Çocuk Vaftizi:

Lütuf Antlaşması İbrahimle yapılırken bu antlaşmaya çocuklarda dahildi ve hatta ailenin erkekleri bu antlaşmanın işaret ve mührünü sünnet olarak üzerlerine aldıklarında yine büyük küçük diye bir ayrımda bulunulmamıştı (Yaradılış 17:10-12). İbrahime olan bereket ve antlaşma, Yeni Antlaşmada yine daha önceden vaat edildiği gibi bütün uluslara ulaştı. 10. ayet “Seninle ve soyunla yaptığım antlaşmanın koşulu şudur: Aranızdaki erkeklerin hepsi sünnet edilecek” demektedir. “Evinizde doğan ya da satın aldığınız her çocuk kesinlikle sünnet edilecek. Bedeninizdeki bu belirti sonsuza dek sürecek antlaşmamın simgesi olacak. Sünnet edilmemiş her erkek halkının arasından atılacak, çünkü antlaşmamı bozmuş demektir (13 ve 14.ayetler)” Elçilerin İşleri 7:8’ de İstefan Tanrı’nın İbrahimle sünnete dayalı antlaşma yaptığını söylemektedir. Yaratılış 17 ve İstefan’ın konuşmasında sünnetin antlaşmanın mührü olması aslında çok önemlidir. Bu antlaşma en üst biçimde “Ben sizin Tanrınız, siz Benim halkım olacaksınız” şeklindedir (Yaratılış17:7; Çıkış 19:5,6; Yasanın Tekrarı 7:6; 14:2; Yeremya 31:33).

Diğer bölümlerde de sünnetin bu anlamda devam ettiğini görüyoruz (Çıkış 6:12,30; Levililer 19:23; 26:41; Yasanın tekrarı 10:16; 30:6; Yeremya 4:4;6:10;9.25) Yani çocuklar dahil önce Tanrı’nın önünde O’na ait bir halk olmaya layıklığın işareti ve mührü olduğu gibi aynı zamanda birlik ve beraberliğin işareti ve mührü oluyordu. Pavlus sünneti imanın doğruluğunun mührü olarak belirtmektedir (Romalılar 4:11; Koloseliler 2:11, 12; Romalılar 2:25-29; Filipililer 3:3) Yani imanla aklanmanın mührüdür. Bu bağlamda yeni antlaşmada antlaşma milletlere açılırken sünnet işareti vaftizle sürdürülmekte ve daha yaygın bir biçimde işaret ve mührü ifade etmektedir.

Bu bağlamda Mesih özellikle küçük çocukların kendisine getirilmesini istemektedir (Matta 19:14; Markos 10:14; Luka 18:16). Hatta göklerin egemenliğinin bu gibilerin olduğunu yani küçük çocuklar gibi olanların olduğunu söylemektedir. (Efesliler 6:1,4; Koloseliler 3:20,21) Pavlus kutsallar diye bahsederken çocuklardan da bahsetmektedir. Kısacası Mesih’teki ailenin tamamı Mesih’le birleşerek Mesih’te herşeyden önce Mesih’i tanımayanlardan ayrılmıştır. Bu illa bu ayrılan kişilerin her birinin Mesih’te mutlaka kurtulmuş oldukları anlamına gelmemektedir. Ama herşeyden önce Tanrıyı tanıyan halkın içine dahil olmaları, Tanrıyı, Mesih İsa’yı, O’nun kurtarışını tanımayan dünyadan ayrılmaları anlamındadır. Tanrı’nın İbrahimle yaptığı lütuf antlaşmasını, İbrahim aracılığı sağlanan bereketi alması demektir.
1.Korintliler 7:14’de “yoksa çocuklarınız murdar olurdu, ama şimdi kutsaldır” ifadesinde de çocuklara o yaşta bir kutsallık kavramı verilmektedir.
Ayrıca Elçilerin İşleri 16:15, 33,34; 1.Korintliler 1:16 (Elç.İşl.10:47,48;11:14) bazı ailelerin ev halkı olarak vaftiz edildiklerini söylemektedir.

Ve Elçilerin İşleri 2:38,39 vaadin bize ve çocuklarımıza olduğunu söylemektedir. Doğal olarak Tanrının lütuf antlaşması anlaşılmadığı ya da bir bütün olarak tek bir antlaşma şeklinde görülmediği ve sünnetin antlaşmanın mührü olarak vaftizle devam ettiği kale alınmadığı takdirde çocuk vaftizininde yanlış değerlendirilmesi ve tam anlaşılmaması söz konusu olacaktır.

Değerli Kardeşim,

Tanrı, yüceliğinin gözükmesi ve övülmesi için İbrahim’i seçti ve O’nun soyu aracılığı ile kendine bir halk oluşturdu.“Ben sizin Tanrınız, siz Benim halkım olacaksınız”.

