Yeni Antlaşma acıdan söz ettiğinde, bu acı genellikle kişinin inancı nedeniyle başkalarının elinden çektiği acıdırBunun böyle olma nedeni büyük olasılıkla bir taraftan zulmün Mesih’e güvenenlere özgü olması; bir taraftan da böyle bir muameleye maruz kalmanın intikam duygularını uyandırmasıdır. İnanlıların zulüm konusunu Tanrı’nın tasarısı çercevesinde anlamaları ve hangi karşılığın hem acı vereni hem de acı çekeni eğiteceğini öğrenmeleri önemlidir.

ACIYI AMAÇLAMAK

Yeni Antlaşma’daki en çarpıcı ifadelerden biri, İbraniler bölümünde bulunur. Yazar, inanlıların imanları nedeniyle yaşadıkları acıları sıraladıktan sonra ( 11. bölüm ), en iyi örnek olarak İsa’yı gösterir: ” O kendisini bekleyen sevinç uğruna utancı hiçe sayıp çarmıhta ölüme katlandı…” ( 12:2 ).Seslendiği topluluğa, Tanrı’nın iyi bir baba gibi sevdiklerini terbiye ettiğine ilişkin Eski Antlaşma öğretisini hatırlatmasının ardından yazar şu dikkate değer iddiada bulunur : ” Terbiye edilmek uğruna acılara katlanmalısınız ” ( 12:7 ). Katlanmak sözcüğü burada ” direnmek” ya da ( imanını )” sürdürmek ” şeklinde de çevrilebilir. Disiplin ” eğitim azabı ” olarak ele alındığında söz konusu ayeti şu şekilde de okuyabiliriz:” Terbiye edilme acısı uğruna imanını sürdür. ” Bu mümkün mü ? Seven bir Baba’nın çocukları olduğumuz sürece, açıkca evet !Bu, söz konusu düşünceye ilişkin tek ifade de değil. İlk mektubunda Petrus, “….iyilik edip acı çektiğinizde dayanırsanız, Tanrı’yı hoşnut edersiniz” ( 2:20 ) diye yazıyor. Bir sonraki ayette ise şunları söyleyerek başlıyor: ” Nitekim benim için çağrıldınız.” ve Mesih’i örnek vererek sözlerini sürdürüyor. Yapıcı ıstırap ya da terbiye amacını taşıyan acı, ruhsal yaşamın esaslarındandır.

Bu düşünce Pavlus tarafından da güçlü biçimde savunulur. Romalılar 8:17’de, Pavlus acıyı sonsuzluğu miras almanın koşulu sayarak inanlılara şu çağrıyı yapar : “…. Mesih’le birlikte acı çekiyorsak, Tanrı’nın mirascılarıyız, Mesih’le ortak mirasçılarız. ” Filipililer 1:29’da ise Pavlus şöyle der: ” … Mesih uğruna size yalnız Mesih’e iman etmek değil… Mesih uğruna acı çekmek ayrıcalığı da verildi. ” ( T. E. SCHMIDT )