Hayallerimi çiziyordum beyaz duvara;
Siyaha boyayıp
Sönük bir ışık yapıyordum,
Fırtınadan kurtulan bir gemi
Anakarayı bulmak istiyordu
O çizgilerde.

Yaralanmıştı,
Denizin ortasında
Çorak bir ada ona yetmezdi
Çünkü orada
Yalnızca ömür tüketirdi.
Mesele ömür tüketmek değil
Anakarayı bulup
Yeniden denizlere açılmaktı.

Ama kaptan korkaksa
Küçük ada cennet gibi gelirdi.
Gemi çürür,
Kaptan ölürdü adacıkta!

Bu ölümlü varoluşumun
Günahkar çığlığıydı.

Şimdi beyaz duvarların üzerine
Hayallerimi çizerken zorlanmıyorum.
Beyaz duvarlara çarmıh çiziyorum
Ve bir rüzgar esiyor
Babam Tanrı’dan anakaraya doğru.
Tüm düşün sistemi iflas ediyor kaptanın

Bu, çarmıhla
sonsuz yaşama kavuşan
Varoluşumun
Ebedi şenlenişidir.

K.Ulaş