Mesih’le Birlikte Çarmıha Gerildik…
(Carlos Madrigal)


Her şey Tanrı’yla birlikte diyalog kurmakla bitmez. Bu, hayatımızın tamamen O’nun olması için ilk adımdır. Esas hedef her an, her durumda, her koşulda Mesih’i yaşamak!

Geçenlerde, İncil’le ilgilendiği için bütün yaşamı alt üst olan biriyle ilgili haberde: ‘Hayat koca bir haç olup üzerüme yıkıldı’ ifadesi geçiyordu. Mesih’I yaşamak dinmeyen bir mücadeledir. Bu mücadele, Tanrı’nın isteğini yerine getirme arzusu ile benliğimizin bir çatışmadır. Acaba biz inanlılar, Mesih yolunda karşılaştığımız bu zorluklar karşısında aynı şekilde düşünüyor muyuz? Bizler de hayatı üzerimize düşen bir haç gibi mi görüyoruz?

Mesih bende yaşıyor

Kurtuluş gibi yeni yaşam da Tanrı’nın bir lütfudur. Lütuf bir armağandır. Tanrı, kendi kutsallığında yenilenen yaşamın gücünde yaşamamız için, zaferi zaten bize bir armağan olarak verdiğini kabul etmemizi ister. .Bu doğrultuda, İsa Mesih’I her an yaşamak MESİH’İN KENDİSİNİN BİZDE ÖZGÜRCE HAREKET ETMESİNE İMKAN TANIMAK DEMEKTİR! Bu gerçeği en etkileyici şekilde dile getiren özet Galatyalılar 2:20’dir.



‘Mesih’le birlikte çarmıha gerildim. Artık ben yaşamıyorum, Mesih bende yaşıyor. Şimdi bedende sürdürdüğüm yaşamı, beni seven ve uğruma kendini feda eden Tanrı Oğlu’na imanla sürdürüyorum.’

Mesih’e iman eden kişi, yeni yaşamını artık yalnız sürdürmüyor. İçinde iki kişi vardır. Kendisi ve İsa Mesih. İkisi de karar verebilecek güçte, ama inanlı (doğal benlik olarak) kendisini yanlışa sürükler. Yaşamının dizginlerini İsa’ya verdiği zaman ise, onu doğruluğa veren yaşam doluluğuna kavuşturur. Tıpkı bir araba içinde iki sürücü gibidir. Birisi hep hatalı, diğeri ise kusursuzdur. İkisi birden araba kullanamazlar. Kusursuz olan (İsa) durumu asla zorlamıyor; öteki sürücünün (benliğimizin), direksiyonu kendisine vermemizi bekliyor. Direksiyonu, kontrolüne aldığı zamanlarda, aracı doğru yola sokuyor. Ama benlik kabadır ve birçok durumda, direksiyonu zorla İsa’nın elinden alıyor. Kaza yapa yapa, ne kadar hatalı olduğumuza kanaat getirene kadar, nedense İsa’ya tam güvenmeyi (iman etmeyi) öğrenemiyoruz, kendimizi O’nun ellerine tamamen teslim edemiyoruz. İşte tam teslim olduğumuz zaman Pavlus’un anlattığı durum bizde gerçekleşiyor: ‘Artık ben yaşamıyorum, Mesih bende yaşıyor!’



Rab’be tam güvenip Kendisine teslim olma olayını İsa şu şekilde açıkladı:

‘Ardımdan gelmek isteyen, kendini inkar etsin ve hergün çarmıhını yüklenip BENİ izlesin’ (Luka 9:23).

Ama bu nasıl olur? Ben yine ben değil miyim? Zihinsel olarak intihar mı edeceğim? Hayır! ‘Kendini inkar etmek’ kavramı yanlış anlaşılırsa, bize fazla ağır gelebilir. Kendimizi inkar etmekten söz ederken, demek istediğimiz Uzadoğu dinlerinde olduğu gibi, her türlü arzu ve isteği yok etmek değildir. Ama incil, İsa Mesih’in çarmıhtaki ölümüyle cehennemden kurtulmakla birlikte, günahlı varlığımızın da çarmıha gerildiğini bildiriyor.

Günahlı varlığım çarmıha gerildi
‘Artık günaha kölelik etmeyelim diye, günahlı varlığımızın ortadan kaldırılması için eski benliğimizin Mesih’le birlikte çarmıha gerildiğini biliriz’ (Romalılar 6:6).

Bu, çarmıh zaferine dayanarak günahlı isteklerimizi reddetmek için özgür kılındığımız demektir! Dolayısıyla kendimizi inkar etmek günahı ve Tanrı’dan bağımsız bir yaşamı reddetmek demektir. Bu, bizi böyle özgür bir yaşama kavuşturuyor ki, arzularımız İsa’nın arzularıyla güçleniyor ve doğruluğu seçmek özgürlüğüne sahip oluyoruz.