürsek, Tanrı’dan şeytanın yapmakta olduğu bu işi yok etmesinive şeytanı etkisiz bir hale getirmesini isteyebiliriz.
İncil’in Yahuda Mektubunda Baş Melek Mikail’in şeytana söylediği şu sözler yazılıdır: ’Rab seni azarlasın!’ (Yahuda, ayet 9). Bu sözler söylendikten sonra şeytan daha fazla karşı durmaya cesaret edemedi. O halde bu aynı sözleri şeytana karşı olan mücadelemizde de aynen kullanabiliriz. Rab’den düşmanımız olan şeytanı azarlamasını isteyebiliriz. Eğer Rab’den iblisi azarlamasını istersek, o zaman Rab iblisi azarlayacaktır. Burada bilmemiz gereken nokta şudur ki, Rab bu tür istekleri ve duaları kesinlikle işitir. Eğer O’ndan şeytanı azarlamasını istersek O bunu mutlaka yapar. Aynı zamanda inanmalıyız ki, Rab şeytanı azarladıktan sonra düşmanımız artık bize karşı duramayacak ve Rab’bin azarlamasından korktuğu için çekip gidecektir. Yine Rab’bimiz, göldeki fırtınayı ve dalgaları azarladığı zaman, tabiatın bu unsurları Rabbin sözlerine itaat etmişler ve çevrelerindeki fırtına ve dalgalar bir anda durarak, ortalık bir anda sakinleşivermişti. O’nun azarlaması şeytan üzerinde de benzer sonuçlar ortaya cıkaracaktır.
Mezmurlar kitabını okurken de Rab’bin azarlamasının ne kadar güçlü ve etkili olduğunu görürüz: ‘….. (Mezmur 18:15)… 77:16, 104:7, 106:9. Bu Kutsal kitap ayetleri Rabbin azarlamasının ne denli güçlü ve etkili olduğunu gösterir. Eğer Rab şeytanı azarlıyorsa, şeytan asla O’nun ününde barınamaz ve duramaz. Şeytan bize baskıda bulunup saldırdığı zaman Rab’be gelmeli ve O’ndan şeytanı azarlamasını istemeliyiz.
Matta İncili 16. bölümünde Petrus’un insani duygularla hareket ederek Rab İsa Mesih’i çarmıha gitmekten alıkoymaya çalıştığı yazılıdır. Rab İsa onun bu tutumu karşısında onu azarlayarak ona şöyle demişti: ‘Arkama çekil şeytan!’ Bizler de her ne zaman şeytan bizi Tanrı’nın isteğini yapmamızı engellemek için arkadaşlarımızı veya akrabalarımızı insani duygularla kullanırsa, aynı şekilde cevap vererek Rab’den şeytanı arkamıza çekmesini emredebiliriz.
Rab’bimiz İsa Mesih ‘hükümdarlıkları ve hakimiyetleri soymuş,… onların üzerinde haçta zafer kazanarak onları açıkça sergilemiştir’ (Koloseliler 2:15). Şeytanın saldırıya geçmeye hazırlandığını ve gücünü ısınmaya başladığını her ne zaman görür veya farkedersek, çarmıhın zemini üzerinde durmalı ve Rab’den şeytanı bir kez daha utanca sokmasını istemeliyiz. Şeytan zaten bir kez İsa’nın haçında yenilgiye uğrayıp rezil olmuştur. Bu yüzden onun bu ilk yenilgisine dayanarak, Rab’den onu bir kez daha rezil etmesini isteyebiliriz. Şeytan utanca sokulup rezil olunca artık başını bir daha yukarıya kaldıramaz. Peki nasıl oluyor da şeytan bize yeniden saldırabiliyor? O halde gelin, şöyle dua edelim: ‘Ya Rab İsa, şimdi senin haçının olduğu yerde duruyoruz. Senin haçının olduğu zeminde durarak Senden şeytanı tekrar utanca sokmanı ve onu bir kez daha rezil etmesini istiyoruz!’

