Tanrı’nın diri sözü insan oldu, öldü ve dirildi, kefaretiyle günahlılara kurtuluş sağladı.
Hak etmediğimiz bu lütfu değerlendirenler, Tanrı tarafından affedildiler.
Karşılıksız sunulan bu sunuyu yok sayarak günahında direnenler Adil Yargıç tarafından, sonsuz bir yargıya uğrayacaklar.
İnsanlık, kefarete kavuşanlar ve kavuşmayanlar şeklinde ikiye ayrılıyorlar.
Nuh dönemindeki kötülükler aynen günümüzdede sürüp gitmektedir.
Günah dünyada kaynayan bir kazan gibi kaynamaktadır.
Öz niteliği kutsallık olan Tanrı yok sayılmaktadır, dışlanmaktadır.
İnsanlar kurtuluşu başka biçim ve şekillerde aramaktadırlar.
Kendilerini dinler ve dinsel uygulamalar içerisinde bulmaktadırlar.
Ne varki her ne yaparlarsa yapsınlar, günahı affettiremeyeceklerdir.

Günahla iç içe yaşamayı çok kolay ögrenen insanlık,
Yeterliliğini kabakuvvetle, soğukkanlı ve acımasız olan çeşitli eylemlerle bütünleştiriyor.
Neydi binlerce insanla birlikte o yüksek binaları uçakla, yolcularıyla birlikte yerle bir eden sebep?
Nedir bedenlere sarmalanan ve gizlenerek, geride birçok can alan, birçok sakat bırakan canlı bombalar. Neden dir?
Yada neden dir aile içi geçimsizlikler? Bir kaynağı olmalı tüm bunların.
Yüreklerimizi nasırlaştıran, yüreklerimizi taşlaştıran sebebin, asıl kaynağı nedir?
Neden insanlar kendi egemenliklerini ilan ediyorlardı?
Yanıt çok kolay kardeşler
Affedilememiş olmak. Tanrı’sız bir yaşam sürmek. O’nun sevgisinden mahrum kalmak.
Günahın içerisinde, günahla bir arada olmak kardeşler.

Kendilerini biraz daha ılıman gören diğer insanlar,
Kendilerini daha az günahkar sayan o diğer insanlar,
Derler ya hani… tuza bibere dokunmayan insanlar.
Affedilmişlermidir acaba?
Daha mı az günahkarlardır, digerlerinden.
Günah ölçekle belirlenmez.
Tanrı kutsaldır. Günah la asla bir bütünlük içerisinde olamaz.
Günah, günahtır. Günahın büyügü küçüğü yoktur.

Sorgulayın kendinizi derim…
Ben affedilen birimiyim? Ruhumda güvenliktemiyim? Tanrı’nın esenliği ve barışını yüreğimde hissediyormuyum? Günahtan arıtıldığıma eminmiyim? Tüm günahlardan özgürmüyüm?

Günah diye bilinen, o yedi başlı ejderhanın en katı saldırısı Golgota tepesinde gerçekleşti.
Orada İsa’yı Çarmıh’a mıhladılar, kanını akıttılar.
Günahsızlık, günahlılar tarafından cezalandırılıyordu.
Ne varki, Mesih’in o akan kutsal kanı, affedilme gereci olmuştu.
Günaha panzehir di o kutsal kan. Kan güvencemiz olmuştu.
Luk.23: 34a İsa, “Baba, onları bağışla” dedi. “Çünkü ne yaptıklarını bilmiyorlar.”
İsa Çarmıh’ta kanını akıtırken, günahın egemenliği doruk noktasına ulaşmıştı.
İsa’nın kanı günahın kefaretine yeterliydi.
En kötü günahlı insana lütuf kapısını aralıyordu.
İsa neden Çarmıh’ta olduğunu bilmekteydi.
O bir kurban dı, O bir bedel di.
Günahın bedeli, özgür kılınmanın bedeli, sonsuz olmanın bedeli, kurtuluşun bedeliydi İsa.
Günahtan özgür kalmanın, Affedilmenin tek koşulu İsa Mesih’e iman etmektir.
İsa Mesih Rab’dir.

Sevgiyleeeee

Günahlının Tanrı tarafından affedilmesi, göklerdeki melekleri sevindirir.
Buna karşın günahlının bu kutsal affı reddetmesi ise, şeytanı ve onun cinlerini sevindirmektedir.
Affedilen kişi böbürlenmeyi, övünmeyi, iyiliğe karşılık beklemeyi gibi tüm değerleri yok sayar.
Bizler Tanrı yargısını haketmişken,
Günahın içerisinde, günahın esiri olmuşken,
Tanrı’nın lütfu ile affedilmiş bir günahlı bu durumunda, günahıyla yüzleşir ve
İsa Mesih’in Çarmıh’ının önünde kendisini bulur.
Affedilmesinin tek sebebinin o çarmıhta akan kan olduğunu farkeder.
Yşa.43: 25 Kendi uğruna suçlarınızı silen benim, evet benim, Günahlarınızı anmaz oldum.
Rab’bi yüceltir, övgüler sunar, teşekkürlerini bildirir.
Yaşantısı artık değişmiştir.
Günahlı biri iken, affedilmiştir.
Sırtında taşıdığı yük hafiflemiştir, yok olmuştur.
Tanrı ile tanışmanın ve barışmanın verdiği o esenlikle,
Bu sevincini aktarır tüm yaşamındaki insanlara.
Tanrı’nın bizleri nasıl sevdiğini anlatır, müjdeyi paylaşır.
Sevgi ile dolu bir kap gibidir, sürekli taşmaktadır.
Aynı doluluğu başkalarınında yaşamasını amaç edinir.
Kaybolmuş birer koyunduk hepimiz birzamanlar.
Sesi işittik, çağrıyı duyduk, gücü hissettik, güvenliği gördük.
Yanıt verdik korka korka.
Neler olduğunu birçoğumuz anlayamadık bile,
Affedilmiştik, esenlikteydik, güvencedeydik.
İyi Çobon’ın ardından yürüyorduk, O’nunla gönencedeydik.