Burada geçen “Halk” sözcüğünün içine tabiki yetişkinler kadar çocuklar hatta bebekler bile gimektedir. İbrahim aracılığı ile bu halkla bir antlaşma yaptı ” SONRA TANRI ONUNLA SÜNNETE DAYALI BİR ANTLAŞMA YAPTI….”(El.İş.7:8). Bu antlaşmanın içine tüm halk giriyordu. Yani çoluk çocuk dahildi. Bu antlaşmanın işareti ve mühürü olarakta sünnet olmalarını istedi. Ergen erkekler kadar bebeklerde sünnet olmalıydı. Hatta en uygun sünnet zamanını da belirledi Rab “Sekizinci gün, cocuğu sünnet etme zamanı gelince, Ona İsa adı verildi…”(Luka 2:21). Mesih’de bu antlaşmanın altında doğan bir bebek olduğu için sekizinci gün sünnet olmuştu.

Sünnet, aynı zamanda birlik ve beraberliğin işareti ve mührü oluyordu. Bu nedenle Ataları gibi, babaları gibi çocuklarda, bebeklerde Diri Tanrı’nın halkı içinde dahil olmalıydılar.

O zamanki Antlaşmanın mühürü ve işareti olan sünnetin yerini Yeni Antlaşmada vaftiz almaktadır. Sünnetsiz bir bebek nasıl Eski Antlaşmada murdar oluyorsa” “yoksa çocuklarınız murdar olurdu, ama şimdi kutsaldır”(1.Korintliler 7:14) bu zamanda yeni doğmuş bir bebeğin murdar olmaması için vaftizinde bir sakınca yoktur. Bebek vaftizi, Mesih’in kurtarışını tanımıyan bu dünyadan ayrılmayı kapsar. Yoksa vaftiz bebeğe bir iman katması anlamında değildir.

Rab beni sevdi ve seçti. Kendisine iman etmem için bana iman armağanı verdi. Şimdi Rab, benim araılığım ile oğlumu Lütuf Antlaşmasının altına aldı ve bereketledi.

Sevgi ve Esenliğin kaynağı RAB hepimizi ailesiyle bilikte kutsal kılsın!

Değerli Kardeşim,

Bir önceki yazımda bebek vaftizi ile ilgili soruna yanıt vermeye çalışmıştım. O bölümü tekrarlıyorum:

“O zamanki Antlaşmanın mühürü ve işareti olan sünnetin yerini Yeni Antlaşmada vaftiz almaktadır. Sünnetsiz bir bebek nasıl Eski Antlaşmada murdar oluyorsa” “yoksa çocuklarınız murdar olurdu, ama şimdi kutsaldır”(1.Korintliler 7:14) bu zamanda yeni doğmuş bir bebeğin murdar olmaması için vaftizinde bir sakınca yoktur. Bebek vaftizi, Mesih’in kurtarışını tanımıyan bu dünyadan ayrılmayı kapsar. Yoksa vaftiz bebeğe bir iman katması anlamında değildir.”

Kutsal Kitaptan benim çıkarttığım sonuçların tümü “Lütuf”a dayanıyor. Bu konuda da bana iman veren, beni vaftize yönelten hep bu Tanrı’nın lütfudur. Kişi “Doğal” kişiyken, onu “Ruhsal” kişi yapan da Kutsal Ruh’tur. Bu bağlamda iman konusundaki düşünce ve eylemlerinde kişi, Rab’bin denetimindedir diye düşünüyorum. Bu bakımdan sizin “Kendi tercihimizle de seçimimizi yaptık ve vaftiz olduk” cümlesine katılmıyorum. Tanrı, kendi yüceliğinin övülmesi için kişileri kullanıyor ve kişinin yaptığı seçimlerde de mutlak egemenliğini sürdürüyor. Yani ruhsal kişiyi vaftize yönelten Kutsal Ruh’tur. Eğer bu cümlene katılsaydım bebek vaftizi konusunda bende senin gibi düşünecektim. Yani bizim faklı düşünmemizin nedeni vaftiz olma kararında kimin egemen olduğudur.

Bu nedenle bebekler vaftiz olduklarında ya da öncesinde hiç bir süreçten geçmiyor. Ailesinin aldığı bebeği vaftiz ettirme kararının içinde o bebeğin ileride edineceği bir iman ile ilgili bir yaptırım ya da karar yok. Bu vaftizle sadece Tanrı Halkı’nın arasına katıldığının bir göstergesidir.

Hristiyan ilahiyatçıların hala tartıştığı bu konuda benim Kutsal Kitaptan algılamam böyle. Dilerim yüreğimdekileri anlaşılır bir şekilde kaleme almışımdır!