Böyle bir duayı ne kadar bir süreyle etmeliyiz? Bazı duaların sadece bir kez yapılması gerektiğini biliyoruz. Ama şeytana hücum eden duanın birden fazla, çok defalar yapılmasında herhangi bir sakınca veya fazlalık olamaz. Rabbimizin bu olayda vermiş olduğu benzetmede belirtilen amaç, ‘her zaman dua etmemiz’ gerektiğidir. (Luka 18:1). Bu hakim dul kadının hakkını sonunda gördü görmesine, ama bunu adaletin gereği olarak ya da başka bir nedene dayandırarak değil, ama sadece kadının ısrarlı gelişlerinden kurtulmak için yaptı. Çünkü hakim dul kadının ısrarlı gelişlerinden gerçekten bıkmıştı, ve bu nedenle de şöyle diyordu kendine: ‘Bu dul kadın beni rahatsız ettiğinden dolayı yine de onun hakkını alacağım; ta ki sürekli olarak gelip beni bezdirmesin.’ (Luka 18:5).
Sonuç olarak bu tür dua hiç ara vermeden, sürekli yapılmalıdır. Şeytana karşı bu dua sadece özel ihtiyaç alanlarında yapılmamalı, ama her şeyin sessiz ve sakin olduğu zamanlarda da bir alışkanlık olarak sürdürülmeli ve hiç ara vermeden ruhta seslendirilmelidir. Rab İsa Mesih bu benzetmeyi açıklarken onlara şu soruyu sormuştu: ‘Allah… kendisine gece gündüz feryat eden seçilmişlerinin hakkını almayacak mı?’ (Luka 18:7). Bu nedfenle bu tür dualar gece gündüz hiç ara vermeden sürdürülmesi ve yapılması gereken dualardır. Bizler düşmanımız olan şeytanı bir saniye bile ara vermeden suçlayıp azarlamalıyız; çünkü Vahiy kitabının 12. Bölümünde şeytanın da ‘kardeşlerimizi Allahımızın önünde gündüz ve gece suçladığı’ yazılıdır. (Ayet 10). Eğer şeytan bizi gündüz ve gece suçlamaktaysa, bizler de onu gündüz ve gece durmadan suçlayıp azarlayamaz mıyız?
Gerçek adalet şudur: şeytan bize nasıl davranıyorsa, biz de ona aynı şekilde davranmalıyız. Benzetmedeki bu dul kadının haykırışı, haksızlık yapan kişinin yargılanıp cezalandırılmasına kadar devam etmiş, böylece kadının gözyaşları dindirilerek hakları korunmuş ve kendisine geri verilmişti. Şeytanın dünyayı karıştırmaya devam ettiği günler var olduğu sürece ve dipsiz derinliklere ve ateş gölüne atılmadığı sürece bizler şeytana karşı olan mücadelemizden asla vazgeçmeyeceğiz. Allahımız bizim hakkımızı alıncaya dek ve şeytanın gökten gerçekten şimşek gibi yere düştüğünü görünceye dek ona karşı olan dualarımız asla son bulmayacaktır. Şeytana karşı daha derin nefret duygularına sahip olmamızı Tanrı ne kadar da çok arzuluyor! Şeytanın elinden çektiklerimiz yetmedi mi?!? O bize olan düşmanlığını hayatımızın her adımında bize gösterdi. Bize hem bedende hem de ruhta birçok korkunç acılar çektirdi. Öyleyse hiç sesimizi çıkarmadan veya dua etmeden onun bize yaptığı zulümlere neden katlanmaya devam edelim? Neden şimdiye kadar ayağa kalkıp dua sözleriyle şeytanı Tanrının önünde azarlayıp suçlamadık? Adalet neyse onu aramalıyız. Şeytana hakkettiğini vermeliyiz. Neden sürekli olarak Tanrı’ya yaklaşmıyoruz ve uzun zamandır bastırılan öfkemizi serbest bırakarak düşmanı azarlamıyoruz? Rab İsa Mesih bugün bizden bir şey istiyor; dualarımızla şeytana karşı durmamızı!.

