Bu konu Türkiyenin neresinde olursanız olun her zaman radikal kesimler tarafından tehdit edilmenize yol açacak bir konu. Gerçek durum bu ülkede böyle. Coğu devlet dairesinde bile devlet memurları sırf bu yüzden size karşı tavır alacak.

Ben bir müslümanım ama yazdıklarınız cok dogru bu ülkedeki müslümanlar adamı dininden sogutuyor.

Sevgili kardeşim Evangelist’in geçen gün okuduğum ve “ezber” bilgi ile zihni meşgul olmuş o gence “iyi düşünmeler!” dileği, ne kadar iyi bir dilek! O yazıyı biraz önce yine okudum ve bu sefer de, Evangelist kardeşin kullandığı iki kelimelik bir tarifi bilinç alanımda ışıldadı ve yeni bir şey farketmenin sevinci ile içimden geldiği gibi güldüm! Gülerken yanımda kimse yoktu; olsaydı eğer, gülüşümün sebebini merak ederdi sanırım; “aklından zoru mu var?” gibisinden!

Bazen muzip bir fikir aklıma gelince, o düşünce ile düşünürken gülerim; haksız güldüğümün farkına varınca da, utancımdan, “acaba beni kimse gördü mü?” diye utangaç utangaç, etrafıma bakınırım! Galiba çok garip bir insanım ben! Bana sevinç verecek şeylerin hangilerinin iyi, hangilerinin kötü olduklarını öğrenme süreci içindeyim galiba! Muzip fikirler, şeytansı olduklarını farkettirmeden, insan aklına estikleri vakitlerde insanı kahkaha krizlerine sokacak türden..!
Ama insanı ruhen büyütmedikleri gibi, şeytansı bir sinsilikle ve kurnazlıkla düşünüldükçe kendilerini insana benimsetirler. İNCİL’de bu tür sevinmelere “haksızlıkla sevinmek” denildiğini anımsıyorum şimdi! (I.Korint. 13:6).

‘Haksızlığa sevinmek ” bağlamında düşünürken, ” haksızlıkla sevinmek” de varmış! İnsanın zihninde şimşek hızıyla çakan bir fikir, sinsi gülüşleri, altında ilk hareketlerini böyle gösteriyor! Ama Evangelist kardeşimin o gence söylediği o söz, önce kendisinde düşünülürken kendisini mutlu etmiş, ama düşündüğünü sözle o gence ifade edişi, genci düşündürmüş, düşündürmüş, düşündürmüş..! Belki de, o genç, hâlâ onu düşünüyor? Ben de, düşünüyorum; ama sevincim farklı, gülüşüm de, farklı! Çünkü hakikat Ruhu’ndan gelen düşünceler insan yüreğinde düşünülürken sevgi, sevinç ve gülüşlerle dışarı yansır! O halde iyi olan şey, ilki değil; asıl budur! Delikanlının ezberi bozulmuş! Ben, Mesih imanlısı olarak, hakikatten olmayan ezber bilgilerimin bozulmasına tanık oldukça seviniyorum! Ve o sevinçle gülüyorum! Kimse beni deli sanmasın diye de, etrafıma bakınmıyorum. Gülüşümün nedenini soracak olanlara da, hakikat sevgimi ve sevincimi paylaşmağa kendimi engelleyemiyorum! Çünkü hakikat sevgisi ve sevinci, paylaşılacak güçtedir. Yüreklerimizi hakikate açtıkça seveceğiz ve sevinip onunla güleceğiz. Amin.

@türkiye_1919 19700 wrote:

Hiçbir toplumun dini olamaz, iki insan arasında bile sayısız fark varken milyonlarca insan elbette aynı kefeye konamaz,etrafımıza baktığımızda “ben müslümanım,ben hristiyanım” diyen insanların kendi aralarında bile dağlar kadar fark olduğunu görüyoruz. Birbirlerine birçok konuda karşıt gibi görünenler aynı dindenim diyebiliyor,ama bunun hangisi gerçekten o dinden,bu tam bir muamma. Onu sadece yaradan bilir. Ayrıca niye bu kadar isimlendirme meraklısıyız anlamıyorum, yok türkler müslümanmış, yok türkler hristiyanmış bla bla bla… Bu kadar farklı tipte insanın olduğu bir yerde neden bu genellemeler…? Bir kısmı ben türk değilim, türkiyeliyim der, öteki ben türk değilim,…. ırktanım der,bu böyle sürüp gider. Tamam hangi ismi beğeniyorsan beğen, al senin olsun ama şu gerçeği herkes kabul etmeli, hepimiz İNSANIZ ve bir YARADAN var. Sen kendine ne dersen de, niyetin yaradanın arzu ettiği gibi iyi olsun da… Elbette eninde sonunda O istediğini doğru yola ulaştıracaktır. Kimimizi bayağı bi dolaştırır ama gerçekten İYİ’ysen bi şekilde O seni doğru yola ulaştırır dolambaçlı bile olsa o yol.

“Elbette eninde sonunda O istediğini doğru yola ulaştıracaktır” diyorsun dostum. Bunu biraz daha iyi irdelemeni rica ediyorum. Bu doğru olabilir mi? Doğru ise, Tanrı adil olabilir mi?

Bu öğreti İslâm’da yer alıyor ama Tevrat, Zebur ve İncil’de yoktur. “Tanrı istediğini kurtarır, istediğini saptırır” sözü ancak Şeytan’a yakışır. Adil ve sevgi dolu bir Tanrı’ya yakışmaz.

