Tanrı’nın İradesini Anlamak ve Yaşamak (Misak Günay)

Tanrı’nın iradesi, özel ve genel olarak iki kısma ayrılır. Burada “özel iradeyi” anlatmaya yer uygun değildir. Özetle: Ruhsal yaşamda deneyim, adanmışlık, ciddiyet, yoğun bir dua ve iman yaşamı gerektirir. Ama Tanrı’nın “genel iradesini” anlamak bu denli çaba ve yoğunluk gerektirmez. Bu çok basittir. Herkes anlayabilir ve isterse Kutsal Ruh’unyardımıyla kolayca uygulayabilir. Genel iradeyi yaşamayan özel iradeyi anlayamaz. Bazı örneklevereceğim:

Tanrı bizden alçak gönüllü, kırık olmamızı ister. Gerekirse özür dilemye, tövbeye, itirafa, affetmeye, bağışlamaya, sevgiye, kardeşliğe, barışa, eşitliğe, birliğe gereken önemi vererek bu gibi ruhsal meyveleri yaşamımızda yetiştirmemizi ister. Ben, “seni seviyorum kardeşim,” diyeceğim, hararetle elini sıkacağım, arkasından “Yahuda İskariyot” gibi şapur şupur yanaklarından öpeceğim ve sevgim bu kadarla kalacak. “Kardeşim” dediğim kişinin derdi, problemi, felaketi, yaşadığı kötülüğü veya haksızlığı BANA YAPILMIŞ gibi görmeyeceğim. Ancak “o senin problemin, beni ilgilendirmez” deyip elimde var olan olanakları kullanmayacağım. “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın” türünden bir sevgisizlik ilgisizliği yaşayacağım. Sonra da: “hamd olsun ki İsa beni kurtardı” diyeceğim!

Ben bireye: “biz Mesih’te bir bedenin üyeleriyiz, Tanrı’nın çocukları, ev halkı ve ailesiyiz..” diyeceğim. Ama kopuk, bağımsız, farklı inanç ve uygulamaları olan biri olacağım. Fırsatını bulursam onunla rekabet edeceğim, topluluğundan adam çalacağım, kendimi ve topluluğumu en üstünü olarak tanıyacağım. Diğer kilise veya imanlılara tepeden bakacağım. Gurur, üstünlük tutkusu, kürsü hastası, şatafatı ve gösterişi seven, despot, kendini beğenen, “ancak benim dediğim olacak” diyen bir dikdatör olacağım. Otoritemi korumak için her yolu “mübah” sayıp gerekirse yalan söyleyip iftiralar atacağım. Dedikodulardan hoşlanıp bunlarla yönleneceğim. Gerekirse kaba kuvvet kullanıp zorbalık darbe ve bencillik yapacağım. Sonra da: “Ohhh, hamd olsun ki ısa beni kurtardı! Şu kurtuluş ne güzel” diyeceğim!

Ben, “Eğer birbirimize affetmezsek Rab da bizi affetmez” diye defalarca vaaz edeceğim. Ama biri benden özür dilerse, “sen sahtekarın tekisin, sana asla affetmem” diyerek onu kovacağım. Sonra da: “şu kurtuluş ne güzel, affedilmek ne güzel, Rab bana tüm günahlarımı affetti” diyeceğim! Veya: “eğer affetmezseniz sizin günahlarınız da affolunmaz ve ceza çekersiniz” diye defalarca vaaz edeceğim. Sonra da affetmeyen, böylece affolunmayan bireyi çağırıp onu günahı için ikaz edeceğim yerde, açıkça ödüllendireceğim ve onurlandıracağım. Sonra kendimi aldatarak: “bu ikiyüzlülük değil, hayatın şartları…kurtuluşumdan eminim ya, Rab beni seviyor ya…” diyeceğim!

Bireyin başkasına karşı işlediği kötülüğü veya haksızlığı sabit ise ve bunlardan tövbe etmeden yüreğini sertleştirmeği sürdürüyorsa; sana karşı sanki “iyilik sever” gibi davranması seni aldatmamalıdır. “O falancaya belki kötülük etmiş olabilir ama, bana hiç kötülüğü dokunmadı, üstelik bana çok iyi davranıyor…” şeklinde düşünmen “sevgiyi, kardeşliği ve beden üyeliği birliğni” bozduğu gibi; sana dokunmadığını sandığın ve başını ezmediğin yılan, dönecek dolaşacak er ya geç senin ya da soyunun da zehirlenmesine yol açacaktır. Elçi Yakup şöyle diyor:

‘Beden ruh olmayınca ölü olduğu gibi, iman da meyveleri, ürünleri, yani işleri olmayınca ölüdür’.(Yak. 2:26).

Bu gibi ruhsal meyvelerden yoksun olanların, “kurtuluş umutları” da maalesef boştur.