Böyle bir duanın etkisi nedir? Bunun etkisi iki farklı zamanlarda görülür. Birincisi hemen görülenidir. Düşman her ne zaman azarlanırsa Tanrı tarafından bize zarar vermesi engellenmiş olur. Belirli bir zaman sonra tekrar geri gelse de, azarlandığı süre içerisinde herhangi bir saldırıda bulunmaya veya zarar vermeye cesaret edemez. Çünkü çarmıhın sağladığı zafere her sahip çıktığımızda bu zafer bizim için tekrar gerçek olmaktadır. Düşmana karşı her dua ettiğimizde onun işleri Rab İsa Mesih tarafından tekrar mahvedilir ve kendisi Rab İsa Mesih tarafından yeni baştan azarlanmış olur. Bir kez daha dua edersek, şeytan elindeki şeylerden birini daha kaybetmiş olacaktır. Tanrı bizim duamızı bir kez daha işitiğinden, şeytanın menfaati bir kez daha zarara uğramış olacaktır.
Ancak bu etki zaman açısından hemen gelen sonucun ötesine gider. Rab İsa Mesih burada şeytana karşı kazanılacak son zafere vurgu yapmaktadır. Bizler tekrar ve tekrar dua ettikçe Rab de şeytanı tekrar ve tekrar tokatlamakta ve onu yok etmektedir. Ancak bu henüz sonuncusu değildir. Yani, şeytanın bu yenilgileri onun tam ve son yenilgisi değildir. Çünkü şeytan şimdilik sadece geçici olarak sınırlandırılmıştır; ve yapmış olduklarının hesabını henüz vermemiş, diğer bir deyişle, henüz son yenilgisini tadarak cezalandırılmamıştır. ‘Ve Allah onlar için sabırlı olmakla beraber, kendisine gece gündüz feryat eden seçilmişlerinin hakkını almayacak mı? Size derim ki, onların hakkını tez alacaktır.’ (Luka 18:7-8). Burada sözü edilen şey, şeytanın yaşayacağı son yenilgidir. Rabbimiz İsa Mesih’in yeryüzündeki Bin Yıllık Saltanatı döneminde şeytanın dipsiz derinlik kuyusunda nasıl hapsedileceğini biliyoruz. Asıl bundan sonra şeytan Rabbimiz İsa Mesih tarafından sonsuz ateş gölüne atılacaktır. İşte, inananların hakları o zaman alınmış olacaktır. Bu nedenle inanlılar, çektikleri sıkıntı ve üzüntülerin acısı sonsuza dek çıksın diye bugün şeytana karşı çok daha fazla dua etmelidirler. İçinde bulunduğumuz dönem Tanrı’nın sabrettiği dönemdir. Tanrı her ne kadar inanlıların dualarını işitiyor ve şeytanın işlerini sınırlıyorsa da, şeytanı bize bir daha asla saldıramayacağı o son duruma henüz tam olarak getirmemiştir.
Aynı zamanda bu, günün doğuşunun hızlandırılması için inanlıların dua edebileceği bir fırsattır. Bu açıdan, bizim duamızın Tanrı’nın işleyişini hızlandıran bir özelliğe sahip olduğunu söyleyebiliriz. Eğer dul kadın sürekli olarak gelip hakimin kapısını çalmasaydı, hakimin dul kadının hakkını alacaklısından alıp almadığını kim bilebilirdi? Dul kadının sürekli gelişi ve yalvarışı, haklarının kendisine verileceği günün gelişini çok daha hızlandırmıştı. Bizler de bugün aynısını yapmalıyız. Rab burada, ‘Size derim ki, onların hakkını tez (hemen, gecikmeden) alacaktır’ diyor. Burada öyle görülüyor ki, sanki Rab bu sözlerle, Tanrı’nın işleyiş hızının bizim ne kadar sık dua ettiğimize bağlı olduğunu söylemek istemektedir. Eğer dualarımızda şeytanı sürekli olarak azarlarsak, Tanrı bizim hakkımızı daha çabuk alacaktır. Rabbimiz İsa Mesih yeryüzüne tekrar geldiğinde şeytanı göklerden yerin derinliklerine fırlatacak ve elindeki bütün yetkileri ve gücü geri alacaktır. O halde şeytanı azarlayan dua, Rabbimizin yeryüzüne tekrar geleceği günün doğuşunu da hızlandırmış olacaktır.

Bizler genellikle Tanrı’nın her şeyi Kendi isteğine göre yaptığını düşünür ve söyleriz. Bu elbette doğrudur. Ancak doğrunun sadece bir kısmıdır ve tamamı değildir. Tanrı Kendi isteği doğrultusunda işler – bu kesinlikle O’nun ilkesidir; ama her ne zaman bir iş yapacaksa, işe başlamadan önce ilkin her zaman çocuklarından Kendi isteğine duada sempatiyle yaklaşmalarını bekler.
Tanrı gerçekten Kendisiyle çalışacak, işleyecek imanlı insanlara ihtiyaç duymaktadır! O elbette Kendi isteği doğrultusunda her şeyi yapabilecek güçte ve yeterliktedir; ancak O, insanlardan Kendi isteğini (iradesini) istemelerini beklemektedir. Bu olduğu zaman, önceden kararlaştırılmış isteğini çabucak gerçekleştirecektir. Tanrı, O’nun çocuklarının, Kendisiyle birlikte çalışmak istediklerini belirten duası olmadan, yapmak istediği şeyleri tek başına yapmayacaktır. Tanrı’nın isteği ve niyeti şeytanı yok etmektir. İnanlıların hakkını almak elbette O’nun arzusudur. Ne var ki, ilkin çocuklarından O’nun bu isteği doğrultusunda dua etmelerini istemekte ve beklemektedir. Benzetmedeki hakim, dul kadın sürekli gelip hakkını aramadıkça nasıl hiçbir şey yapmadıysa, Tanrı da bugün şeytana karşı dua etmezlerse inanlıların hakkını onlara çabucak vermeyecektir. Bunun niçin böyle olduğunu tam olarak bilmiyoruz, ama Tanrı’nın, çocuklarından her şeyde Kendisiyle birlikte çalışmaya istekli olmalarını istediğini çok iyi biliyoruz. Elbette şeytana yapılacak azarlamalar ve suçlamalar gerçeklere dayalı olmalıdırlar. Ama inanlılar şeytanın saldırısına uğradıklarında, maruz kaldıkları yanlış muameleler için onu Tanrı’nın önünde sert sözlerle azarlamalıdırlar. İşte bu azarlama şeytanı öldüren bir azarlamadır.