Yazılarınızdan anladığımın özeti, halk arasındaki şöyle bir söylemle de ifade ediliyor: “Paranın ve imanın kimde olduğu belli değil”. Yani, “Müslümanların da, Hristiyanların da bazıları kurtarılacaktır. bazıları ise kurtulmayacaktır. Bunu Tanrı’dan başka kimse bilemez”

Olur mu? Tanrı kullarını karanlıkta bırakır mı? Piyango çıkarsa ne âlâ! Rab Tanrı ışık vermeden, doğruyu göstermeden, hiçbir ikaz olmadan, kılıcını çekip yargılayacak, istediğini kurtaracak, istediğini cehenneme atacak. Böyle bir Tanrı’ya, ucunda cehennem bile olsa, ben tapmam kardeşim. O’nun huzurunda boyun bile eğmem.

Benim Tanrım sevgi dolu olduğu gibi adildir de. Doğruları insanlara peygamberler vasıtası ile bildirmiş, ama Şeytan da boş durmamış, sahte peygamberler üretmiş ve boş lâflarla “Tanrı’dan” diye göndermiş. Bu yüzden insanoğlu seçim yapmak zorundadır. Hangi öğreti doğru, hangi öğreti yanlış? Hangisi Tanrı Kelâmı’dır? Hangisi alıntı, çalıntı ve saptırmadır?

İnsanoğlu, bir son an golü yememek için, ani bir sürprizle karşılaşmamak için, bu dünyada iken “Cennetlik mi?” yoksa “Cehennemlik mi?” olduğunu bilmek ister. Tanrı da, ancak böyle bir şeyin adil olabileceğini bildiği için, insanlara, bu hayatta, bu bilgiyi sunmuştur.

Tevrat, Zebur, İncil ve Kuran’ı okuyan herkes, hangi ırktan olursa olsun, bir şeyle karşı karşıya gelir. İlk 3 uyum içerisindedir, ama 4.sü tam zıt. Ya ilk üşü kabul edip 4.sünü atacaksın; ya da 4.yü kabul edip ilk üçü atacaksın. Öyle beleşten, “Biz her dine, her peygambere saygılıyız. Bütün Kitaplara inanırız” deyip de, bu Kitapların tam tersini öğreten bir başka kitabı ‘Tanrı Kelâmı’ diye bağrınıza basamazsınız. Ya ilk üçü Şeytan’dandır, ya da sonuncusu. Buna karar vermelisiniz.

Hakikaten arayan bulacaktır. Tanrı kendisini ona bulduracaktır. Ve herkesin de O’nu bulmasını istiyor. Ama böyle olduğu halde, kurtulanların sayısı çok az olacaktır. Çünkü, “dindarım” diyenler dahil, Tanrı’yı hakikaten aramıyorlar.

Nitekim, Kutsal Kelâm da bunu defalarca dile getirir: “Rab göklerden bakar oldu insanlara. Akıllı, TANRI’YI ARAYAN BİRİ var mı diye. Hepsi saptı. Tümü yozlaştı. İyilik eden yok. BİR KİŞİ BİLE YOK!” (Mezmur 14:2-3).

Soru şu: Hiç kimse olmasa bile, sen olur muydun? Hiç kimse Tanrı’yı aramasa bile, sen arar mıydın? Bulduğunda da, her ne pahasına olursa olsun, O’nun yolunu takip eder miydin? Nefret edilsen de, hakarete uğrasan da, evlâtlıktan reddedilsen de, tüm mirastan mahrum edilsen de, hatta dayak yesen, ölümle tehdit edisen, işten kovulsan; sen o ‘Tanrı’yı Arayan Kişi’ olur muydun? İşte biz, o kişileriz. Bizlere “Tanrı’nın Çocukları” deniliyor. Biz dünyadan geçtik, Rab için yaşıyoruz ve seni de bu Ebedî Hayat’a ve Kutsallığa davet ediyoruz.

Rab seni bereketlesin, ışığıyla aydınlatsın. Sevgiler.

Sevgili aNGeeLLy,
Yüreğinin kapısını İsa Mesih’e açtın ve onu Rab ve Kurtarıcın olarak yaşamına aldın. Vermiş olduğun bu karardan dolayı seni sevgiyle kucaklıyorum ve kutluyorum. Hayatta vermen gereken en önemli kararı verdin, adın göklerde Yaşam Kitabı’na yazıldı, sonsuz yaşam senin artık. Göklerde melekler bunun için seviniyorlar, coşuyorlar. Artık Rab’bin ellerinde güvendesin. O senin yaşamında, yüreğinde çalışmaya başlayacak, seni ruhsal olarak büyütecek, güçlendirecek. O’nun elini sımsıkı tut ve hiç bırakma.

Bu iman yolculuğunda Rab’bin seni bolca bereketlemesini, karanlıkta bulunan insanlara ve çevrene ışık ve bereket olarak kullanmasını diliyorum.

‘Korkma, çünkü seni kurtardım. Seni adınla çağırdım, sen benimsin.
Suların içinden geçerken seninle olacağım. Irmakların içinden geçerken su boyunu aşmayacak.
Ateşin içinde yürürken yanmayacaksın, alevler seni yakmayacak. Çünkü senin Tanrın, İsrail’in Kutsal’ı, seni kurtaran Rab benim’ (Yeşeya 43:1-3(.

Sevgilerimle