Konumuza dönersek: İbrahim’le yapılan Antlaşmanın işareti ve mühürü olan sünnet yerini Yeni Antlaşmada vaftize bırakmıştır. İbrahimle yapılan antlaşma sadece ulusal yönü olan bir antlaşma değildi. Burasi çok önemli: Bu aynı zamanda temeli ruhsal olan bir antlaşmadır.

Tamam, Kutsal Kitapta vaftiz olanların hepsinin yetişkin bireyler olduğu açık bir şekilde kaleme alınmış. Buna itiraz edilemez zaten. Kiliselerde, vaftiz töreninden önce yetişkin kişiden imanını bildirmesi istenir. Ancak vaftiz töreninden sonra kişi topluluğa katılır.

Ama bebek vaftizinde bunların olması gerekmiyor ki? Yani bebekten iman ikrarı yetişkinlerde olduğu gibi istenemez. Hepimiz, yeni doğmuş bir bebeğin daha konuşmayı bilmezken iman konusunda bir aktivite gösteremiyeceği gerçeğini kabul ederiz değil mi?

Ama bebek vaftiz olduğunda topluluk, tıpkı yetişkin vaftizinde olduğu gibi bebeği bağrına basar. Ruhsal anlamda o bebekte Lütuf Antlaşmasının altına girdiği sabitlenir.

Eski Antlaşma nasıl sadece İbrahimle sınırlı kalmamıştır. İbrahim aracılığı ile oğulları da bu antlaşmanın altına girmiş oluyordu. Üstelik Tanrı daha İbrahim’in oğulları dünyaya gelmeden, daha bir ulus olmadan bu antlaşmanın altına girdiler. İşte bizim bebeklerimizde, biz anne babaların dahil olduğu Lütuf Antlaşmasının altına girdiğinin bir göstergesi olarak çocuklarımızı vaftiz ettirmeliyiz diye düşünüyorum. Benim oğlum 17 yaşında. Oğlum da benim aracılığım ile bu Lütuf Antlaşmasının altına girdiğini düşünüyor, diliyor ve iman ediyorum…

Bebekler vaftiz olduğunda yeniden doğuş tabiki gerçekleşmez ama Tanrı’nın yeniden doğuşu da kapsayan antlaşma vaadi temel alınarak bu antlaşmanın altında vaftiz edilebilir. Yani bu vaat, vatfizin yapılış anınyla sınırlı değildir.

Değerli Kardeşler,

Hepimizin bildiği gibi Vaftiz bir sakrementtir. Yani Ruhsal bir gizemdir. Görünmeyen Tanrı, kendini ve kendi işlerini açıklamak için görünen yaratılışı kullanır. Tanrımız da rusal gerçeklerini fiziksel olan şeylerle bizlere açıklamayı uygun görmüştür.

Eğer bizler yaratılışa bakıp Tanrı’yı ve O’nun lütfunu göremiyorsak zaten vaftizin de bizler için bir anlamı kalmaz. Aynı şekilde Tanrı’nın bu sağlayışındaki ruhsallığı da göremiyorsak vaftiz bizim için sadece bir tören olarak kalacaktır.

Vaftizi sadece bizim kilise içindeki bir tanıklığımız olarak görüyorsak büyük bir yanılgı içindeyiz demektir. Vaftiz olarak Tanrı’ya ne kadar sadık olduğumuzu göstermiyoruz. Tanrı, vaftiz aracılığı ile bize ne kadar sadık olduğunu gösterir. Rab’bin sofrasında olduğu gibi bizler Rab’be bir şeyler sunmuyoruz. Vaftiz sırasında Rab bizlere gelir.

Bir yetişkin Tanrı’ya gelemiyorsa bir bebeğin Tanrı’ya gelmesini de tabiki bekleyemeyiz. Nasıl bir yetişkin vaftiz olduğunda Tanrı kişiye geliyorsa; bebek vaftiz olduğunda da Tanrı bebeğe gelir.

Öyleyse nedir bebeklerin Vaftiz edilmesine karşı duruşun nedeni? Vaftizin amacının sadece bir iman ikrarı olduğu düşüncesidir. Yani vaftizin sadece fiziksel boyutunun öne çıkartılarak ruhsal boyutunun zayıflatılmasıdır.

Vaftiz, Tanrı lütfunun bizlere sunuluş şeklidir.

“Çünkü iman etmemiş koca karısı aracılığıyla , iman etmemiş kadın da imanlı kocası aracılığıyla kutsanır. Yoksa çocuklarınız murdar olurdu. Ama şimdi kutsaldırlar.” (1.Korintliler.7:14)