Son Günler

Rab İsa Mesih bu benzetmeyi anlatırken sözlerini şu sözlerle tamamladı: ‘Ama insanoğlu geldiği zaman yeryüzünde iman bulacak mı?’ (Luka 18:8). O’nun bu sözlerinden yola çıkarak şunu diyebiliriz ki, Rab İsa Mesih’in yakında tekrar gelişinde, belki de imanlılar arasında bu tür dualarda büyük eksiklikler olacaktır. İmanları olmadığı için bu tür dualar edemeyeceklerdir. Şeytanın gökten dipsiz derinliklere ve oradan da sonsuz ateş gölüne atılmasının çok büyük ve çok zor bir şey olduğunu düşünerek imansızlık edeceklerdir. Romalılar 16:20’deki ‘Barış Allahı yakında şeytanı ayaklarınızın altında ezecektir’ sözü iki bin yıldır hala gerçekleşmezken, Tanrı’nın şeytanın işini benim dualarımla bitireceğini nasıl bekleyebilirim? Rab İsa Mesih’in bu sözlerle söylemek istediği şey şudur: Ben yeryüzüne tekrar geldiğim zaman bu konularda insanların yüreğinde iman bulmayacağım.. Ama son günler dediğimiz bu zaman içerisinde bizler böyle dualar etmeliyiz. Acaba imanlılar arasında böylesine duaların çok az olduğu ve çok büyük imansızlıkların yaşandığı bu günlerde şeytana güç ve mevki kaybettirecek dualar eden birkaç sadık imanlı bizler olabilir miyiz? Biliyoruz ki son günlerde şeytan ve kendisine ait olan kötü ruhlar, yaptıkları kötülüklerde son derece aktif olacaklardır. Bu nedenle bizler şeytana karşı her zaman olduğundan çok daha fazla dua ederek onun saltanatını yerle bir etmeliyiz. Gerçeği söylemek gerekirse, bugün Tanrı’nın çocuklarının yapabileceği bundan daha büyük başka bir iş yoktur. Tanrı’nın hatırı ve kendisinin ruhsal menfaati için şeytana karşı dua etmeye istekli birisi var mı aranızda? Bu kişi sen olabilir misin?
‘Ya Rab, benimle uğraşanlarla sen uğraş. Benimle savaşanlarla sen savaş. Küçük kalkanla büyük kalkanı al, yardımıma koş. Beni kovalayanlara mızrağını ve kargını kaldır. Bana, ‘Seni ben kurtarırım’ de. Canıma kastedenler utanıp rezil olsunlar. Bana kötülük düşünenler utançla geri çekilsinler. Rüzgarın sürüklediği saman çöpüne dönsünler. Rab’bin meleği artlarına düşsün. Yolları karanlık ve kaygan olsun. Onları Rab’bin meleği kovalasın. Çünkü hiç neden yokken bana gizli ağlar kurdular, hiç neden yokken çukur kazdılar… Uyan, kalk savun beni, uğraş hakkım için ey Tanrım ve Rab’bim!’ (Mezmur 35:1-7, 23).

“Yüce Olan’ı kötüleyen sözler söyleyecek, O’nun kutsallarını hırpalayacak” (Daniel 7:25).

Şeytanın, Tanrı’nın çocuklarına saldırmak gibi bir işi vardır. Onun saldırıları hemen bir anda gelmeyebilir. Genellikle gitgide artarak ve yavaşça gelir. Daniel 7:25 şeytanın, Yüce Olan Tanrı’nın kutsallarını nasıl hırpalayacağından, nasıl yıpratacağından söz eder. Gerçekten şerytanın, Yüce Olan’ın kutsallarına karşı, onları yıpratmaya yönelik bir planı vardır. Bu nedenle şunu açıkça görmeliyiz ki, seytanın Tanrı’nın çocuklarının yaşamlarındaki işleyişi çoğu kez farkedilmez, çünkü o, Tanrı’nın çocuklarını yıpratmak ve etkisiz hale getirmek için gizliden gizliye, sinsice çalışmaktadır.