Affedilmiştik ve özgürdük artık.
Dünyadan özgür, benlikten özgür, günahtan özgürdük.
Arındırılmış saf bir hale gelmiştik.
Özümüze dönmüştük. İlk Adem oluvermiştik.
Yer.34 “Çünkü suçlarını bağışlayacağım, Günahlarını artık anmayacağım.”
Artık yüreklerimizde ne bir kin, ne bir öfke ne bir nefret taşımıyorduk.
Kendimizle barışmıştık, komşularımızı seviyorduk, düşmanlarımızı seviyor, bağışlıyor, hatta onlar için dua ediyorduk
Bu bizmiydik acaba.
Bizler affedilmiştik ve artık affedebiliyorduk.
Ef.4: 32 Birbirinize karşı iyi yürekli, şefkatli olun. Tanrı sizi Mesih’te bağışladığı gibi, siz de birbirinizi bağışlayın.
Kimileri için zordur affetmek.
Affettim ama unutamıyorum der, başaramıyorum çok acı çekiyorum der.
Rab İsa Mesih’in çarmıhta akan o kanıyla nasıl affedildik ve bağışlandık sa,
Bizlerde affetmeyi ondan ögrenmeliyiz.
Karşılık beklemeden, türeklerimizdeki sevginin doluluğunu çevremize aksettirdiğimiz an
Gerçekten özgür olacak ve affedebileceğiz, hiç koşulsuz.

Sevgiyleeeee

Affedilmemekten doğan ruhsal sıkıntı, beden acısından beterdir.
Kişinin ruhunun işkence görmesinden farksızdır.
Hiç bir koşul; ne din, ne töre, ne yasa, nede iyi işler bu durumu değiştiremez.
Affedilememek herzaman acı bir yaşam süreci yaşamamızı sağlar.
Kişinin kardeşinden af dileyememesi,
Kişinin Tanrı’dan af dileyememesi ne büyük bir yüktür.
Sürekli kendisiyle mücadele etmesini gerektirir.
Ruhu ile canı arasında sürekli ikilemler yaşar.
Tanrı’nın kayrasından kaynaklanan affı benimseyememek, görememek, kabul edememek ne büyük bir huzursuzluktur.
Tüm bunları bilmek ve erişememek ne büyük bir bunalum ve huzursuzluktur.

Yaşamımızın her dakikası, iç dünyamızda silinemeyen izler bırakmıştır.
Yapmamamız gereken birçok iş yapmış, günahlı bir yaradılışa sahip olmuşuzdur.
Her insanın şifaya, arındırılmaya ihtiyacı vardır.
Her insan ruhsal açıdan bir hastadır.
Bu hastalığı yok etmek, işlenen günahların Tanrı ve insan önünde itirafıyla mümkündür.
Günahı görüp, alçakgönüllülükle bu itirafı gerçekleştirmedikçe affa sahip olamayız.
Acı çekmeye devam ederiz.

İsa Mesih öğrencilerine çok önemli bir dua öğretisinde bulundu.
Mat.6: 12 Bize karşı suç işleyenleri bağışladığımız gibi, Sen de bizim suçlarımızı bağışla.
Günahlı insanın kutsal olan Tanrı’ya seslenişiydi bu dua.
Kalıcı olan mutluluğun sırrı, affedilebileceğimizi bilmemizden geçer.
Tanrı’mız lütfetmektedir. Sevmektedir. Bağışlamaktadır.
O’nun sağladığı lütfu almak, affedilme esenliğiyle dolmak ne büyük bir sevinçtir.
Peki! Bizler affedebilmektemiyiz ki, af isteyebiliyoruz.
Kendimize sorabilmeliyiz bu soruyu.
Yüreklerimizde kin, nefret, düşmanlık duyguları barındırırken,
Tanrı’dan af dilemek, ne derece doğru olur dersiniz.
Günahlı olan yaradılışımıza, bir günah daha eklemek olmazmı bu davranışımız.

Günahının affenı dilemeyen, aynı zamanda da karşısındakini affedemeyen kişi kendi kendisini esarete atmış bir tutsaktır.
Günahı her an işleyebilir, yaptıklarımızdan zevk alabilir, mutlu olabiliriz.
Fakat bunun sonucunda yüreklerimizde açmış olduğu yarayı iyileştiremeyiz.
Yaptıklarımız, yaşamımızın bir parçası haline gelir ve kurtulamayız.
Tek kurtuluş yöntemi ise; yaptıklarımızı farkedip af dilemektir.
Kederlendirmiş olduğumuz Kutsal Ruh’a sığınıp, bağışlanmaktır.
Günahkarı sevgiyle bekleyen Tanrı, onu kucaklamaya hazırdır.
İsa Mesih’in bizleri günahtan arıtan kanı, günahıhtan kurtuluşumuzun, bağışlanmamızın garantisidir.
Günahın bedelidir Çarmıhta akan o kan.
Bunun dışında arınmanın hiçbir yolu ve yöntemi yoktur.

Sevgiyleeee