İmanlılar arasında bu konuyla ilgili iki düşünce ekolü vardır.
Kimi, eğer bir tanrısız, yaratılıştaki Tanrı ışığına göre yaşarsa Tanrı'nın ona müjdenin ışığına göre yaşadığına inanır. Buna kanıt olarak verilen örnek Kornelyus'tur. Duaları ve verdiği sadakalar Tanrı'nın önünde anıldı. Bunun üzerine Tanrı, ona nasıl kurtulacağını anlatması için Petrus'a gönderdi ( Elç. 11:14 ).

Kimi de eğer biri yaratılışta açıklanan gerçek ve diri olan tek Tanrı'ya güvenir, ama Müjde'yi duymadan ölürse, Tanrı'nın onu Mesih'in çarmıhtaki işinden dolayı kurtaracağına inanır. O kişinin Mesih'in yaptıkları konusunda hiç bilgisi olmasa da , kabul ettiği ışığın temelinde Tanrı'ya güvendiğinde Tanrı bu işin değerini onun hesabına geçmiş sayar. Bu görüşü savunanlar, Tanrı'nın çarmıhtan önce insanları böyle kurtardığını ve hala zihinsel özürlüleri, ahmakları ve hesap verecek yaşa gelmeden ölen çocukları da böyle kurtardığını balirtirler.

İlk görüş Kornelyus'un örneğiyle desteklenebilir. İkinci görüş Mesih'in ölümü ve dirilişini izleyen çağ açısından ( içinde yaşadığımız çağ ) Kutsal Yazıların desteğinden yoksundur ve gayretle müjdeyi yayma etkinliklerine olan gereksinimini de zayıflatır.

Pavlus Tanrısızların kaybolduklarını ve Müjde'ye ihtiyaç duyduklarını göstermiştir. Şimdi kesin kimlikleri tartışılan ikinci grup insana yönelir. Elçinin burada, Yahudi ya da diğer uluslardan olup kendi doğruluklarına güvenen ahlakçılara konuştuğunu öğreniyoruz.İkinci bölümün birinci ayeti bu kişilerin başkalarının davranışlarını yargılama şekilleriyle , ahlaki üstünlüğe sahip olduklarını ve kendi doğruluklarına güvendiklerini ( yine de kendileri aynı günahları işlerler ) gösterir. 9, 10, 12, 14 ve 15. ayetler ( Romalılar ) Pavlus'un hem Yahudilere hem de diğer uluslara konuştuğunu gösterir. Bu nedenle mahkemenin önündeki soru şudur : Yahudi ya da diğer uluslardan olup, kendi doğruluklarına güvenen ahlakçılarda kaybolurlar mı ? Görüleceği gibi yanıt: ” Evet, onlar da kaybolur ! “ dur.