Peki, ‘yıpranmak’ sözcüğü ne anlama geliyor? Bu sözcüğün içeriği, ilkin biraz küçültmek, daha sonra biraz daha küçültmek anlamı vermektedir. Yani bir şeyi bugün biraz küçültüyorsunuz, sonra yarın onu biraz daha küçültüyorsunuz. Böylece yıpranma olayı hemen hemen hiç farkedilmiyor. Bu, bir tür küçültme ve azalma sürecidir. Yıpranma olayı insanın çok güç farkında olduğu bir süreçtir; ancak bu sürecin sonunda ortada hiçbir şey kalmaz. Bu nedenle şeytanın imanlıların hayatındaki bu işleyiş prensibi sonuçta onları tamamen etkisiz hale getirinceye kadar yıpratmak ve hırpalamaktır. Şeytan seni bugün biraz, yarın yine biraz yıpratacaktır. Belki böyle bir şeyin önemsiz olduğunu düşünüyorsun, ama şeytan bu tür bir yıpratmanın sonucunda Tanrı’nın kutsal çocuklarının tamamen yıpranıp etkisiz hale geleceğini çok iyi biliyor.

Bu nedenle Kutsal Kitap Matta 24:12’de bizi şöyle uyarır:

‘Birçoklarının sevgisi soğuyacak.’ Bu soğuma giderek artan bir soğuma şeklinde olacaktır. Yine Kutsal Kitap Resullerin İşleri 16:17-18’de falcılık ruhuna tutsak bir kızın Pavlus’un ve yanındakilerin arkasından günlerce bağırmasından söz eder. Yine Kutsal Kitap Vali Feliks’in Pavlus’tan rüşvet alacağını umarak onu sıksık yanına çağırttığından ve onunla konuştuğundan söz eder (Resullerin İşleri 24:26).

Ve Eski Antlaşma’da Hakimler 16:16’da Delila’nın Şimşon’u sözlerle sıkıştırıp günlerce başını ağrıttığından söz edilir. İşte şeytan da aynen bu örneklerde olduğu gibi inananları günlerce ve sıksık yıpratmaya ve sonuçta etkisiz bir hale getirmeye çalışır. Efesliler 6:13’te geçen ‘kötü gün’ terimi şeytanın yıpratmaya yönelik taktikleriyle ilgili bir terimdir. Şeytanın bizi yıpratmaya yönelik taktiklerini farkedelim ve onun bu yıpratıcı taktiklerine nasıl karşı duralım diye Tanrı’ya danışmalı ve O’ndan gözlerimizi açmasını istemeliyiz.

Özellikle insan bedeni açısından, düşman olan şeytanın Tanrı’nın çocuklarını nasıl yıprattığını kolaylıkla görebiliriz. Bununla ilgili olarak akla iki örnek geliyor: 1- Eyup’un bedeninin hasta düşmesi (Eyup 2:7-8); 2- Pavlus’un bedeninde bulunan diken (2. Korint. 12:7). Bunlar, şeytanın insanların bedenini fiziksel olarak yıpratmasıyla ilgili olarak gösterilebilecek iki klasik örnektir. Birçok hristiyanlar iman edip kurtulduktan sonra çeşitli hastalıklar ve bedensel zayıflıklarla karşılaşıyorlar. Oysa iman etmezden önce onların bu tür sağlık sorunları olmamıştı, ve çok sağlıklıydılar. Eğer Rab gözlerimizi açarsa her zaman Tanrı’nın çocuklarına karşı düzenler kuran biri olduğunu ve bu kişinin şeytan olduğunu açıkça görürüz.

Şeytan sadece insan bedeninde çalışmakla kalmaz, ama aynı zamanda insanın yüreğinde de çalışır. Rab’be ilk iman ettiğinizde kendinizi çok mutlu ve huzurlu hissedersiniz. Ama dikkat etmezseniz ve düşmanın neler yapabileceğinden haberiniz olmazsa, sonuçta bir gün kendinizi garip bir şekilde rahatsız olarak bulacaksınız. Bugün biraz rahatsızlık duyacaksınız. Yarın biraz daha mutsuz olacaksınız; ve sonraki gün deprasyonunuz biraz daha artmış olacak. Böylece huzurunuz yavaş yavaş ortadan kalkacak, sevinciniz tamamen yok olup gidecektir. İşte şeytan bu yolla sizi yorgunluğa ve umutsuzluğa sokarak sizi iyice yıpratır ve etkisiz bir hale getirir.

