Dua Tanrı ile konuşmak olarak ifade edilebilir. Yalnızca Üçlükte yani Baba, Oğul, Kutsal Ruh’da bir olan tek Tanrı’ya dua etmeliyiz. Tanrı’ya isteklerimizi, sevincimizi ve teşekkürlerimizi içimizden geldiği gibi samimi olarak anlatmalıyız. Günahlı varlıklar olmamız nedeniyle hak etmediğimiz halde lütfuyla bizi çocuğu olarak kabul etmesinin bilinciyle şükranlarımızı sunmalıyız.

Dua ederken Tanrı’yla saygılı bir şekilde iletişim kurmalıyız; Yaratıcı’nın önünde olduğumuzu asla unutmamalıyız. Dua ederken üstümüze başımıza çekidüzen vererek sıradan bir kişiyle değil Kralların Kralı, Rablerin Rabbi ile konuştuğumuzu aklımızdan çıkarmamalıyız. Gurur, kibir ve böbürlenmeden uzaklaşarak Tanrı’ya yaklaşmalıyız.

Dualarımızın edebi zenginlik ve dil bilgisi kurallarına tam bir uygunluk içinde olması gerekmez. Aynı sözcükleri tekrarlayarak yada belli cümleleri ezberlemiş olarak laf kalabalığıyla Tanrı’ya seslenmekten kaçınmalıyız. Aksine kutsal Tanrı bu tür sahtelik ve bayağılıklardan hoşnut olmayacaktır; dua ederken yargı altında kalabiliriz. Tanrı gereksinimiz olanları biz daha dua etmeden bilir; her şeye egemen ve her şeye gücü yeten Tanrı sonsuz bilgeliğiyle yüreği araştırıp Ruh’un düşüncesini anlar.

Kutsal Ruh nasıl dua etmemiz konusunda bizi yönlendirirken Oğul Rab İsa Mesih’de duamızın Baba Tanrı’ya ulaşmasına aracılık eder.

Her şeye gücü yeten Tanrı’ya içten imanla dua ederken ”Sen’in istediğin olsun” diyerek boyun eğip dualarımız isteğimize uygun yada uygun olmayan şekilde cevaplansın güvenle itaat etmeliyiz.

“Dua ettiğinizde, putperestler gibi boş sözler tekrarlayıp durmayın. Onlar söz kalabalığıyla seslerini duyurabileceklerini sanırlar.

Siz onlara benzemeyin! Çünkü Babanız nelere gereksinmeniz olduğunu siz daha O’ndan dilemeden önce bilir.” (İncil, Matta 6:7-8).