Babamı Affedemiyordum
- Bu konu 4 izleyen ve 7 yanıt içeriyor.
-
Yazılar
-
Aylin’in Tanıklığı
Babamı Affedemiyordum
Bağışlamak kimi zaman bazı insanlar için çok zordur. Mesela ben Rabbimi bulmadan önce, marifetmiş gibi ne kadar kinci olduğumla övünen biriydim. Bağışlamak zayıf insanların işiydi ve kişiyi her zaman kullanılabilir yapıyordu. Tek kalemde silerdim karşımdakini. Silmek istediğim insanlardan biri de babamdı. Çünkü ondan nefret ediyordum. İflas etmişti, sahip olduğumuz herşeyi onun aptalca hırsları yüzünden kaybetmiştik. Yetmiyor gibi her gün içki içiyor ve bizi evden kovuyordu. Evden kovmasının nedeni de özellikle geceleri bizi ve kendini öldürmekten korkmasıydı (bunu ilk başlarda söylememişti). O kadar çok çekilmez bir hal almıştı ki hayat, tek istediğim şey onun ölmesiydi. Nefret ediyordum ondan. Hatta bir gün, onun yine çok içtiği bir gün ellerimi kaldırıp şöyle demiştim: ” Varya yukardaki varmısın yokmusun bilmiyorum ama şu bi kaza geçirsin o zaman inanıcam varlığına ”. İki saat sonra babamın kaza haberi gelmişti. Kardeşime söylediğim ilk şey: ‘Eyvah Tanrı varmış!!!!
‘Tanrı’nın varlığına ikna olmaya başladığım bu dönem içinde zaten uzun süredir incil okuyordum ve arkadaşlarım yılmadan bana Tanrı sevgisinden bahsediyordu. Uzatmayayım, kalbimi açtım ve İsa Mesih’i Rabbim ve kurtarıcım olarak kabul ettim. Artık her hafta kiliseye gidiyordum ve bu gerçekten bana çok iyi geliyordu. Ama bir gün kilisede dua ederken bir arkadaşım yanıma gelip nefret ve affetmekle ilgili bir sorunum olduğunu hissettiğini söyledi. Evdeki sorunları anlatmamıştım onlara, herşeyi anlattım. Aldığım yanıt hiç hoşuma gitmemişti, babamı affetmem gerektiği söyleniyordu. Sırf bu yüzden bile vazgeçebilirdim İsa Mesih’in yolundan. Ama arkadaşlarım yılmadan dua ettiler benim için.
Kısa süre sonra artık babam için , onun huzur bulması için ağlaya ağlaya dua eder hale gelmiştim. O kibirden, kinden ve nefretten eser kalmamıştı yüreğimde. Rabbin hayatımdaki ilk mucizesi bu oldu. İkincisi de babamdaki değişiklik oldu. Bir gün bizi yanına çağırıp yaptığı herşeyden dolayı bizden özür diledi. Artık iyi bir baba olacağım söz dedi. Ve tuttu sözünü. Ve üçüncü mucize iflas eden babama hiç ummadığımız bir arkadaşı yardım etti ve babam bataktan kurtuldu. Evet maddi olarak çok şey kaybettik, ama sokakta kalmadık ve en önemlisi ben babamı kazandım. Artık onu çok seviyorum. Ve aramız inanılmaz iyi. Öyle ki çevremizdeki insanlar imrenerek bakıyor bize. Rabbe şükürler olsun ki bizim yüreklerimizi yeniden yoğuruyor sevgisiyle. İşte bu yüzden çok seviyorum ” TANRI SEVGİDİR ” sözünü
Ah Aylin kardeş, ben de senin gibiydim amcamı ve teyzemi ölünceye kadar affetmeyeceğimi sanırdım .O yücelerin yücesi RAB her şeye kadirdir. Önce korkunç bir acı verdi ,bundan kurtulmak için yalvardığımda da bana yardım etti ve onlarla barışıp sırtımdaki o korkunç yükü attım. Simdi bir kuş gibiyim. Hamdlar olsun RAB’be O’ndan başkası bu mucizeyi yapamaz.
Ben babama karşı bir nefret besliyorum.Onu yıllarca hiç affetmedim hala da görüşmek ve adını duymak istemediğim tek insandır.
İleride affeder miyim bilmiyorum ama zor.İsa affedin diyor,başkalarını yargılamayın.Biliyorum ama…
saygılarımla
Quote:‘Sevgili Dilbera dersimi kardeşimiz, eğer bağışlamakta güçlük çekiyorsanız bu sorununuzu Rab’be götürün, size güc vermesi için O’ndan yardım isteyin. Bunu kendi gücünüzle yapamazsınız, Tanrı’nın yardımına ihtiyacınız vardır. Sizin yapmanız gereken tek şey bağışlamak için kararlı olmak.. Bağışlamak bir süreçtir, birden olmayabilir. Siz bir adım attığınız zaman Tanrı ikinci adımı atacak, size gereken gücü ve cesareti verecek ve özgür kılacaktır.’
Rüzgar kardeşimizin bu önerdiği tutum, en doğru tutum. Affetmek zorla, nefsin kendi çabalarıyla olabilecek bir şey değildir. Affı kalpte Rab doğurtur. Ve sadece kendiliğinden öyle bir şeyi başaramayacağının farkına varıp, mütevazice Rab’be sığınmış bir kalpte olur öyle bir mucize.Hiç zorlama kendini kardeşim… bunu kendi çabanla başaramayacağının farkına varmaya başladığın an… kendiliğinden seni terkedip gidecektir yavaş yavaş. Bir yaranın kapanışının sürecine benzer bir süreçle. İnsanda kendi aczinin farkındalığı Rab’bın müdahelesinin başlangıç noktasıdır. Ama aczi kabullenmek derin bir tevazuyu gerektiren bir şey. Tevekelli değil, tüm maneviyat tarihinde tevazu dillerden düşmeyen bir meziyet olmuştur hep. : – )
Öneriniz için teşekkür ederim. Uzun süre önce adını evde anmayı yasakladım diyebilirim.Uzun tartışmalardan sonra bir daha ondan bahsetmedik.Yaptığı kötülükleri -varsa- tanrıya havale ediyorum.
Yinede ilginiz için teşekkür ederim.
Bir şey sormak istiyorum aslında.Birey yaptığı kötülükler ve adaletsiz davranışlarından ötürü tanrı tarafından bağışlanabilir mi? Bağışlanması yaptığı kötülükleri yanına kar bırakmaz mı ?Hesabını verecek midir mesela ?
Saygılarımla
- Bu konuyu yanıtlamak için giriş yapmış olmalısınız.