Şeytan ayrıca sizin ruhsal hayatınızı da yıpratır. Dua hayatınızı yavaş yavaş elinizden alacak ve böylece küçük küçük adımlarla Tanrı’ya daha az ve kendinize daha çok güvenmenizi sağlayacaktır. Sizin daha öncekine nazaran daha akıllı ve zeki olduğunuzu düşünmenize neden olacaktır. Adım adım yanlış yönlendirilerek daha çok kendi yeteneklerinize güveneceksiniz ve böylece adım adım yüreğiniz Rab’den uzaklaşmış olacaktır. Şeytan Tanrı’nın çocuklarına bir defada büyük bir saldırı düzenlemeye kalkışsaydı, imanlılar onun bu işlerini hemen farkederek ona nasıl karşı duracaklarını bilirlerdi. Şeytanın ne denli aşağılık biri olduğunu gösteren görüntülerden bir tanesi şudur ki; şeytan, saldırırken tek ve yıkıcı büyük bir saldırıda bulunmaz. Bunun yerine o daha geniş bir zamana yayılarak, Tanrı’nın kutsallarını yavaş yavaş yapratmayı, onların imanda gevşemelerini ve sonuçta imandan düşmelerini tercih eder. Şeytan Tanrı’ya iman eden insanları yıpratırken, işte bu ‘ sinsice zamana yayma’ yöntemini kullanır.

Şeytan bizim zamanımızı da yıpratır. Resullerin İşleri Kitabında Vali Feliks sık sık Pavlus’u yanına çağırtır ve onunla sohbet ederdi. Feliks bu güçlü ve Kutsal Ruh’un armağanlarıyla dolu Resul ile iki yılı aşkın bir süre boyunca kerelerce bir araya gelip sohbet ettiği halde hala kurtulmuş değildi. Bu, insanları yıpratmak için düşmanın kullandığı bir araçtır. Mesela bugün Pavlus’u konuşsun diye çağırıyorsunuz; Pavlus geliyor, konuşuyor, ama Feliks’e bir şey olmuyor. Bir gün sonra yine davet ediyorsunuz; yine bir şey değişmiyor. Sonraki gün yine çağırıyorsunuz; ve sonuç yine aynı: Feliks’te hiçbir değişim, ilerleme yok. Pavlus iki koca yıl boyunca ‘sonuçsuz, yani beyhude’ bir işle meşgul olmaya mecbur bırakılmıştı. İşte şeytan insanın zamanını ve enerjisini böyle boş şeylerle çalıp götürmeyi çok sever.

Eğer Tanrı’nın çocukları şeytanın hileli oyunlarını farketmezlerse kolayca onun tuzağına düşebilirler. Bu nedenle zamanımızın her bir dakikasını kalıcı ve işe yarayan şeylerle değerlendirmeliyiz. Şeytana zamanımızı çalmaması için uyanık bir şekilde karşı durmalı ve bize sonuçsuz kalacak işler yaptırmasına asla izin vermemeliyiz!

Şimşon’un hataları vardı; ama yine de ne yapıp yapıp sahip olduğu kutsanmayı ve Rab’be olan adanmışlık tanıklığını koruması gerekirdi. Kutsanmanın kaybedilmesi gücün kaybedilmesi; adanmışlık tanıklığının kaybedilmesi de Tanrı’nın huzurunun kaybedilmesi anlamına geliyordu. Şimşon, ‘Tanrı’ya ayrılmış’ anlamına gelen bir Nezirdi. Şeytan Şimşon’un sahip olduğu gücün onun Tanrı’ya kutsanmış olmasından kaynaklandığını biliyordu. Bu nedenle Şimşon’un can damarına dokunabilmek için ilkin onun Tanrı’ya olan kutsanmasını etkisiz hale getirmesi gerekiyordu. Peki, bunu nasıl yaptı? Şeytan bunu adı Delila olan bir kadını kullanarak yaptı:

‘Bu sözlerle Şimşon’u sıkıştırıp günlerce başını ağrıttı. Sonunda Şimşon dayanamayıp yüreğini kadına tümüyle açtı. ‘Başıma hiç ustura değmedi’ dedi. ‘Çünkü ben ana rahmindeyken Tanrı’ya adanmışım. Traş olursam gücümü yitiririm. Sıradan bir adam gibi güçsüz olurum’ dedi.’’ (Hakimler 16:16, 17). Böylece Şimşon, gücünün sırrını açıklamış oldu. Sonuç olarak şeytanın eline düştü ve nesi var nesi yoksa; adanmışlığını, gücünü, Rabbe ayrılmış oldununu gösteren tanıklığını ve Tanrı’nın huzurunu şetanın eline kaptırdı.

Eğer gözlerimiz Tanrı tarafından açılacak olursa, o zaman şeytanın insanları yıpratıp etkisiz hale getirirken her türlü yolla saldırdığını da da görürüz. Şeytan insanın bedenini yıpratır, insanın yüreğini yıpratır ve insanın ruhsal hayatını yıpratır. Birden şiddetli bir şekilde saldırıya geçmez, ama yavaş yavaş, içten kemire kemire, zamanla yıpratır ve sonuçta etkisiz bir hale getirir. Bu nedenle kendimizi şetanın bu tür yıpratmaya yönelik taktiklerine karşı korumamız gerekmektedir. Onun bizi yıpratıp etkisiz bir hale getirmesine izin vermemeliyiz. Tam tersine, attığımız her adımda ona karşı durmalıyız.

Pavlus Makedonya’da İncil’i müjdelerken kendisinde falcılık ruhu bulunan hizmetçi bir kızla karşılaşmıştı. Kız Pavlus ile yanındakilerin ardından giderek yüksek sesle, ‘ Bu adamlar en yüce olan Allah’ın kullarıdırlar ve bize kurtuluş yolunu ilan ediyorlar’ diyerek bağırıyordu. Ve bunu birçok günler yaptı. Fakat Pavlus çok sıkılarak, ruha dönüp, ‘Ondan çıkmanı İsa Mesih’in adında sana emrediyorum’ dedi. Ve aynı saatte ruh çıktı. (Res. İşleri 16:16-18).

Ruhsal alanda Pavlus’un burada gösterdiği gibi, ruhlardan nefret etmemiz gerekmektedir. İnsanlardan değil, ama kötü ruhlardan nefret etmeliyiz. Pavlus bu olayda elbette kıza değil, ama kızın içindeki kötü ruha öfkelenmişti. Kötü ruha kızın içinden çıkmasını emretti. Bu olayda Pavlus, kıza üçüncü kişi gözüyle baktı. Bu nedenle her ne zaman şeytanın insanları yıpratıp hırpaladığını görürsek, Pavlus’un gösterdiği nefrete benzer bir nefret sergilemeliyiz.

Eğer şeytanın sizi nasıl yıprattıgını gerçekten bilirseniz, o zaman Tanrı’dan size bu nefret duygusunu vermesini isteyebilirsiniz. Bu nefret duygusu seytandan tiksinmek ve ona kızmak demektir. Birçok insan başkalarına nasıl kızılacağını çok iyi bilir; ama gariptir ki, şeytana nasıl kızılacağını ve ondan nasıl nefret edileceğini bilmez. Başkaları tarafından kızdırıldıklarında, öfkeden sinir krizlerine dahi kolaylıkla girebilirlerken, düşmanın, yani şeytanın onları nasıl yıprattığından haberleri bile olmaz. Günden güne Pavlus şeytan tarafından yıpratılıyordu; ve sonuçta o kadar çok kızdı ki, kötü ruha karşı durmak için ağzını açtı ve böylece kötü ruh hizmetçi kızı bırakıp gitmek zorunda kaldı. Bu yüzden sürekli olarak asla sessiz kalmayın. Şeytana karşı durmak için sesler yükseltilsin.

Eğer Tanrı’nın çocukları kızmakta artarak şeytana karşı durmak için ağızlarını açsaydılar her şey çok iyi olurdu. Bizler ‘Halleluya!’ diye bağıracağız; yeter ki insanlar seslerini yükseltip şeytana bağırsınlar! Ne kadar güzel olurdu, değil mi!? Ama maalesef bazıları o kadar zayıftırlar ki, şeytanın kendilerini sürekli olarak yıpratmasına izin verirler. Tanrı’nın evlatları şeytana her zaman kızmalıdırlar ve ondan nefret etmelidirler. İmanlılar şeytana kızarak ve ondan nefret ederek onun yıpratmaya yönelik çalışmalarından özgür olurlar.
Şeytanın sizi yıpratmaya yönelik bu tür sinsi saldırılarında sizler genellikle sessiz kalıyorsunuz, sabırlı bir şekilde bu saldırılara katlanıyorsunuz ve sessizce acı çekiyorsunuz. Ve daha sonra kendi içinizde kendinizi o kadar berbat hissediyorsunuz ve o kadar çok öfkeleniyorsunuz ki, sonuçta şeytana şöyle bağırıyorsunuz:

‘Bu kadarı yeter! Artık sana katlanamam! Hayatımdan def olup git!’ Sadece bunu demekle, sadece çileden çıkmakla kurtuluyorsunuz ve şeytanın sizin üzerinizdeki yıpratma çalışmaları o anda son buluveriyor! O halde Tanrı’nın evlatları ayağa kalkmalı, düşmanı reddederek onu azarlamalıdırlar! Bazıları birden kurtulamıyorlar, çünkü hala katlanabilecekleri birazcık ‘güçleri’ vardır. Şeytanın yıpratma ve parçalamaya yönelik saldırılarına katlanmaya devam eden; şeytana, gücünü, sevincini ve ruhsal hayatını çalmasına izin veren bir kişi düşmanın tuzağına düşmüştür. Elbette, şunu iyice anlamalıyız ki, bizler şeytan tarafından kullanılan kişilere kızmamalı; tam tersine, onlara sabırla yaklaşmalı ve hatta onları sevmeliyiz. Ama onların içinde saklanarak sinsi planlarını sürdüren şeytana karşı durmalı ve direnmeliyiz. Eğer onun işlerine karşı durur ve direnirsek, çok geçmeden mutlaka özgür oluruz!

Kötü olan’a karşı durma gücü, onun baskısını fark etmekten gelir. İmanlıların birçoğu, şeytanın saldırılarına maruz kaldığında karşı durup dayanmak isterler; ama kendilerinde bunu yapacak gücü bulamazlar. Bu, onların şeytanın baskısını görememelerinden kaynaklanır. Karşı dursalar da, düşmana karşı seslerini yükseltebilecek gücü kendilerinde bulamazlar. Düşmana karşı durabilmeniz, ondan ne kadar nefret ettiğinize bağlıdır. Şeytana yeterince kızgın değilseniz, ona karşı söyleyeceğiniz sözler havada etkisizce yok olup gideceklerdir. Ama ondan nefret edebilmenizin yolu, sadece ona karşı içinizde büyük bir öfke ve kızgınlık beslemenizdir.

İşte o zaman bu kızgınlığınız sizin gücünüz olur. Ağzınızı açmalısınız ve böylece onun def olup gitmesini sağlamalısınız.
Bu tür bir nefret göksel esinlemeyle gelir. Şeytanın sizi nasıl yıpratmaya devam ettiğini gördüğünüz için ona karşı koyarsınız. Bunu siz farkedip gördüğünüz anda şeytan, hilesinin ortaya çıktığını bilecek ve yıkmaya yönelik umutlarının boşa çıktığını anlayacaktır. Rab bize gerçekten merhamet etsin ki, bizler şeytanın bizi yıpratmaya yönelik işlerini farkedebilelim. Şunu iyice aklımıza sokalım ki, şeytanın saldırılarına sabırla katlanmaya devam edersek, o bu saldırılarına kesinlikle devam edecek; ama ona karşı öfkelenir ve ondan nefret edersek o bizi derhal bırakacak, çekip gidecektir.

unu unutmayalım ki, şeytana ne kadar karşı koyarsak koyalım, ona karşı bağırıp onu azarlamadıkça bu karşı koymalar hiçbir işe yaramayacaktır. Ama sesimizi yükseltir ve düşmana öfkeyle emredersek, o zaman şeytanın bizden ayrılıp geri çekilmek zorunda kalacağını da görmüş olacağız. Eğer bir gün şeytanın ne yaptığını, her şeyi nasıl sinsice planladığını görecek olursak, o zaman ayağa kalkmalı ve yüksek sesle bağırarak, ‘Şeytan, seni reddediyorum! Seni istemiyorum! Çekil, git, def ol!’ demeliyiz. Evet, Tanrı bize bu tür karşı koyma gücü verdiği ve biz bu gücü kullandığımız zaman, hemen etkisini gösterecek, şeytanı karşımızdan uzaklaştıracaktır.
Kitabımızı bitirirken, Efesliler 6:13’ü okumamız gerektiğini düşündüm. Orada Pavlus şöyle diyor: ‘Bundan dolayı, kötü günde karşı koyabilesiniz ve her şeyi yaptıktan sonra ayakta durabilesiniz diye,Allah’ın bütün zırh takımını kuşanın.’ Evet, her şeyi yaptıktan sonra ayakta durmalı, dayanmalı, ve şeytana bizi yıpratıp etkisiz hale getirmeye devam etmesine izin vermemeliyiz! Şeytanın Tanrı’nın çocukları üzerinde ne tür yıpratma çalışmaları sürdürdüğünü görebilmemiz için Rab’den gözlerimizi açmasını istemeliyiz. Şeytana karşı durmak için ayağa kalkalım ve sesimizi öfkeyle yükselterek onu azarlayalım! Ona şöyle seslenelim: ‘Şeytan, bizim üzerimizde hiçbir hakkın ve yetkin yok! Sana karşı duruyor ve Rab İsa Mesih’in adında benden uzaklaşmanı emrediyorum! Beni yapratmana ve etkisiz bir hale getirmene asla izin vermeyeceğim. Def ol ve karşımdan kaybol! İsa adında, Amin!’ Şeytanın üzerimizde sergileyebileceği herhangi bir yapratma girişimini reddedersek ve buna karşı durursak, o zaman Rabbin sağladığı kurtuluşu ve dolayısıyla şeytanın bizi yıpratmaya yönelik saldırılarından özgür oluşumuzu açık bir şekilde göreceğiz!
Böyle bir sözün İsa’nın kanıyla örtülmesi gereklidir. Rab bizi kendi o kutsal kanıyla örtsün! Amin!

SON